คือเราคบกับแฟนมาจะเข้าปีที่7แล้วละ ทุกคนทุกคู่ย่อมมีปัญหากันทั้งนั้น แต่เรื่องของจขกท มีอยู่ว่าตั่งแต่คบมามันเหมือนไม่เคยมีความจริงเลย  เขาเข้ามาจีบโกหกเราตั่งแต่เข้ามา ทั้งชื่อ อายุ  ครอบครัว เพื่อนของเขา  จนเวลาผ่านไป เราเรียนจบมาอยู่กทม เขาก็บอกความจริงกับเราวันนั้นเราเสียใจมากเพราะคบกันได้ปีกว่าๆแล้ว  เราเลยทำใจยอมรับเพราะเรารักเขา ให้อภัยเพราะเรื่องแค่นี้  จนเรากับแฟนมาอยู่ด้วยกันก็มีทะเลาะกันบ้างแต่หนักๆเลยคือแฟนเราทำร้ายเรา เราเลยขอเลิกและจะกลับตจว  ไปเรียนที่อื่น  แต่เขาก็มาง้อมาขอโทษเราก็ให้อภัยมาตลอด แล้วก็มีใครไม่รู้แรก  โทรมาหาจขกท และมาถามเรื่องแฟนเรากับเราเราก็เอะใจละเบอร์เราไม่เคยให้ใคร  เราเลยไปถามแฟนก็ปรากฏว่าคนที่โทรมาหาเราคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันกับแฟนและแฟนเราก็บอกเราว่าเขามาจีบ แฟนเราก็ขอโทษเรา เราก็เลยขอแฟนเราว่าถ้าจะคุยกับใครหรือมีใหม่บอกเราก่อนได้ไหมเลิกกับเราก่อนได้ไหม เพราะเราจะเสียใจมากกับเรื่องแบบนี้ และขอร้องให้เขาไปบอกคนที่เขาคุยว่าอย่ามายุ่งกับเราเพราะเราไม่ชอบและรุ้สึกแย่มากๆ  จนความรู้สึกและความเชื่อใจในความรักหมดแทบไม่เหลือเลยจนเราชินและชาไปทั้งใจและความรู้สึก  เขาก็บอกว่าเขาขอแก้ตัวเขาจะไม่ทำอีก และจะไม่ให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเราอีก  เราก็บอกไปว่าถ้าไม่รักเราจะมารั้งเราไว้ทำไมไม่ปล่อยเราไปละ  หลังจากนั้นเขาก็ดีมาเรื่อยๆเราก็คิดไว้เสมอว่าเราไม่อยากเสียเขาไป เราให้อภัยเขาได้เราจะพยายามทำให้ดีที่สุดแต่ด้วยความระแวงเราพยายามที่จะไปหาเขาทุกเย็นหลังเลิกงานไปรับเขาที่ทำงาน  ไปดูหนังบ้างกินข้าวบ้าง  แต่มันก็เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีกเราเสียใจแทบเป็นบ้าจากคนที่ไม่เคยกินเหล้ากินเบียร์เราทำใจไม่ได้เมื่อมีคนโทรมาหาเราแบบเดิมเราบอกคนที่โทรมาว่าอยากรู้อะไรไปถามเจ้าตัวเลยเราร้องไห้จนแทบเป็นบ้าทุกๆครั้งที่มีคนโทรมาคือแฟนเราจะไปทำงานตจวตลอดมันเลยทำให้เราเริ่มมคิดไปต่างๆนาๆเลยว่าเขาได้ไปทำงานจริงๆไหม เพราะเราติดต่อไม่ได้เขาบอกสัญญาณไม่มี ทั้งๆที่แต่ก่อนไปไหนมาไหนติดต่อได้ตลอดถ้าโทรไม่ได้ก็เมลก็ไลน์มาแต่นี่หายไปเลยพร้อมกับมีคนโทรมาหาเรา  เราก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจมากอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้จนมีพี่ที่เรารู้จักตอนม.ปลายทักมาชวนไปดื่มเราก็ไปจากที่คนไม่ดื่มก็ดื่มจนไม่มีสติ  เรากลับห้องมาเราก็คิดแล้วว่าเราจะบอกแฟนเราว่าเราคุยกับคนอื่นแล้วนะเรามีคนอื่นแล้วเราจะไปจากเขา  พอเขามาเราก็บอกเขาและสิ่งที่เขาด่าเรา  ทำไมเราเหี้..จัง ทำไมทำแบบนั้นกับเขาได้  เราก็ร้องไห้และบอกเขาไปว่าเขาจะเอาไงก็ได้จะเลิกก็เลิก เขาก็บอกเราว่าเขาขอเลิก  เราก็เสียใจนะ  แต่เราก็รักเขา  ตลอดเวลาที่คบกันมาเรายอมเขา  เราเสียใจ  ต่างๆนาๆ  เราอภัยให้เขาแล้วจากที่เราบอกเขาไป เราคิดว่าถ้าเขาโดนบ้างละเขาจะเป็นไงเขาจะอภัยเหมือนเราทำไหม  ตอนนั้นก่อนบอกเขาเราคิดไปเองเลยว่าคบกันมานาน  เขาจะอภัยให้เราแน่ๆเขาจะไม่ไปไหนเขาจะอยู่ข้างๆเราเหมือนที่เราเคยทำให้เขาแต่ไม่เลย  เขาเป็นคนแรกที่เดินหนีเราไป ไม่มีแม่แต่ความรักที่เคยบอกกับเราว่าเขารักเรา  เราแทบเป็นบ้าแต่ด้วยความที่เราไม่พยายามอ่อนแอให้ใครเห็นเราตัดสินใจออกมาจากชีวิตเขาทั้นที  พอออกมาแล้วเราก็คิดนะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเคยรักเราจริงๆหรือป่าวตอนแรกที่คบกันเราคิดสร้างอนาคตแบบแผนชีวิตไว้แล้วด้วยซ้ำแต่ทำไมเขาต้องทำกับเราแบบนี้  เขาบอกจะไม่ทำเขาก็ทำ  ในหัวเราก็คิดวนๆเวียนๆเรื่องที่เจอมาทำยังไงก็ลืมไม่ลง    ที่เขาทำมันก็มีดีนะไม่ใช่ไม่ดีทั้งหมด  แต่ที่เล่ามาก็เอาแค่เรื่องใหญ่ๆมาเล่าให้ฟัง  ถ้าเพื่อนๆโดนแบบเราเพื่อนๆจะยังอยู่เหมือนเราไหม
แล้วมีวิธีลืมบ้างไหม   เราจากเป็นคนที่กล้าตอนนี่กับกลัวไปทุกๆอย่างขาดความมันใจและเป้าหมายในชัวิตไปเลย  แล้วเพื่อนๆใช้เวลานานกันไหมกับเรื่องแบบนี้ที่จะให้มันหายไปจากชีวิต