เราอายุ 30 เราเพิ่งเลิกคุยกับคนที่คุยมาเพราะเขามีผู้หญิงโทรหาระหว่างที่เจอกับเรา
ก็มีคนอื่นเข้ามาเรื่อยๆแต่เราก็ไม่สนใจใครเลย

#แท็กผิดขออภัยนะคะ

เรารู้สึกว่าเราชอบคนยาก ถ้าชอบแล้วเราจะชอบมากและไม่มองใครเวลาผิดหวังก็ผิดหวังมาก
ถ้าเราไม่ชอบเราก็จะไม่เสียเวลาคุยด้วยเลยตั้งแต่ต้น คือดูแล้วไม่ผ่านเกณ์เราก็ไม่คุยด้วยเลย
ไม่อยากหว่านไม่อยากลองคุยดูเพราะคิดว่ายังไงก็ไม่ชอบไม่รู้จะเอาตัวเข้าไปยุ่งทำไม
แล้วก็กลับมานั่งคิดว่าที่เราไม่มีใครเข้ามาเพราะเราเป็นคนแบบนี้รึป่าว มีคนมาชอบแต่ดูแล้วไม่ใช่ก็ไม่คุยตั้งแต่แรก
บางคนบอกก็ลองๆคุยๆกันไปก่อน แต่เราคิดว่าเราจะคุยให้ความหวังเขาทำไมในเมื่อเราไม่ชอบตั้งแต่แรก
และไม่มีวันเปลี่ยนใจหรือบางคนน่ารำคาณเราก็จะอ่านแล้วไม่ตอบ ถ้าทักมารัวๆ เราก็จะนานๆส่งสติ๊กเกอร์ไปตัวนึง
ถ้าไม่ถึงขั้นมาด่าว่าหยิ่งหรือโทรแชทมาเราก็จะไม่บล็อคไม่อยากทำลายความรู้สึกใคร ให้รู้เองคิดเอง
ล่าสุดไปเที่ยวมีผู้ชายมาชนแก้วชวนคุยเราก็ชนตามมารยาทแล้วก็ขอตัวไปห้องน้ำเดินหนี
ในเฟสทักทายอยากทำความรู้จักชวนไปกินข้าวเราก็ไม่คุยไม่ตอบ หรือนานๆตอบที
ยิ่งโทรมาหรือขอไลน์เราจะรำคาณและหงุดหงิดมาก ไม่ทักไม่ตอบไม่คุยไม่โทรกลับ
บางคนก็โปรไฟล์ดี หน้าตา ok เราก็ไม่คุยไม่ตอบสนองทั้งที่มีแต่คนอยากคุยด้วย แต่เรากลับรู้สึกเฉยๆไม่สนใจ

เราคิดว่าเราปิดตัวเองไปไหม ?? แต่ความรู้สึกเราคือคุยไปแล้วเราก็หงุดหงิดรำคาณ
แล้วลึกๆเรากลัวและไม่ไว้ใจผู้ชายเท่าไหร่เพราะรอบตัวเพื่อนๆคนรอบข้างมีปัญหากับชีวิตคู่ตลอด
หรือจีบแล้วพอได้เยก็ทิ้ง ทำให้เราไม่ไว้ใจผู้ชาย ยิ่งมาคุยๆแล้วชวนไป ตจว เราจะไม่คุยเลย

ถึงจะบอกว่าผู้ชายทุกคนไม่เหมือนกันหมดแต่เราก็คิดว่าผู้ชายที่จีบเราส่วนใหญ่ก็แค่หลงรูปอะคะ
พอคบพอได้กันจริงๆ อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ แล้วเราเองก็เป็นคนที่อยู่กับคนอื่นยากด้วย
เราปิดกั้นตัวเองไปใช่ไหมคะ อยากมีใครแต่ก็ไม่อยากเริ่มต้นกับใคร

เราปิดกั้นตัวเอง หรือเรายังไม่เจอคนที่ใช่ หรือเราแค่กลัวความรัก มันตอบตัวเองไม่ได้ค่ะ