คือเราก็รู้นะว่าแม่รักเรา รักลูกทุกคน แม่ทำเพราะรักรัก แม่สอนก็เพราะรัก และหวังดี
แต่เราก็โตแล้ว 30 แล้วนะ ดูแลเองได้
คือบางทีไม่ต้องประคบประหงมเหมือนเด็กไม่รู้จักโต คือบางทีก็รู้สึกเรื่องบางเรื่องมันดูเยอะไป
คือบอกกัน เตือนกัน พูดกันดีๆ ก็ได้นะ ไม่ต้องแบบเอาเสียงข่ม คือไม่รู้พูดยังไงเหมือนกัน คือความหวังดีข้อเขา คำพูดของเขา บางคนเป็นฟังรู้แย่ คนเราจะให้ดีทุกเรื่องถูกใจทุกเรื่อง ก็เป็นไปไม่ได้หรอก
เช่นที่บ้านเรามีน้องหลายคน ส่วนตัวเราเดินไม่ได้ตั้งแต่เด็ก แต่ช่วยเหลือตัวเองได้ ไปไหนมาไหนกับคนอื่นได้ ไปที่ไกลๆก็ไปได้ ชีวิตไม่ได้ดราม่า เป็นคนพิการต้องนั่งอยู่แต่กับบ้าน ไม่ได้พิการขนาดนั้น เราไปไหนมาไหนได้ เที่ยวได้ คือบางทีอะคนในบ้านเราแต่ละคน เราก็รู้แต่ละคนมีหน้าที่ของตัวเอง มีงานต้องรับผิดชอบ มีลูกต้องดูแลถูกไหมค่ะ เราก็มีหน้าที่ มีงานต้องทำ เเม่บอกอันไหนใช้น้องได้ก็ใช้ แต่น้องเราคนเล็กเริ่มเข้าสู้วัยรุ่นก็ติดเพื่อน มีมุม มีโลกส่วนตัว ก็จะใช้ยากหน่อย. แม่บอกจ้าง แล้วก็พูดในทำนองว่า ให้เรามีน้ำใจ เอ๊ยเรารู้แย่นะ เขาพูดเหมือนเราไม่มีน้ำใจ ที่ผ่านเงินออกมี เงินก็พาไปเลี้ยง กลับบ้านมาไม่มีเงินจ่ายค่ารถ เรามี เราก็ให้ ขอให้ในบ้านอันไหนขาด เราซื้อได้ เราก็ซื้อเขาบ้าน
บางทีเราก็คิดว่า...ใครกันแน่ไม่มีน้ำใจ แต่เราก็ไม่อยากว่าน้องหรอก เราชีวิตเด็กวัยรุ่น คงไม่คิดอะไรบ้าง แล้วการที่จะใช้งานให้โน่นนี่นั้น ก็ถึงจ้างกันเลยหรอ. มันใช้การปลุกฝังที่ถูกต้องไหม โตขึ้นใครจะใช้จะวานอะไร ต้องจ้าง สินน้ำใจไม่จำต้องถูกครั้งหรอก เรามีเราก็ให้ อะไรนิดๆโหน่ยๆก็ช่วยกันไป นี่ก็คือการมีน้ำใจต่อการแล้วในครอบครัว สำหรับเราอะถ้าคนอยากทำ ทำด้วยใจ ไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน ส่วนคนทีารับการช่วยเหลทอ มีโอกาสก็ตอบแทนเขาบ้าง. อยาางเเฟนน้องสาว วันเกิดคนในบ้าน เขาซื้อเค้กให้ทุกคนเลยนะ จนถึงวันเกิดเขา เรามีใจอะค่ะ อยากมีส่วนร่วมที่จะซื้อเค้กให้เค้า เชื่อไหมทุกวันนี้ แฟนน้องสาวยังไม่รู้เลย ว่าเค้กที่เป้าปีที่แล้ว เค้ายังไม่รู้เลยว่าเรามีส่วนออกเงินค่าขนมเค้ก ไม่ต้องรู้ แค่เราได้ทำมีความสุขแล้วคะ
มันรู้สึกแย่ รู้สึกเหมือนเราบกพร่อง เราดูเหมือนขี้งก ไม่มีน้ำใจ ยังไงไม่รู้อะ คือเขาเป็นคนที่ขอแค่ฝห้ได้พูดได้สอน แต่พอเราอธิบายหาว่าเถียง แม่สอนอะให้ฟัง เขาพูดแบบนี้ แต่ถามว่าฟังเหตุผลกันบางไหม
แต่ก็เข้าใจอะ ตามสไตส์เขานั่นแหละ แต่เจอแบบนี้ก็รู้สึกเพลีย.
ใครเคยเป็นบ้างไหม คือรู้เหนื่อยกับคำพูดเหวี่ยงๆ พูดด้วยอารมณ์ของแม่
แต่เราก็โตแล้ว 30 แล้วนะ ดูแลเองได้
คือบางทีไม่ต้องประคบประหงมเหมือนเด็กไม่รู้จักโต คือบางทีก็รู้สึกเรื่องบางเรื่องมันดูเยอะไป
คือบอกกัน เตือนกัน พูดกันดีๆ ก็ได้นะ ไม่ต้องแบบเอาเสียงข่ม คือไม่รู้พูดยังไงเหมือนกัน คือความหวังดีข้อเขา คำพูดของเขา บางคนเป็นฟังรู้แย่ คนเราจะให้ดีทุกเรื่องถูกใจทุกเรื่อง ก็เป็นไปไม่ได้หรอก
เช่นที่บ้านเรามีน้องหลายคน ส่วนตัวเราเดินไม่ได้ตั้งแต่เด็ก แต่ช่วยเหลือตัวเองได้ ไปไหนมาไหนกับคนอื่นได้ ไปที่ไกลๆก็ไปได้ ชีวิตไม่ได้ดราม่า เป็นคนพิการต้องนั่งอยู่แต่กับบ้าน ไม่ได้พิการขนาดนั้น เราไปไหนมาไหนได้ เที่ยวได้ คือบางทีอะคนในบ้านเราแต่ละคน เราก็รู้แต่ละคนมีหน้าที่ของตัวเอง มีงานต้องรับผิดชอบ มีลูกต้องดูแลถูกไหมค่ะ เราก็มีหน้าที่ มีงานต้องทำ เเม่บอกอันไหนใช้น้องได้ก็ใช้ แต่น้องเราคนเล็กเริ่มเข้าสู้วัยรุ่นก็ติดเพื่อน มีมุม มีโลกส่วนตัว ก็จะใช้ยากหน่อย. แม่บอกจ้าง แล้วก็พูดในทำนองว่า ให้เรามีน้ำใจ เอ๊ยเรารู้แย่นะ เขาพูดเหมือนเราไม่มีน้ำใจ ที่ผ่านเงินออกมี เงินก็พาไปเลี้ยง กลับบ้านมาไม่มีเงินจ่ายค่ารถ เรามี เราก็ให้ ขอให้ในบ้านอันไหนขาด เราซื้อได้ เราก็ซื้อเขาบ้าน
บางทีเราก็คิดว่า...ใครกันแน่ไม่มีน้ำใจ แต่เราก็ไม่อยากว่าน้องหรอก เราชีวิตเด็กวัยรุ่น คงไม่คิดอะไรบ้าง แล้วการที่จะใช้งานให้โน่นนี่นั้น ก็ถึงจ้างกันเลยหรอ. มันใช้การปลุกฝังที่ถูกต้องไหม โตขึ้นใครจะใช้จะวานอะไร ต้องจ้าง สินน้ำใจไม่จำต้องถูกครั้งหรอก เรามีเราก็ให้ อะไรนิดๆโหน่ยๆก็ช่วยกันไป นี่ก็คือการมีน้ำใจต่อการแล้วในครอบครัว สำหรับเราอะถ้าคนอยากทำ ทำด้วยใจ ไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน ส่วนคนทีารับการช่วยเหลทอ มีโอกาสก็ตอบแทนเขาบ้าง. อยาางเเฟนน้องสาว วันเกิดคนในบ้าน เขาซื้อเค้กให้ทุกคนเลยนะ จนถึงวันเกิดเขา เรามีใจอะค่ะ อยากมีส่วนร่วมที่จะซื้อเค้กให้เค้า เชื่อไหมทุกวันนี้ แฟนน้องสาวยังไม่รู้เลย ว่าเค้กที่เป้าปีที่แล้ว เค้ายังไม่รู้เลยว่าเรามีส่วนออกเงินค่าขนมเค้ก ไม่ต้องรู้ แค่เราได้ทำมีความสุขแล้วคะ
มันรู้สึกแย่ รู้สึกเหมือนเราบกพร่อง เราดูเหมือนขี้งก ไม่มีน้ำใจ ยังไงไม่รู้อะ คือเขาเป็นคนที่ขอแค่ฝห้ได้พูดได้สอน แต่พอเราอธิบายหาว่าเถียง แม่สอนอะให้ฟัง เขาพูดแบบนี้ แต่ถามว่าฟังเหตุผลกันบางไหม
แต่ก็เข้าใจอะ ตามสไตส์เขานั่นแหละ แต่เจอแบบนี้ก็รู้สึกเพลีย.