เปิดห้องเฉลิมไทยมาก็เจอกับเรื่องราวดีๆของJustice league ที่ต้องอุทานว่า...อะไรนะ เน่าอีกแล้วหรอเนี่ย!!!

แต่ถามว่าแคร์ไหม...ก็ไม่นะ เพราะBatman vs Superman ที่ได้คะแนนความเน่าไป 27%  เรายังชอบเลย 43% ของJustice league หน่ะรึ สบ๊ายย

ย้อนกลับไปที่ Man of Steel และ Batman vs Superman ผมก็ยอมรับนะว่าเนื้อเรื่องมันดูกระพร่องกระแพร่งอยู่บ้าง แต่กลับชอบอารมณ์รวมๆ ชอบงานวิชวลของแซค ชอบความหม่นๆ ทึมๆ (แต่ก็แอบหมั่นไส้นิดๆ ในความวอนนาบีจะดราม่า) ดังนั้นการมาของJustice league ที่ยังคงรักษาบรรยากาศในหนังที่ดูหนักแน่น จริงจัง เอาไว้ (ที่เป็นจุดที่แซ็คทำได้ดีอยู่แล้ว) แต่เพิ่มเติมด้วยการเล่าเรื่องที่ผ่อนคลายขึ้น ขบขันมากขึ้น มันทำให้อะไรๆที่เคย"มากไป" กลับมาพอดิบพอดีอย่างที่เราอยากให้เป็น แม้การดำเนินเรื่อง ที่อาจจะมีสะดุดไปบ้างเล็กๆน้อยๆแต่ก็ไม่เป็นไร เพราะโดยรวมมันเป็นหนังที่บันเทิงและก็สนุกมากๆ

น่าเสียดายที่ความพยายามของวอร์เนอร์ที่จะเปลี่ยนหนังให้กลายเป็นความบันเทิงเต็มขั้น ทำให้หนังถูกทำลายความดีงามในบางส่วนลงไป เห็นชัดเจนที่สุดเลยคือจังหวะในการเล่าเรื่องที่ดูไม่ค่อยไหลลื่น โดยเฉพาะในครึ่งแรก ที่มีเหตุการณ์ต่างที่ต่างเวลา ต่างสถาการณ์ เกิดขึ้นเยอะมาก และหนังจะต้องเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดพร้อมๆกันสลับไปมาไปจนถึงกลางเรื่อง ซึ่งในช่วงเวลานั้นเห็นได้ชัดเลยว่าหนังโดนตัดแบบซอยยิบๆ เพื่อให้เรื่องราวทั้งหมดเดินหน้าไปอย่างรวดเร็วและกระชับ ซึ่งมันก็ได้ผลดีตามนั้นก็จริงอยู่ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอารมณ์ที่ถูกเบรคอยู่เป็นระยะๆเพราะการเปลี่ยนฉากเกิดขึ้นแบบถี่ยิบ

หรือแม้กระทั่งประเด็นหนักๆ เฉียบๆที่แซ็ค ชไนเดอร์ พยายามที่จะใส่ลงไป แต่สุดท้ายถูกบอกเล่าแค่เบาๆ เหมือนลมหนาวที่พัดผ่านมาแวบๆแล้วก็พ้นไป ซึ่งมีอยู่3ประเด็นด้วยกันคือ
1. ผลกระทบของโลกที่ปราศจากซุปเปอร์แมน ซึ่งงานด้านภาพที่ถ่ายทอดออกมาได้อารมณ์มากๆ  แต่ก็โดนตัดจนออกมาห้วนมากๆเช่นกัน(ขอบพระคุณจอช วีดอน ที่ยังอุตส่าห์เก็บฉากที่กรุงเทพฯ ให้เราได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่)
2.ความลังเลใจของแบทแมน ในการเป็นหัวหน้าทีมจัสติสลีก เพราะแกเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ต้องมาคุมทีมที่มีแต่พวกเมต้าฮิมแมน
3. การเซ็ทให้ไซบอร์กเป็นตัวแทนของมนุษย์ที่มีพลังวิเศษ ที่อยู่ในสภาวะทางอารมณ์ที่ดำดิ่ง และมีโอกาสมากพอๆกันที่อาจจะกลายเป็นวายร้าย หรือกลายซุปเปอร์ฮีโร่ ก็ได้

ซึ่งเป็นประเด็นที่น่าสนใจมากๆทั้ง3ประเด็น แต่การที่แซ็คไม่ได้อยู่ดูแลหนังเรื่องนี้จนจบงาน ก็ทำให้ประเด็นดีๆเหล่านี้ถูกลดทอนความสำคัญลงไปอย่างน่าเสียดาย

ในขณะที่ตัวละครนำทั้ง6 ก็มีทั้งยอดเยี่ยมไปจนถึงย่ำแย่ ซึ่งความยอดเยี่ยมทั้งหมดตกเป็นของวันเดอร์ วูแมน ที่โดดเด่นในทุกๆฉาก และยิ่งเท่ไปอีกในซีนแอ็คชั่นที่ทำให้ขนลุกได้แบบมีขนกี่เส้นก็ลุกมันซะทุกเส้น ในขณะที่แบทแมนเป็นอะไรที่เจ๋งมากในช่วงแรกและค่อยๆลดระดับความสุดยอดลงเรื่อยๆ

ส่วนตัวละครใหม่ที่เปิดตัวในภาคนี้คือ “เดอะแฟลช” ที่เปิดตัวได้ไม่เลว เสียแต่การแสดงล้นๆและปล่อยมุขแบบซิทคอมกลับบั่นทอนเสน่ห์ที่มีอยู่ไปอย่างน่าเสียดาย ในขณะที่ “อควาแมน” มาพร้อมคาแรกเตอร์ที่โดดเด่นน่าเสียดาย อยากเห็นฉากบู๊ใต้น้ำมากกว่านี้ ส่วน “ไซบอร์ก” กลายเป็นตัวละครเดียวในเวลานี้ที่ทุกข์ทนอยู่กับปมในจิตใจแต่เวลาที่น้อยเกินไปที่จะอธิบายปูมหลัง กลายเป็นอุปสรรคสำคัญที่จะทำให้คนดูอินและส่งผลให้กลายเป็นตัวละครที่จืดชืดที่สุดในเรื่องแทน แต่ถ้าจะให้มอบตำแหน่งตัวละครที่แย่ที่สุดในเรื่อง คงต้องยกให้ตัวร้ายของเรื่องอย่าง”สเต็พเพนวูล์ฟ” ที่ไม่ได้รู้สึกน่ากลัวอย่างที่หนังพยายามบอกเลยซักกะนิด ที่สำคัญคือซีจีแข็งกระด้าง ไร้ชีวิตชีวามาก

แต่ถึงจะมาพร้อมตัวละครที่อร่อยบ้างจืดชืดบ้าง แต่พอซุปเปอร์ฮีไร่ทั้งหมดมาร่วมทีมกันในครึ่งหลัง อะไรดีๆก็ตามมาเมื่อแต่ละตัวละครช่วยกันกลบจุดด้อยและเสริมส่งจุดเด่นซึ่งกันและกัน  และหนังนำเสนอความเป็นทีมเวิร์คออกมาได้ดีมากๆ แถมการเล่าเรื่องก็ลื่นไหลขึ้นในครึ่งหลัง พาเราเอ็นจอยกับหนังไปได้แบบเต็มร้อยเปอร์เซ็น และยิ่งชอบมากขึ้นไปอีกเพราะเราสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของซุปเปอร์ฮีโร่ ที่ปรากฎอยู่ในหนัง ได้อย่างชัดเจน ทั้งการสร้างแรงบันดาลใจ ความรัก ความศรัทรา และความหวังของมวลชน ซึ่งบ่อยครั้งสิ่งเหล่านี้ขาดหายไปจากหนังซุปเปอร์ฮีโร่หลายๆเรื่อง ทั้งๆที่จิตวิญญาณเหล่านี้คือสิ่งสำคัญที่จะทำให้หนังซุปเปอร์ฮีโร่แตกต่างจากหนังแอ๊คชั่นต่อยตีทั่วๆไป และแซค ชไนเดอร์ใส่มันลงไปได้อย่างดีงาม