เวลาพาเธอไปดูของ(เสื้อผ้า รองเท้า)ที่ไหน ก็จะรบเร้าอยากได้ โดยให้เหตุผลว่า "แบบนี้ยังไม่มีเลย"
เลยสวนไปว่า "จะเอาทุกแบบบนโลกเลยหรือไงจ๊ะ? อันไหนไม่จำเป็นก็อย่าไปซื้อ ค่าใช้จ่ายก็เยอะนะ"
เธอเป็นแบบนี้ประจำ ประมาณว่าอยากได้แบบนี้มาก หาซื้อยาก ชอบมากเป็นพิเศษ
บางทีก็บอกว่า "ไม่ได้ซื้อนานแล้ว" แต่ส่วนใหญ่ผมก็ไม่ซื้อให้นะ
คือที่บ้านก็เต็มตู้อยู่แล้ว ใส่แปปๆก็ไม่ใส่ละ สักพักก็แอบขนไปขายเลหลังที่ตลาดนัด รู้สึกไม่ดีเลยครับ แอบน้อยใจอยู่บ้าง
เพราะว่าผมทำงานหาเงินเป็นหลัก จะซื้อเฉพาะของที่จำเป็นเท่านั้น เขาก็เห็นผมทำงานหนัก
คือพยายามพูดทำความเข้าใจกันมาเป็นร้อยครั้งแล้วครับ แต่ก็ดีขึ้นมานิดนึง

ผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ไหมครับ?
ต้องซื้อเท่าไหร่ถึงจะรู้สึกพอใจครับ?
การซื้อสิ่งที่ชอบมาใส่ไว้ในตู้มันมีความสุขเหรอครับ?

บางทีก็มีสวนไป แบบแซวๆ ว่า
"ลูกยังพูดรู้เรื่องกว่าอีกนะ บอกว่าไม่คุ้ม ไม่น่าซื้อ บอกเหตุผลก็จบแล้วเนี่ย"
เพราะลูกไม่เคยงอแงสักครั้งเลยครับ ถามก่อนเสมอว่าพ่อมีตังมั๊ย อันนี้ซื้อได้มั๊ย อันนี้ดีมั๊ย

ตอนวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้ครับ ตอนนี้ลูกโตจนจะเข้ามัธยมอยู่แล้ว วุฒิภาวะเริ่มเป็นวัยรุ่นแล้ว แต่เมียยังไม่ค่อยโตขึ้นเท่าไหร่เลยครับ
ทุกอย่างเท่าเดิมตั้งแต่มัธยม ง๊องแง๊งเหมือนเดิม ยังดีที่ดูไม่แก่ และพูดจาน่ารัก บางทีจะโมโหก็กลายเป็นตลก