คือเรากับแฟนเราเคยมีความสุขมากๆ  ระยะหลังเธอทำงานเราก็เข้าใจนะว่าเธอทำงานใหนจะขายของออนไลน์อีก(เธอเป็นเจ้าของแบรนด์)
แต่ระยะหลังมานี้เราแทบจะไม่ได้คุยกัน  ตื่นนอน ก็บอกแค่ว่า ตื่นละนะ หายไปอีกชั่วโทงกว่า ไปทำงานแล้วนะ พอพักก็ พักละนะ หายไปอีกชั่วโมง เข้างานละนะ  พอเลิกงาน เลิกแล้วนะกลับบ้านก่อนนะ ถึงบ้านแล้วนะ หายไปอีกสองชั่วโมง อาบน่ำก่อนนะ หายไปอีกชั่วโมง แล้วก็วีด๊โอคอลมา คุยกันไมาถึงสิบคำ ง่วงแล้วนะ นอนก่อนนะ. มันจะเป็นแบบนี้ทุกๆวัน เราก็ยังคงยึดติดกับวันเก่าๆเรามีเวลาว่างเราก็ชอบไปอ่านข้อความเก่าๆที่เราเคยคุยกัน. มันเคยมีความสุขมากๆนะ ต่างคนต่างหยอกล้อกัน มีอะไรก็มีคุยกันระบายกัน แต่ช่วงหลังเธอชอบไปคุยกับเพื่อนเธอแล้วก็เพื่อนที่ทำงานมากกว่า  ทุกวันนี้เราไม่รู้สึกว่ามีเธออยู่ข้างๆเลย แต่กับเราเราคอยเป็นทุกอย่างให้เธอ คอยเอาใจเธอ เรายังคงเป็นของเราเหมือนเดิม ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย เพราะเธอเคยบอกเรา กลัวจะจะดีแค่ช่วงโปรโมชั่น.  จริงๆหลอ เป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องคุยกันจริงๆหลอ. เวลาทำงานเรานี้โคตรเข้าใจ แต่เวลาว่างละให้เราบ้างไม่ได้หลอ. เราอยู่มกล้เกินไปหรือป่าว เธอถึงไม่เคยมองเห็นค่าของเราเลย  เราเจ็บมาก ที่เหงาทั้งๆที่มีเธออยู่. ต้นไม้ไม่รดน้ำมันยังตายเลย. นับประสาอะไรกับหัวใจเรา เธออยากให้เราคอยอยู่ข้างๆเธอ อยากเอาใจใส่เธอ อยากให้เราตามใจเเธอ แล้วใหนละสิ่งที่เราควรได้ เราทำสิ่งใหนเราควรได้สิ่งนั้นตอบแทนไม่ใช่หลอ. เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนรับความรู้สึกแบบนี้ได้อีกนานแค่ใหน. ทุกวันนี้เรารักเธอมากกว่ารักตัวเอง แต่ถ้าวันใหนเรารักตัวเองมากกว่า วันนั้นเธอคงไม่เห็นเราอยุ่ข้างๆแล้ว

หวังว่าเธอจะเข้ามาอ่านนะ