สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กม.ต้น เเต่มีอะไรอยากมาถาม ความคิดเห็นจากคนอื่นบ้าง ชีวิตของหนูไม่ได้ลำบากอะไร เเต่ก็ไม่ได้สบาย ตอนเด็กนิสัยแย่มาก เถียงคนอื่นไปทั่ว เถียงเเม้กระทั่งพ่อเเม่ พอเริ่มโตก็เริ่มรู้อะไรมากขึ้น ปิดเทอมอยากมีเงินใช้ ก็ไปทำงานบอกเลยว่าเหนื่อยมาก เเต่ดีที่มีพี่ร่วมงานที่ดี เจ้านายก็ใจดี ทำงานมา1เดือนกว่าเต็มๆ ไม่มีวันหยุด. เเต่ทุกอย่างก็ลงตัวดี จากตื่นสายก็เป็นตื่นเช้า จากเด็กอืดอาดก็ว่องไวมากขึ้น จากเด็กขี้เกียจก็ขยันมากขึ้น เปิดเทอมมานี่เปลี่ยนไปเยอะมาก ไม่ต้องรอให้ใครมาบอกว่าต้องซักผ้า ต้องทำอย่างนี้นะ รู้หน้าที่ตัวเองหมด เเต่พอเปิดเทอม ความคิดเราโตขึ้นคิดต่างจากเพื่อนในกลุ่มเดิมเกือบทุกอย่างเลย เริ่มไม่โอเคก็ย้ายกลุ่ม คิดอยู่นานมากว่าจะอยู่ต่อไปอีกเเปปเดียวก็จบม.3แล้ว แต่มันก็ไม่ไหวแล้ว. ก็คุยกันว่าเออย้ายนะอะไรอย่างนี้ ชีวิตก็วนมาจุดเเย่ๆเหมือนเดิม เเย่กว่าเดิมด้วยซ้ำไม่ทำอะไรซักอย่าง เหมือนตัวเองเป็นบ้า กินทุกอย่างยัดทุกอย่าง นอนดึกมากๆ เล่นเเต่โทรศัพท์ทั้งวัน(ปกติแบ่งเวลา) ชอบร้องไห้คนเดียว อยู่ๆก็ร้อง เป็นมาเกือบสองเดือนเเล้ว  เเต่พอเรามองดูว่าไม่ว่าจะเเย่ขนาดไหนพ่อกับเเม่นั่นเเหละอยู่ข้างๆเสมอ เราอยู่ในจุดที่ดีที่สุด(สำหรับตัวเรา)เเต่ก็อยู่ในจุดที่เเย่ที่สุดเหมือนกัน)  
เป็นแบบนี้มีวิธีเเก้ไหมคะ  ตัวเราเองรอคะ?ที่ต้องเเก้มันเอง


ปล.ทราบว่ามีคนอื่นที่เขาเเย่กว่าหนูมากมาย เเต่สำหรับหนูเเล้วนี้มันเเย่สุดๆ