เราเป็นคนหนึ่งที่มีแฟนเป็นวิศกร ต้องบอกก่อนว่าเราห่างกันแฟน 6 ปี เราเรียนใกล้จบแล้ว ส่วนแฟนทำงาน ทำงานหนักมากกกกก คบกันยังไม่ถึงปี ช่วงแรกๆที่คบกันก็ดี เขาดูสนใจเราดี อยากมาหาตลอด อยากเจอ คุยแชทกับทุกวัน แต่ไม่ค่อยได้โทรนานๆครั้ง เพราะเขาทำงาน เขาก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าจะคิดกันแล้วว่า "ช่วงนี้พี่มีเวลาให้ เพราะงานไม่ยุ่ง ลองดูพี่งานยุ่งสิ ใครๆก็ทนพี่ไม่ได้ก็หายเลิกลาจากกันไปทุกราย เรายังจะคบพี่อยู่ไหม?" เราก็ตอบว่าคบ เพราะเป็นคนไม่ค่อยงี่เง่าเท่าไหร่ แต่พอมาหลังๆ แฟนทำงานหนักมาก เราเริ่มคุยกันน้อยลง จากเคยคุยกันทุกวัน กลายเป็นอาทิตย์กว่าจะตอบแชท 1เดือนเจอกัน1ครั้ง ครั้งละไม่กี่ชั่วโมง แฟนนัดกินข้าวแต่ไม่มาตามนัดหายไปเลยไม่โทรบอกไม่แชทบอกหายไปเกือบอาทิตย์ เรานอยมากกก เรางี่เง่าคิดว่ามีคนอื่น ฟังคำคนอื่นพูดว่ามีกิ๊กบ้างละ ต่างๆนาๆ เราก็พาลไปทะเลาะกันแฟน ซึ่งแฟนก็มาหาตอนเช้าก่อนไปทำงานเพื่อปรับความเข้าใจว่า พี่ทำงาน ไม่มีเวลาไปนอกใจหรอ เราก็เริ่มรู้ตัวและไม่ชอบตัวเองตอนงี่เง่าเลยมันแบบไม่ใช้ตัวเราด้วย พอปรับความเข้าใจได้แฟนก็หายยยยยยยยย บางครั้งก็โทรมาตอนอยู่หน้างานบ้าง 5 นาที แล้วก็หายยยยยยย เรานอยจนเลิกนอย บ้างทีก็อยากไปดูแฟนทำงานนะ  เพราะไซร์งานอยู่ใกล้ที่เรียนและแฟนก็อยากให้ไปอยากได้กำลังใจ แต่เราไม่รู้จะไปในฐานะอะไรอะ กลัวคนอื่นนินทานแฟนตัวเองว่า มาทำงานแต่นี้ต้องให้แฟนมาหาด้วย กลัวคนอื่นมองแฟนตัวเองไม่ดี ข้อเสียอีกอย่างของเราคือไม่ค่อยถามไม่ค่อยพูดหวาน ไม่ค่อยเล่าอะไรให้เเฟนฟัง ส่วนแฟนจะเป็นเล่าทุกอย่างทั้งที่ทำงานและเรื่องๆอื่นๆและจะถามเรื่องของเราด้วย แฟนจะเป็นพูดเพราะมากกกกกกก เราเป็นผู้หญิงยังอายเลย555 บ้างทีเราก็อิจฉาเพื่อนได้คุยกับแฟนทุกวันได้เจอหน้าทุกวัน ที่มาตั้งกระทู้เพราะอยากได้กำลังใจด้วย ถ้าใครเป็นแฟนวิศกรก็มาแชร์ประสบการณ์ได้นะ