สวัสดีครับ
ผมทำร้านอาหารขนาดเล็กอยู่   ย้อนไปเมื่อแรกเริ่มมีหลายอย่าง   ข้าว  ก๋วยเตี๋ยว เครื่องดื่ม   แต่พอเศรษฐกิจเริ่มถดถอย  กิจการต่างๆ หลายระดับเริ่มซบเซายังไม่พอ  เจอพวกเด็กใหม่ไฟแรงขยันมาขายของอีกมากมาย   มีตังหน่อยก็ขยันเปิดตลาดนัดแข่งกัน   จนทำให้คนขายมีมากกว่าคนซื้อแล้ว    ร้านต่างๆ จึงรายได้น้อยลงอย่างมาก    ถึงแม้จะมีปิดกิจการไปไม่นาน เดี๋ยวเจ้าใหม่ก็มาแทนที่  เป็นแบบนี้ตลอด  (แปลกเนอะ  ก็ยังมีคนกล้าลงทุนทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่รอดกันเยอะ)  

ผมก็จึงปรับตัวตามสภาพที่เกิดขึ้น ด้วยการเริ่มตัดของบางอย่างลง  ลดเมนูลง โดยดูจากที่ขายได้น้อยมากจะตัดทิ้งไป  หรือแม้กระทั่งจัดระบบการทำงานทั้งหมดทุกรายละเอียดเพื่อความประหยัด อาจจะเพิ่มความเหนื่อยอีกแต่ผมก็เต็มใจทำ    เช่น ค่าไฟลดลงถึง 30%  และงานยังได้ เวลาไม่เสีย   

แต่ปัญหาของผมคือคนใกล้ตัว    ซึ่งเค้าทำงานประจำอยู่ไม่ได้ขายของกับผม   บ่นต่อว่าตลอดว่าทำไมไม่มีนั่น มีนี่ , ลูกค้ามาแล้วได้มีตัวเลือก  ฯลฯ ..  เหมือนกับจะให้ร้านผมมีทุกสิ่งที่เลือกสรร เหมือนตอนเศรษฐกิจดีพุ่งรุ่งโรจน์โชติช่วงชัชวาล   คือ เค้าก็รู้นะว่าร้านค้าหลายประเภทบ่นกันทั้งตลาดว่าขายไม่ออก คนเงียบมากๆ  ร้านใกล้ๆ กันก็ปิดไปแล้ว     แต่เค้าไม่เข้าใจกับที่ผมลดต้นทุนร้าน   (แต่ยังให้มีของขาย และเพื่อคงอยู่ให้รอด)     ผมไม่รู้จะคุยอธิบายอย่างไรถึงจะเข้าใจกันได้    และครัวอยู่ที่ร้าน  เค้าจึงต้องมากินข้าวที่นี่   จึงทำให้ผมได้ยินเสียงบ่นตลอด   แทนที่จะให้กำลังใจหรือช่วยคิดวิธีการสู้ต่อไป     ....   

ผมเปรยๆ ไปเมื่อเช้าว่ามีสักห้าพันไหม    จะได้สั่งนู่น สั่งนี่มาวางให้เต็มอย่างกับร้านสะดวกซื้อ เอาให้มันจมไปเลย      และข้าวที่เค้ามากินทุกวันๆ  ผมก็เจียดจากที่ขายได้มาจัดวางรอให้นี่แหละ   เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจคนใกล้ชิดเพลียสุดๆ