คบกับแฟนมาหลายปีแล้วคับ
และค่อนข้างทะเลาะกันบ่อยเลย  เวลาทะเลาะกันผมมีนิสัยชอบเลี่ยงจะคุยกับเขา(ผมจะตีตัวออกห่างมา)จนกว่าจะเย็นๆลงก่อนทั่งคู่ ค่อยมาคุยกันอีกที
แต่ช่วงหลังๆมานี้เริ่มจะกลายเป็นผมแทบไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายเลย
ถ้าไม่ใช่ว่าผมว่างจริงๆหรือมีอะไรจะคุยด้วย

แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกดีกับเธอนะ
ยังนอนกอดแฟนได้ปกติ ก็รู้สึกมีความสุขดี เห็นจดหมาย เห็นข้อความน่ารักๆ หรือบางทีเห็นเขาโพสตัดพ้อน้อยใจผมก็แอบยิ้ม เอ็นดู มองว่าน่ารักดี
(แต่ผมยอมรับว่าไม่เคยง้อเลยเพราะไม่ชอบง้อใครจิงๆ ทำไปแล้วมันฝืนๆไม่จิงใจผมก็ไม่อยากทำให้แฟนตัวเองหลงดีใจไปกับเรื่องแบบนั้น)

ในขณะที่อีกฝ่ายมักจะน้อยใจผมบ่อยๆ เราจะทะเลาะกันบ่อยเลยครับเวลาที่ผมทำงาน
ผมก็ชอบทำเมินเงียบไปบอกว่าจะทำงาน แต่จริงๆตัวเองเครียดกับอีกคนจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย(จนต้องหนีไปนอนพักสมอง)
เขาก็รู้นะว่าผมเงียบไปไม่ใช่เพราะทำงานแต่ผมเครียดจนไปนอนพัก แต่ก็ไม่วายมีปัญหากันเวลานี้ตลอด

ผมกับแฟนเคยเลิกกันมาหลายครั้งแล้วครับ ทุกครั้งผมบอกเลิกเองทั้งนั้น
เพราะเหตุผลข้างต้นนี้แหละ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนทำให้เทอมีความสุขไม่ได้ ทำเทอน้อยใจทุกวัน ไม่มีเวลาให้ ง้อไม่เป็น ไม่เคยใส่ใจ
แต่ผมบอกเลิกทีไรเทอก็ตามมาง้อมาขอคืนดีไม่ยอมแพ้เลยซักครั้งจนผมต้องใจอ่อนทั้งๆที่พยายามใจแข็งแทบตาย(ปากเสียใส่สารพัดให้เธอเลิกยุ่งกับผมด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้ผลเลย จนผมกลับมารู้สึกผิดเองทีนี้...)

บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมคุยกับเพื่อนได้สนิทใจกว่าคุยกับแฟนอีกคับ
มันแปลกไปไหมที่ไม่อยากคุยกับแฟนตัวเอง...

ปล. แฟนอายุมากกว่าผมครับ ไม่รู้เป็นเพราะผมเด็กเกินไปรึเปล่าถึงไม่เข้าใจเขา
ตอนนี้ผม 20 ทำงานกลางคืนไปเรียนไป ส่วนแฟน23ช่วยธุระกิจที่บ้าน

ขอความคิดเห็นเพื่อนๆทุกคนทีนะครับ เดี๋ยวนี้ผมก็เริ่มสับสนไปหมดไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่
กลัวตัวเองหมดรักเขาไปแล้ว จนตอนนี้ไม่กล้าบอกรักบอกคิดถึงเขาเลย(มีทิฐิว่าไม่ชอบพูดคำพวกนี้ลอยๆถ้าไม่ได้รู้สึกจริงๆ T_T)
ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นล่วงหน้านะครับ
ปล. อย่าถือสาภาษาผมเลยนะครับ บางทีก็ชอบพิมพ์ย่อๆพิมพ์เกินๆจนติดเป็นนิสัย
เพราะผมยังคิดว่าผมเป็นวัยรุ่นอยู่ เลยขอติดแท็กความรักวัยรุ่นนะครับ
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ทีนี้ด้วยจริงๆ