คือแฟนเราพื้นฐานเป็นคนที่จิตใจดี ใส่ใจคนอื่น สุภาพเรียบร้อยค่ะ แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็นิสัยเหมือนเด็ก คือเอาแต่ใจพอไม่ได้ดั่งใจ ไม่พอใจ โกรธหรืองอนก็จะแสดงออกมาชัดเจนมากค่ะ เคยมีบางครั้งที่เราทะเลาะกันแรงๆเขาก็จะตะโกนว้ากหรือไม่ก็ปาของที่อยู่ใกล้ที่สุดทิ้ง จนเรากับเพื่อนเขาที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกใจกันหมดเลยค่ะ เขาบอกว่าเขาทนไม่ไหวต้องการระบายอารมณ์ เขาขอโทษ เขาจะปรับปรุงตัว แต่แล้วก็เป็นเหมือนเดิมอีกอยู่ดี

เขาเป็นคนที่ปฏิเสธใครไม่เป็นและขี้เกรงใจมากเกินไปด้วยค่ะ อย่างเวลาเพื่อนใช้ให้ไปส่งที่ไหนก็จะพาไปทุกครั้ง ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่อยากไปก็ตาม แล้วก็ต้องมานั่งบ่นกับเราทีหลังว่าเขาไม่พอใจและหัวเสียมากๆ เราก็บอกเขาไปนะว่า

"บ่นกับเรามันไม่ช่วยอะไรหรอก สู้เธอไปคุยกับเพื่อนตัวเองตรงๆ แล้วก็หัดปฏิเสธบ้างไม่ดีกว่าหรอ"

แต่นางก็ยังขี้เกรงใจอยู่ดี จนทำให้ตัวเองต้องกลับมานอนเหนื่อยทุกครั้ง นางก็บ่นกับเราประมาณว่า

"เค้าไม่รู้ว่าเพื่อนมองเขาเป็นเพื่อนหรือเบ๊กันแน่"

เราก็ไม่เข้าใจนะว่ารู้ทั้งรู้อยู่แล้ว ทำไมเขายังทนกับสภาพแบบนั้นอีก ทำไมไม่รู้จักเปลี่ยนแปลงอะไรเองบ้าง ถ้าทนอยู่แล้วลำบากตัวเอง จะทำไปทำไม

อีกเรื่องหนึ่งคือเขาเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอค่ะ คืออะไรนิดๆหน่อยๆก็หอบเหนื่อย (เพราะอ้วนเลยเหนื่อยง่ายหรือเปล้าก็ไม่รู้ แต่เราว่าน่าจะมีส่วนค่ะ) เราก็ถามเขาดูว่าลองออกกำลังกายดีไหมจะได้แข็งแรงขึ้นบ้าง นางก็เหมือนจะประชดว่า

"ใช่สิ เธอชอบคนผอมใช่ไหมล่ะ" หรือไม่ก็ให้เหตุผลสั่วๆมาประมาณว่า การออกกำลังกายเป็นการฝืนตัวเอง เขาไม่อยากทำและเขาพอใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้ค่ะ

เราก็บอกเขานะว่าเธอดูอ่อนแอ เราเป็นห่วง เราไม่ได้ต้องการให้เธอผอมเราแค่อยากให้เธอแข็งแรง แต่นางก็ตอบสั่วๆมาอีกว่า

"ไม่อ่อนแอแล้วก็ได้" แต่ในที่นี้ความหมายคือจะไม่แสดงอาการอ่อนแอให้เห็น ไม่ใช่ทำตัวให้แข็งแรรงขึ้นค่ะ ซึ่งจุดประสงค์จริงๆของเราคืออย่างหลังมากกว่า

แล้วเขาก็บ่นๆว่าถ้าเราบังคับเขาให้ออกกำลังกายหรือทำอะไรที่เขาไม่อยากทำ เขาจะอึดอัดแล้วก็จะเลิกกับเราค่ะ เราก็ค่อนข้างเครียดมากเพราะ อยากจะให้เขาดูแลตัวเองมากกว่านี้จริงๆ แต่กลายเป็นว่าเขาไม่ชอบความหวังดีของเราซะงั้น
(คือยังไม่ได้บังคับอะไรนางนะคะ แค่เสนอเฉยๆแล้วนางก็เริ่มขู่เตือนว่าพูดเรื่องนี้มากๆจะเลิก อะไรทำนองนั้น)

เราควรจะทำยังไงดีคะ บางครั้งเราก็คิดนะว่าเราบงการชีวิตนางมากเกินไปหรือเปล่า แต่ใจจริงที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรักและห่วงทั้งนั้น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะได้แต่ 'รับรู้' อย่างเดียว ไม่มีท่าทีจะพัฒนาปรับปรุงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นเลย มีแต่คำขอโทษ และคำออดอ้อนที่ทำให้เราต้องใจอ่อนทุกครั้ง

เราเหนื่อยใจกับนางมากค่ะแต่เราก็ไม่อยากเลิก เพราะเรารักเขามากเกินกว่าที่จะมานั่งหาเหตุผลแล้วว่าทำไม เขาทำดีกับเรา เข้าใจ ใส่ใจ เอาใจเราทุกอย่าง รักเรา บอกรักเรา ชมว่าเราน่ารักทุกวันทั้งๆที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราโคตรขี้เหร่ คือเขารู้สารพัดปัญหาของเรา แต่ก็ยังคงมองว่าเรามีค่ามากๆอยู่อีก เราไม่รู้ว่าจะหาคนแบบเขาได้อีกไหม เราไม่อยากทิ้งเขาเลยสักนิด

แต่เมื่อมองในระยะยาวเราก็ลำบากใจค่ะถ้าหัวหน้าครอบครัวเราเป็นคนหัวอ่อนยอมคน ควบคุมอารมณ์ไม่เป็นและไม่ยอมพัฒนาตัวเองขนาดนี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ /ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ