สวัสดีครับ เรื่องทั้งหมดนี้แค่อยากระบายผ่านตัวอักษร ขอบคุณที่เข้ามารับฟังครับ...
คือตอนนี้ผมได้งานทำหลังจากที่ว่างงานมา ครึ่งเดือนหลังจากปลดทหารมาตอนต้นเดือน พ.ย. ครับ ผมไ้ด้งานที่ โตโยต้า เป็นช่างเทคนิคเช็คระยะครับ เริ่มมาทำงานจะได้สองอาทิตย์แล้ว ผมดีใจนะครับที่ได้งานในบริษัทระดับนี้ แต่อีกก็มีความกังวลมากกว่า ก่อนผมไปเป็นทหาร ผมก็เรียนจบมาใหม่ๆร้อนๆเลยครับ ยังไม่เคยทำงานเกี่ยวกับสาขาที่เรียนเลยสักครั้ง พอได้งานที่นี้ก็กังวลว่าจะทำไม่ได้เพราะเราไม่เคยทำเลย ทำให้ไม่อยากไปเลยครับแรกๆ คิดจะหางานใหม่ เพราะไปทำดูแล้ว เราก็เป็นตัวถ่วงเขาจริงๆ ( ความรู้สึกนะครับ ) เพราะงานที่ผมทำจะทำเป็นทีมครับ ตกลิฟละ 3 คนครับ ผมไปทำวันแรกรุ่นน้องที่เขาทำมาก่อนเขาก็ช่วยสอนให้ครับ แต่เราก็ยังขัดๆ ทำได้ช้ามากครับ เรียกได้ว่า เพื่อนร่วมทีมอีกสองคนนั่งรอผมคนเดียวเลยก็จะนึกภาพง่ายกว่า พี่หัวหน้าเขาก็เคยมาถามผมว่าจำการวัดต่างๆ หรือ ถอดส่วนต่างๆได้ไหม ผมก็ตอบว่าไม่ได้เลยครับ แล้วก็บอกเขาไปว่าพึ่งปลดทหารมาแบบนี้ ผมก็ท้อนะครับ อยู่แบบไม่มีความสุขเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่อยากออก เพราะเป็นบริษัทในฝันเลย ทุกวันนี้ก็พอเป็นบ้างแล้ว เพราะงานมันทำแบบเดิมทุกวัน แต่ก็ยังช้าอยู่ บางทีไปร่วมกับทีมอื่น เขาก็ดูรำคาญผมนะครับ ผมไปทำงานโดยทีวันๆมีคนคุยด้วยไม่ถึง 10 คำ เวลาเขาสั่งงานเพื่อนร่วมทีม ก็จะไม่ค่อยบอกผม ผมก็จะอาศัยหน้าที่ต้องทำประจำเอา พอเสร็จเราก็จะเหมือนว่างๆหน่อย ทั้งๆที่ทีมก็ยังคงทำส่วนอื่นๆ ผมเคยขอช่วยเขานะครับ แต่เขาก็ปฏิเสธเหตุผลคงเพราะขี้เกียจสอนเรา ตอนเวลาว่างรถไม่มีเขา เขาก็จะจับกลุ่มนั่งคุยกัน เราก็จะอยู่คนเดียวครับ เหมือนไม่มีตัวตน ผมก็พยายามคุยหัวเราะเวลาใครพูดขำๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นในการสานมิตรภาพเลย ปลิวคนเดียวตามเคย ผมก็อึดอัดนะครับเวลาไปทำงาน ตอนเย็นจะมีทำความสะอาดบริเวณส่วนร่วม ทุกคนจะมาช่วยกัน ถูเปียก รีดน้ำ ถูแห้ง ผมก็ช่วยเขานะครับ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นในมิตรภาพ ผมท้อมาก เราให้แฟนฟัง เขาก็พยายามปลอบใจพูดในแง่ดี ท้อครับ ท้อสุดๆ เข้าคนก็ไม่ค่อยจะเก่ง แถมทำงานก็ไม่ได้เรื่อง. TT
ผมอยากทราบว่า พอมีวิธีไหนในการสร้างมิตภาพได้บ้างครับ แต่ละคนที่เจอปัญหาแบบผมจัดการกับปัญหายังไงบ้าง ผมพึ่งเคยทำงานครับ ครั้งแรกเลยที่ทำจริงๆจังๆ ขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ท้อมากครับไปเผชิญโลกของความเป็นจริง (ทำงาน)
คือตอนนี้ผมได้งานทำหลังจากที่ว่างงานมา ครึ่งเดือนหลังจากปลดทหารมาตอนต้นเดือน พ.ย. ครับ ผมไ้ด้งานที่ โตโยต้า เป็นช่างเทคนิคเช็คระยะครับ เริ่มมาทำงานจะได้สองอาทิตย์แล้ว ผมดีใจนะครับที่ได้งานในบริษัทระดับนี้ แต่อีกก็มีความกังวลมากกว่า ก่อนผมไปเป็นทหาร ผมก็เรียนจบมาใหม่ๆร้อนๆเลยครับ ยังไม่เคยทำงานเกี่ยวกับสาขาที่เรียนเลยสักครั้ง พอได้งานที่นี้ก็กังวลว่าจะทำไม่ได้เพราะเราไม่เคยทำเลย ทำให้ไม่อยากไปเลยครับแรกๆ คิดจะหางานใหม่ เพราะไปทำดูแล้ว เราก็เป็นตัวถ่วงเขาจริงๆ ( ความรู้สึกนะครับ ) เพราะงานที่ผมทำจะทำเป็นทีมครับ ตกลิฟละ 3 คนครับ ผมไปทำวันแรกรุ่นน้องที่เขาทำมาก่อนเขาก็ช่วยสอนให้ครับ แต่เราก็ยังขัดๆ ทำได้ช้ามากครับ เรียกได้ว่า เพื่อนร่วมทีมอีกสองคนนั่งรอผมคนเดียวเลยก็จะนึกภาพง่ายกว่า พี่หัวหน้าเขาก็เคยมาถามผมว่าจำการวัดต่างๆ หรือ ถอดส่วนต่างๆได้ไหม ผมก็ตอบว่าไม่ได้เลยครับ แล้วก็บอกเขาไปว่าพึ่งปลดทหารมาแบบนี้ ผมก็ท้อนะครับ อยู่แบบไม่มีความสุขเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่อยากออก เพราะเป็นบริษัทในฝันเลย ทุกวันนี้ก็พอเป็นบ้างแล้ว เพราะงานมันทำแบบเดิมทุกวัน แต่ก็ยังช้าอยู่ บางทีไปร่วมกับทีมอื่น เขาก็ดูรำคาญผมนะครับ ผมไปทำงานโดยทีวันๆมีคนคุยด้วยไม่ถึง 10 คำ เวลาเขาสั่งงานเพื่อนร่วมทีม ก็จะไม่ค่อยบอกผม ผมก็จะอาศัยหน้าที่ต้องทำประจำเอา พอเสร็จเราก็จะเหมือนว่างๆหน่อย ทั้งๆที่ทีมก็ยังคงทำส่วนอื่นๆ ผมเคยขอช่วยเขานะครับ แต่เขาก็ปฏิเสธเหตุผลคงเพราะขี้เกียจสอนเรา ตอนเวลาว่างรถไม่มีเขา เขาก็จะจับกลุ่มนั่งคุยกัน เราก็จะอยู่คนเดียวครับ เหมือนไม่มีตัวตน ผมก็พยายามคุยหัวเราะเวลาใครพูดขำๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นในการสานมิตรภาพเลย ปลิวคนเดียวตามเคย ผมก็อึดอัดนะครับเวลาไปทำงาน ตอนเย็นจะมีทำความสะอาดบริเวณส่วนร่วม ทุกคนจะมาช่วยกัน ถูเปียก รีดน้ำ ถูแห้ง ผมก็ช่วยเขานะครับ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นในมิตรภาพ ผมท้อมาก เราให้แฟนฟัง เขาก็พยายามปลอบใจพูดในแง่ดี ท้อครับ ท้อสุดๆ เข้าคนก็ไม่ค่อยจะเก่ง แถมทำงานก็ไม่ได้เรื่อง. TT
ผมอยากทราบว่า พอมีวิธีไหนในการสร้างมิตภาพได้บ้างครับ แต่ละคนที่เจอปัญหาแบบผมจัดการกับปัญหายังไงบ้าง ผมพึ่งเคยทำงานครับ ครั้งแรกเลยที่ทำจริงๆจังๆ ขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ