บางสิ่งบางอย่างไม่เจอกับตัว ไม่รู้จริงๆ ....

ผมอยู่บ้านนอกตจว. เรื่องทำนองนี้ พบได้บ่อยมากถึงมากที่สุด เพราะพบเห็นได้ในชีวิตประจำวันผ่านมา-ผ่านไปเกือบทุกวัน และสุดท้ายเชื่อเถอะ! ไม่มีใครอยากยุ่ง เพราะหากเข้าไปยุ่งแล้ว สุดท้ายจะย้อนกลับเข้ามาถามตัวเองว่า...เราไม่น่าเข้าไปบอกกล่าวแนะนำตักเตือนในสิ่งที่เขาทำไม่ควรไม่เหมาะสมไว้เลย... เพราะไม่เพียงแต่เขาไม่เข้าใจ ยังรั้นหัวชนฝาว่าไม่เป็นไร เพราะเขาไม่คิดอะไร (เคยชิน) ยังไม่เห็นมีใครเดือดร้อนจนตาย ไม่เห็นมีตำรวจหรือ จนท.รัฐองค์กรใดเข้ามาว่าเลย..มิหน่ำซ้ำ .. อาจโดนพิพากษาหมู่ คือ สังคมต่อต้านตัวคุณเอง ปากต่อปากขยายความในสิ่งดีๆ ที่ตัวคุณสำนึกต่อสังคมต่อส่วนรวม กลับกลายเป็นเรื่องผิด เรื่องไม่ดี เรื่องแส่ไม่เข้าเรื่อง หรือคนเมืองมาอยู่บ้านนอกต้องสั่งสอนมันสักหน่อยฯ อะไรทำนองนี้?!

กรณีการตากข้าวเปลือก, ตากผลผลิตทางการเกษตร-ตากปลาแห้งตัวเล็กๆ บนท้องถนน ก็เช่นเดียวกัน จนกว่ามันจะเกิดเหตุขึ้นนั้นแหละ! จึงวัวหายแล้วล้อมคอก และมันจะป็นเช่นนี้ตลอดไป หาจุดสิ้นสุดไม่ได้ เพราะมันเป็น..นิสัย...วิถีชีวิตของเขา (มักง่าย-อะไรก็ได้ง่ายๆ ตามใจตน) สิ่งแวดล้อมมันกำหนดอัตลักษณ์คนหมู่มากในสังคมนั้นๆ

ยังไม่นับ พวกควายเหล็ก, รถอีแล๊บ-อีแต๋น, สัตว์เลี้ยงใช้งาน (วัว-ควาย) จอดอยู่เต็มบนริมท้องถนน แต่ด้วยความใหญ่ของวัตถุนั้นๆ มันก็ล้ำออกมาเกือบกึ่งกลางถนน กินพื้นที่ถนนไปครึ่งเลน โดยเฉพาะถนนบ้านนอกที่ถนนมีแค่สองเลน ไหล่ทางแคบๆ ที่มีรถวิ่ง "ย้อนศร" พุ่งออกมาทุกตรอก ซอกซอยและทุกรูที่พร้อมจะ... พุ่งออกมาทันที... อย่างไม่มีสัญญาณเตือนบอกใดๆ (ขี่แบบไหนก็ได้..ตามใจฉัน)

สังคมไทยเป็นเช่นนี้จริงๆ เว้นแต่โลกสวยจนมองไม่เห็นความจริง กระแสสังคมมันเป็นเช่นนี้จริงๆ มันสะท้อนอะไรมากมายในสังคม โดยเฉพาะเรื่อง สามัญสำนึก-จิตสำนึกที่ดี รวมถึงการปลูกฝังระเบียบ-วินัยของคนส่วนใหญ่ในชาติว่า...แทบไม่มี (คุณธรรม-ศีลธรรม ยิ่งไม่ต้องพูดถึง) ฯลฯ