สวัสดีค่ะ
แม่เพิ่งเปิดเพจเกี่ยวกับลูกค่ะ จุดประสงค์แรก คือ อยากแนะนำหนังสือดีๆที่ลูกชอบ นอกจากนี้แม่ยังอยากบอกเล่าเรื่องราว ประสบการณ์ต่างๆในชีวิตประจำวันเกี่ยวกับเจ้าตัวป่วยด้วยค่ะ
ขออนุญาตลงพันทิปเพื่อรับคำแนะนำติชมเพื่อเป็นกำลังใจและนำไปพัฒนาต่อด้วยนะคะ
ช่วงนี้ปะป๊ากับหม่ามี๊พาไอจังไปเที่ยวสวนผึ้งบ่อยมาก เรียกได้ว่าไปกันแทบทุกเดือน เหตุผลเพราะว่าไปสวนผึ้งนั้นลูกสนุกและไม่เหนื่อยกับการเดินทาง
ทุกครั้งที่ไปแม่ก็จะปล่อยลูกไว้ท่ามกลางฝูงแกะ ส่วนแม่เองก็วุ่นอยู่กับการถ่ายรูปลูก ด้วยความที่เป็นคนถ่ายรูปไม่เก่ง ยิ่งถ่ายรูปเด็กเล็กๆนี่ยิ่งยากใหญ่ แม่จึงอาศัยถ่ายมันเข้าไป ถ่ายเยอะๆแล้วกลับมาเลือกรูปสวยๆโพสลง Facebook ด้วยความชื่นใจ แต่รูปเหล่านั้นแทบจะไม่มีรอยยิ้มของลูกเลย
ตลอดเวลาที่ปล่อยลูกให้ผจญอยู่ท่ามกลางฝูงแกะคนเดียวนั้น ดูเหมือนลูกจะสนุกแต่ก็ต้องอยู่ตามลำพัง เมื่อแม่มัวสนใจกับการกดชัตเตอร์รัวๆ แล้วมันจะต่างอะไรกับการทิ้งลูกไว้คนเดียว
ครั้งนี้แม่ถ่ายรูปลูกเก็บไว้เป็นความทรงจำเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เก็บกล้องยัดใส่กระเป๋า จับมือลูกแล้วพาลูกวิ่งไล่จับแกะไปทั่วสนามหญ้า ลูกหัวเราะลั่นชอบใจอย่างที่ปะป๊ากับหม่ามี๊ไม่เคยเห็นมาก่อน
บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องมีรูปสวยๆไว้อวดใครก็ได้ ความสุขตรงหน้าต่างหากที่เราควรตักตวงไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
เรื่องของลูก ตอน พาลูกเที่ยวสวนผึ้งครั้งนี้ได้อะไรดีๆมากกว่าการดูแกะ
แม่เพิ่งเปิดเพจเกี่ยวกับลูกค่ะ จุดประสงค์แรก คือ อยากแนะนำหนังสือดีๆที่ลูกชอบ นอกจากนี้แม่ยังอยากบอกเล่าเรื่องราว ประสบการณ์ต่างๆในชีวิตประจำวันเกี่ยวกับเจ้าตัวป่วยด้วยค่ะ
ขออนุญาตลงพันทิปเพื่อรับคำแนะนำติชมเพื่อเป็นกำลังใจและนำไปพัฒนาต่อด้วยนะคะ
ช่วงนี้ปะป๊ากับหม่ามี๊พาไอจังไปเที่ยวสวนผึ้งบ่อยมาก เรียกได้ว่าไปกันแทบทุกเดือน เหตุผลเพราะว่าไปสวนผึ้งนั้นลูกสนุกและไม่เหนื่อยกับการเดินทาง
ทุกครั้งที่ไปแม่ก็จะปล่อยลูกไว้ท่ามกลางฝูงแกะ ส่วนแม่เองก็วุ่นอยู่กับการถ่ายรูปลูก ด้วยความที่เป็นคนถ่ายรูปไม่เก่ง ยิ่งถ่ายรูปเด็กเล็กๆนี่ยิ่งยากใหญ่ แม่จึงอาศัยถ่ายมันเข้าไป ถ่ายเยอะๆแล้วกลับมาเลือกรูปสวยๆโพสลง Facebook ด้วยความชื่นใจ แต่รูปเหล่านั้นแทบจะไม่มีรอยยิ้มของลูกเลย
ตลอดเวลาที่ปล่อยลูกให้ผจญอยู่ท่ามกลางฝูงแกะคนเดียวนั้น ดูเหมือนลูกจะสนุกแต่ก็ต้องอยู่ตามลำพัง เมื่อแม่มัวสนใจกับการกดชัตเตอร์รัวๆ แล้วมันจะต่างอะไรกับการทิ้งลูกไว้คนเดียว
ครั้งนี้แม่ถ่ายรูปลูกเก็บไว้เป็นความทรงจำเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เก็บกล้องยัดใส่กระเป๋า จับมือลูกแล้วพาลูกวิ่งไล่จับแกะไปทั่วสนามหญ้า ลูกหัวเราะลั่นชอบใจอย่างที่ปะป๊ากับหม่ามี๊ไม่เคยเห็นมาก่อน
บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องมีรูปสวยๆไว้อวดใครก็ได้ ความสุขตรงหน้าต่างหากที่เราควรตักตวงไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้