เสียงเครื่องยนต์รถเมล์ธรรมดาดังขึ้น รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจอดที่ป้ายไหน

พลัน ชายหนุ่ม ที่เริ่มรู้สึกตัวได้ตื่นขึ้นมา แต่ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้

‘ ความรู้สึก อึดอัด....อึดอัดเหลือเกิน ‘

ตาที่ปิดอยู่ ได้พยายามลืมตาขึ้นมาดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับตน มีเชือกมัดพันแน่นอยู่รอบตัว ราวกับถูกจับขึงไว้กับเก้าอี้รถเมล์

กลิ่นเหม็นฉุนที่ลอยอยู่รอบตัว ทำให้ละสายตาจากเชือกที่มัดตน และหันไปมองรอบข้าง

“ ศพ “

ที่อยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างจากเขาซักเท่าไร ศพทุกตนที่ถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้รถเมล์เต็มทั้งคันรถ

มีทั้งคนแก่ วัยรุ่น และวัยทำงาน แทบจะดูไม่ออกเลยว่าก่อนตายหน้าตาแต่ละคนเป็นยังไง

เพราะตอนนี้สภาพศพเริ่มอืดและเน่าแต่ละตนก็มีน้ำเหลืองหยดย้อยเต็มพื้นรถเมล์ไปหมด

เขาถูกจัดให้นั่งรวมกับศพทั้งคันรถเมล์ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วทุกอณูในอากาศ สิ่งเดียวที่เขารู้ในตอนนี้คือ

‘ จะทำยังไงให้รอด...ไม่อยากตาย ไม่อยากกลายเป็นศพเหมือนคนอื่นที่อยู่ในรถเมล์คันนี้ ‘

กระจกรถเมล์ทั้งคันรถถูกติดด้วยแผ่นฟิล์มสีดำมืดสนิท ทำให้ไม่รู้ได้เลยว่าตอนนี้รถกำลังจะไปที่ไหน และเขาอยู่ที่ไหน

อยู่ดีๆ เสียงเพลงจากวิทยุที่อยู่หน้ารถด้านหน้าคนขับ ก็ดังขึ้นมาเอง

    

บทเพลงที่เอื้อนเอ่ยคำเศร้าเคล้าคลอ
    ใครกันหนอที่คอยฆ่าเลือดเย็น
    จะกลายเป็นศพหรือจะมีชีวิตแบบคนเป็นๆ    
    สุดแท้แลเห็นโอกาสรอดไม่มี....พลีชีพเป็นศพเอย !!!!