ไม่ได้จะมาบ่นใครหรอก แค่รู้สึกโหวงๆ แปลกๆ เรายังโสด ไม่เคยมีแฟนด้วย เพราะลักษณะนิสัยเราคงไม่เหมาะกับการมีแฟน
ผู้ชายพวกนี้จีบเราตอนสมัยเรียน แต่เราไม่เล่นด้วย เราเป็นเด็กประเภท "รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน" และพ่อแม่ก็ไม่อยากให้รีบมีแฟน บางคนพอรู้ว่าจีบเราไม่ติดก็ถามเราอีกว่าแล้วในอนาคตเขาจะมีโอกาสไหม เราก็ตอบไม่ได้ (ใจก็นึกสงสาร แต่เราจะให้ความหวังใครโดยที่ไม่คิดอะไรกับเขาไม่ได้หรอก)

ตอนนี้เราและผู้ชายพวกนั้นต่างก็เรียนจบมหาวิทยาลัย และมีอาชีพการงานแตกต่างออกไป เรายังโสดเหมือนเดิม ตอนทำงานก็มีผู้ชายในที่ทำงานมาจีบเหมือนกัน แต่เราก็ไม่ค่อยเล่นด้วย (เราอาจไม่ดีเองตรงที่เป็นคนขี้อาย ไม่เข้าหาผู้ชาย และต้องใช้เวลาพิจารณาคนอื่นมาก) พอเราไม่ค่อยเล่นด้วย สักพักผู้ชายก็เลิกจีบ ส่วนผู้ชายที่เคยจีบเราไม่สำเร็จ ตอนนี้มีแฟนกันหมดแล้ว บางคนเปลี่ยนแฟนไปกี่คนแล้วก็ไม่รู้ เราก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรอก ก็ยินดีด้วย (ตอนนี้เราก็ยังคิดกับพวกเขาในฐานะเพื่อนเช่นเดิม) แต่เราก็รู้สึกโหวงๆ ประมาณว่า เขามีแฟนกันหมด แล้วทำไมเราไม่มีบ้างหว่า

เพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเรา ก็มีแฟน บางคนมีจนเลิกกันไปแล้ว เรามีน้องสาว น้องสาวเราก็มีแฟน ญาติๆเราทั้งหลายที่อายุมากกว่าและเท่าๆกับเราก็มีแฟนกันหมด เหลือแต่เรานี่แหละที่ไม่มี อายุก็เลยเบญจเพสแล้ว แต่ยังใช้ชีวิตตามลำพัง ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำ เพราะเราไปทำงานไกลบ้าน เพื่อนที่เคยคบก็อยู่ไกล ต่างคนต่างมีงานทำ ชีวิตเรามันเรียบง่ายมาก เช้าก็ตื่นไปทำงาน ตอนเย็นก็กลับหอ วันหยุดก็นั่งเล่นคอมอยู่ในห้อง ไม่ค่อยอยากออกไปไหน เพราะเสียเวลาและค่าเดินทาง หลายคนถามเราว่าทำไมไม่มีแฟน เราก็ตอบไม่ถูก เพราะใจนึงเราก็อยากมี อีกใจนึงเราก็ไม่อยากมี พ่อแม่ก็มีแซวบ้างเหมือนกันว่าเรานี่ยังไม่ไปไหนเลย คนอื่นเขาไปกันถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เราก็นึกภาพตอนเรามีแฟนไม่ออกเหมือนกันว่าจะเป็นยังไง (มีแต่แฟนในจินตนาการ จินตนาการไว้เลิศเลอมาก 555 แต่เราก็จินตนาการว่าตัวเราเป็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ดีแหละ จินตนาการว่าเป็นผู้หญิงที่ดีเลิศกว่าตัวเราจริงๆ ตั้งมากมาย)