คือเราคบกับแฟนมาได้สักพักแล้วล่ะ เกือบๆสามเดือน เรามีแฟนเป็นรุ่นน้อง น้องเค้าดูไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เราเคยคบมา คือตั้งแต่คบมาน้องไม่เคบด่าหรือใช้คำหยาบกับเราแม้แต่คำเดียว ส่วนเราก็ไม่กล้าที่จะใช้คำหยาบกับน้องฮ่าๆๆ เราคุยกันผ่านแชทตลอดเวลาเจอหน้าเราสองคนก็พากันเขินไม่รู้จะคุยอะไร เพื่อนเราจะถามเสมอว่า "เป็นแฟนกันรึป่าววะ ทำไมเวลาเจอหน้าไม่คุยกันเหมือนคู่อื่นทั่วไป รักน้องจริงป่ะว่ะหรือแค่ต้องการชั่วคราว" ซึ่งประโยคของเพื่อนทำให้เราคิดอยู่นานหลายอาทิตย์ เราไม่รู้ความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน เวลาเจอน้องเงี้ยมันจะเขิลจนพูดไม่ออกมากว่าแล้วก็ใจเต้นเร็วกว่าปกติ เพื่อนเราก็พยายามบอก "ถ้าไม่รักน้องแล้วก็ปล่อยน้องไปเหอะ กูสงสารน้อง" คือเราไม่อยากเสียน้องไป กว่าเราจะเป็นแฟนกันไม่ใช่เรื่องง่าย เราชอบเวลาที่น้องง้อ เวลาเราโกรธหรืองอนจะไม่บอกว่าเรื่องอะไรปล่อยให้น้องคิดเอง และน้องก็คิดออกว่าเราโกรธเค้าเรื่องอะไร ทำให้เราปลื้มความใส่ใจของน้อง เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูด อาจจะดูเงียบๆแต่เอาใจใส่เราตลอด เค้าดูเป็นคนที่อบอุ่นตลอดเวลาชอบที่เค้าเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เค้าหายไปจากความทรงจำของเรา
เราเคยคิดว่าจะขอห่าง แต่อีกใจมันก็รู้สึกหน่วงๆไม่อยากเสียสิ่งที่ดีที่สุดไป ความรู้สึกนี้ใช่รักหรือป่าวคะ