ผ่านมา 6 ตอน กับละครที่ไบโพลาร์ทางอารมณ์ ทำให้คนดูอึน อยากจะขว้างรีโมท ทุ่มทีวี นี่มันเป็นความบันเทิงที่เหมาะกับคนชอบอะไรเจ็บๆ รับได้กับความบิดเบี้ยวทางอารมณ์ ของตัวละคร เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องคน ที่ถูกหล่อหลอมขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูแบบทารุณ ทารุณทางจิตใจ ทำให้เด็กทุกคนในวังจงสวัสดิ์ เติบโตขึ้นมาเป็นคนพิการทางจิตใจ จนไปทำร้ายจิตใจคนอื่นไปด้วย

ขอพูดถึง พระเอกของเรื่อง ณรังค์ ก่อนคนอื่น บอกเลยว่า ตอนแรกไม่คิดว่า บทนี้จะออกมาเป็นแบบนี้เลยจริงๆ จนดูมา 6 ตอน ให้ตายเถอะ บทมันไปไกลกว่า ที่เราคิดไว้เยอะ เยอะมาก ณรังค์ เป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง เหมือนลูกหมาเค้าเอามาปล่อยไว้สถานสงเคราะห์ คนที่เป็นญาติลำดับใกล้ ก็บอกว่าเลี้ยงไม่ไหว คนที่ก็พูดกรอกหูว่า จำใจเลี้ยง ไม่มีใครอยากได้เค้าเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนึงเพิ่งเสียพ่อแม่ เสียความมั่นคงในชีวิต และ ยังถุกเอามาโยนทิ้ง ให้เผชิญชะตากรรม มันมีผลกระทบกับความมั่นใจในตัวเด็กชายที่กำลังจะเริ่มโต เริ่มจะเป็นผู้นำ แต่กลับถูกเหวี่ยงลงมาอยู่แทบเท้า หม่อมเจ้าผู้ยึดติดอยู่กับความใหญ่โตในอดีต คำพูดคำจาทำร้ายจิตใจที่สรรหามาก่นดา ให้เด็กในบ้านรู้สึกตกต่ำ คือ คำพูดชินปาก เหมือนเป็นการสนทนาธรรมดา ณรังค์ ไม่มีต้นแบบที่จะให้ยึดถือ ชีวิตก็เลยเป๋ มาอิงอยุ่กับแม่คอง คนที่คอยดูแลชีวิตสิ้นหวังของเค้าจนโต บุญคุณซ้ำซ้อนไปอีก


จิตใจของณรังค์ ขาดจนไม่รู้จะขาดยังไง เค้าจึงคว้าเอาขอนไม้ทุกขอนที่ลอยผ่านหน้าไป ไม่ว่า จะคุณหญิงปฐวี แม่คอง หรือ ละมุน ณรังค์ ยอมทำตามความต้องการของทุกคน ขอแค่ได้รับความรัก แต่สิ่งที่ณรังค์ ได้รับกลับคือมา คือ การถูกใช้เป็นเครื่องมือ คุณหญิงปฐวี ใช้ณรังค์ เพื่อแก้แค้นท่านพ่อพี่ถือยศศักดิ์ สับปลับ อารมณ์รุนแรง แม่คอง ใช้ณรังค์ ที่เป็นเสมือนลูกชาย เพื่อปกป้องตัวเองกับลูก จากท่านชาย ละมุน ใช้ณรังค์เป็นโล่กันตัวเองจากความเจ้ากี้เจ้าการของแม่ ความห่างเหินของท่านพ่อและความอิจฉาของคุณหญิงปฐวี  


จุดพลิกผันสำหรับชีวิตณรังค์ คือ ตอนที่ถูกจับได้ว่า รักกับคุณหญิง ตอนนั้น เราคิดว่า ในใจ ณรังค์ คงรักจริงๆ แต่ในอีกมุมคือ ณรังค์ อยากเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน วังจงสวัสดิ์แห่งนี้ อย่างแท้จริง การได้รับความรักจากคุณหญิงปฐวี และ การยอมรับจากท่านชายแม้นเทพ คือ ความฝันที่ เราคนนอกยังรู้ว่า มันไม่มีทางเป็นจริง แต่ณะน้อย กลับฝัน และ หวัง พอเจ็บโดนส่งไปอยู่ไกลหูไกลตา ณรังค์ ถึงค่อยๆ คิดได้ว่า มันโง่ แค่ไหนที่กล้าหวัง เมื่อกลับมาในวัยที่โตเป็นหนุ่มฉกรรจ์ ณรังค์ ไม่ใช่แค่กลับมาเพื่อตอบแทนบุญคุณ แต่เค้ายังกลับมาแก้แค้น ในสิ่งที่ยังค้างในใจ

ณรังค์ เป็นผู้ชายที่ย้อนแย้ง ปากไม่ตรงกับใจ แถมยังใจร้ายแบบทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัวตลอดเวลากับทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ตัวเอง มันเป็นความซาดิสม์ และ มาโซคิสม์ ในคนๆ เดียวกัน ณรังค์ทำเหมือนตัวเอง ไม่มีค่า รักใครไม่ได้แต่จริงๆ ในใจอ่ะ

ไม่รักคุณหญิงปฐวีเพราะเคยหลอกใช้ แต่ไม่เคยจะห่างจากคุณหญิง พอคุณหญิงมีเรื่อง มาอยู่ใกล้ใจก็เอนอ่อนไปหาทุกที ทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณหญิง เคมีความรักความใคร่มันยังคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา แต่ปากก็ประชด จิกกัด ทำไม่สนใจ  ตัดก็ตัดไม่ขาดนะ ตอนจูบนี่อึ้งค่ะ เพลินเหรอ ปกติเวลานางร้ายจูบพระเอก มันต้องแป๊บเดียว แล้วสะบัดตัวออกดิ นี่อาไร ยืนให้เค้าจูบเป็นนาที เผยอปากจูบตอบ ณะของชั้นเธอจะเอาไงฟะ


ไม่รักละมุนแบบหนุ่มสาว แต่กลับให้ความหวัง อ่อนโยนด้วยทุกครั้ง ปฎิเสธตัวเองว่า ไม่รับรู้ความรู้สึกของละมุน แต่ยินดีที่จะให้ละมุนเข้าใจผิด หลอกตัวเอง โดยไม่แก้ไขอะไรทั้งสิ้น พร้อมจะให้ละมุนเสียใจ รู้อยู่แล้วด้วย ใจร้ายไปมะพี่ณะของหนู


รักสิริกันยา แต่พยายามทำตัวเป็นพ่อสื่อให้เพื่อน พอมีเวลาก็แอบดอดไปหา ไปหยอด ใกล้ชิด ปกป้องห่วงใย จนเค้ามีใจบ วันรุ่งขึ้นมาประกาศแต่งงาน แล้วก็ไม่อธิบาย เข้าใจว่า สาวเจ้าจะไม่เข้าใจ คือ อะไรฟะ รู้ทุกอย่างแล้วจะพูดทำไม ทำให้คนอื่นเค้ารู้สึกแย่ไปอีก แล้วเรื่องยัดเยียดให้เพื่อนไปหาสิรกันยา อันนี้ เดี๋ยวต้องมีเรื่องกับเพื่อนในอนาคตอันใกล้ เรื่องแย่งผู้หญิงกันแน่ๆ


รักแม่คอง ทำตามแม่คองสั่งทุกอย่าง ทั้งที่รู้ว่า มันทำให้ทุกคนเจ็บ แต่ณรังค์ ก็ทำ ขนาดเห็นละมุนตกบันไดมา (อันนี้จะไม่พูดถึงว่า นางแกล้งหรืออะไร) เพราะคุณหญิงปฐวีทำ พอแม่คองสั่งให้ละมุนกลับไปอีก ณรังค์ ก็เชื่อฟัง พาละมุนไป เฮ้ย แกไม่คิดเหรอ เค้าอาจจะโดนทำร้ายอีกนะ ทำไม ทำไม ทำไม เห็นแม่คองยึดติด แทนที่จะช่วยเตือน ออกไปจากวังกันเสียที ณรังค์ กลับเตือนให้ ละมุน คิดถึงบุญคุณ และอยู่ตอบแทนท่านชายกันต่อไปอีก นี่มันออกแนวรู้แต่เต็มใจปิดหูปิดตานะ


เราว่า จริงแล้ว ณรังค์ เป็นคนยึดติด ไม่ต่างจากประคองเลย หลายครั้งเรารู้สึกว่า ณรังค์ สะใจนะ ที่ได้ตอกกลับ ได้เห็นความเจ็บปวดของคนอื่นรู้ทั้งรู้ว่า จะทำให้ใครเสียใจ แต่ณรังค์ ก็ยังดึงดันจะทำ ข้ออ้างของณรังค์ คือ พยายามจะรักษาความรู้สึกของทุกคนรอบตัว สิริกันยา ปฐวี ละมุน แม่คอง เค้าไม่ทิ้งใครเลยจริงๆ ไม่อยากให้ใครเสียใจ นี่คือ บทพระเอกที่อยากด่ามากค่ะ คือ ใครจะไปเข้าใจพี่แกฟะ ไม่ใช่คนเจ้าชู้นะ แต่ห่วงใย รัก ทุกคน ยิ่งพยายามแบบทุกอย่างไว้ ยิ่งทำร้ายจิตใจทุกคน กับคุณสวัสดิ์ ไม่ได้สนิทอะไรกัน แค่เค้ามาชอบละมุน ก็ไปขอร้องให้เค้ารอ รอวันที่ตัวเองจะทำให้ละมุนเสียใจ แล้วช่วยเข้ามาปลอบละมุนทีนะ เฮ้ยยยย เอาจิงดิ่  ใจร้ายเกินไปมั้ย กล้าขอได้แบบ เราเป็นครูสวัสดิ์ คงปาพู่กันใส่อ่ะ 555  ปมของณรังค์นี่ใครก็รักษาไม่หายนะ ถ้าเจ้าตัวไม่ยอมรับ ไม่ยอมปล่อยเอง


ดูแล้วเครียด อยากด่าทุกคนอ่ะ ทุกคนในวังจงสวัสดิ์ ดูเป็นโรคซึมเศร้าสมควรต้องกินยาบรรเทาอาการจริงๆ นะ ตอนแรกคิดว่า จะเว้นพระเอก ที่ไหนได้ ดูๆ ไปพระเอกนี่ละ ตัวต้นเหตุเลย ทำไมไม่พูดไป ทำไมไม่ตัดอะไรสักอย่างฟะ จะดันทุรังไปทำไม ยิ่งทำมันยิ่งเห็นแก่ตัว เจมส์ เล่นดีอ่ะ สายตาเจมส์ เรื่องนี้ กินขาดเลย ตอนทะเลาะกับคุณหญิงนี่ ตาลุกแบบจะฆ่ากันได้จริงๆ แค่จ้องกัน  ไม่ต้องพูดก็รุ้ว่าคิดอะไร ตานิดเดียวนี่แสดงออกชัดว่า สับสน วิตก กังวลตลอดเวลา ตอนดูถูก เหยียดหยาม เต็มไปด้วยความเครียดอยู่ข้างใน พายุก่อตัวเป็นระยะๆ ทำห้เรารู้สึก เค้ามีอะไรในใจเยอะมาก รู้ว่าผิด ทำร้ายคนอื่น แต่ก็จะทำ  ไม่ได้ทำเพราะโง่หรือโดนหลอกเลย มันเต็มไปด้วยความย้อนแย้ง ดูไปละ อึดอัด อึนซึน ทำไมทำยังงั้น ทำไมๆๆ ขนาดพยายามเข้าใจว่า ชีวิตเค้าผ่านอะไร มีอะไรเป็นเหตุ ทำให้ผลเค้าต้องทำอย่างนั้น แต่ก็ขอให้คำเดียวกับสิริกันยานะ มันยากที่จะเข้าใจ ขนาดเราพยายามแก้ตัวให้ นั่นณรังค์ ไม่ใช่เจมส์ แต่หลังตอนที่  6  เจอเจมส์ วันเสาร์นี่ อยากปาขวดใส่เหมือนกันนะ มันยังค้าง อยากเข้าไปเขย่า ถามว่า คิดอะไรอยุ่ ทำร้ายจิตใจคนอื่นทำไม ตอบมาดิ คิดว่าอาทิตย์นี้ จากที่ด่าๆ ละมุนกัน อาจจะได้ด่า ณรังค์ กันบ้างแล้วล่ะ