อาการแบบนี้มันคืออะไรหรอ คือเรื่องมันเกิดขึ้นตอนปิดเทอมใหญ่ม.3กำลังจะขึ้นม.4 ตอนนั้นปิดประมาณ2-3เดือนได้ ก่อนนอนเรามักจะมีอาการแปลกๆคือรู้สึกเศร้าแบบไม่มีสาเหตุ ร้องไห้ออกมาแต่ไม่รู้ว่าทำไมรู้แค่มันเครียด มันท้อ ผิดหวัง คิดไปถึงเรื่องอดีตว่าทำไมถึงทำไปแบบนั้น ลองโทรไปถามเพื่อนที่ไว้ใจได้เขาก้บอกว่าไม่รุ้แถมเรายังร้แงไห้หนักมากๆจนมันบอกว่าเราน่ากลัว คนอะไรร้องไห้ไม่มีสาเหตุให้เราคิดดีๆ เราก้เลยวางสายแล้วร้องไห้ต่อจนน้ำตามันไม่ไหลเลยอ่ะจากที่ชอบสีฟ้าก็กลายมาเป็นชอบสีดำของใช้เสื้อผ้าทุกอย่างสีดำ วาดรูปเราจะใช้แค่แรเงาสีดำมากกว่าระบายสี นอนไม่หลับถึงเช้าเกือบๆ 2 อาทิตย์ได้ ถ้าไม่เห็นแสงตอนเช้าจะนอนไม่หลับ พอตอนเช้าก็หลับเกือบทั้งวันไม่ได้ลุกไปไหน ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องจนพ่อแม่บอกว่าเราขี้เกียจ มันก็จริงแหละ555 แต่เรารู้สึกอึดอัดมากกว่าเวลาเจอคนเยอะๆ มันจะรู้สึกหงุดหงิด เบื่อ ง่วง รู้สึกไม่ชอบเป็นเป้าสายตา แต่เรื่องพวกนี้มันก็เกิดขึ้นเรื่อยๆจนปัจจุบัน แต่เริ่มมาหนักเข้าตอนเราทะเลาะกับเพื่อนสนิทแบบไม่เข้าใจกันมากๆ จนเราแยกออกจากกลุ่มมา คนจากที่เคยไว้ใจและสนิทมากๆเราไม่มีอีกแล้ว แต่ก่อนเราไม่อยากจะกลับบ้านเพราะเราอึดอัดตอนนี้เราอยากกลับบ้านมากขึ้น พอเรากลับมาดีกันก็ไม่เหมือนเดิม เราไปรร.สายเพื่อจะไม่ต้องเจอเพื่อนกลุ่มนั้นเจอกันแค่ตอนไปเรียน ทุกๆครั้งเรากลัวว่าเพื่อนจะนินทาเรารึป่าว หลอกด่าเราป่าว เรากลัวไปหมด เราว่าเราเป็นคนที่เฮฮาอยู่นะ แต่ทุกๆคนมองเรากลับบอกว่าทำไมเราไม่ยิ้มเลย ทำไมยิ้มแต่สายตาดูเศร้าจัง เรากลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า หรือทั้งหมดนี้มันแค่ความเครียดกันแน่? #เรื่องจริงนะ