ผมก็เป็นลูกตำรวจชั้นประทวนธรรมดาคนนึงที่เติบโตอยู่ในรั้วของโรงพักอยู่ในแฟลตไม่2ชั้นตั้งแต่ลืมตาดูโลกเข้าเรียนอนุบาลเหมือนเด็กทั่วๆไปแต่พอขึ้น ป.1ชีวิตผมก็เริ่มเปลี่ยนไปผมเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวเพราะไม่มีใครยอมครบผมเป็นเพื่อนเพียงแค่รู้ว่าผมเป็นลูกตำรวจผมมีความรู้สึกเหมือนเป็นตัวหน้ารังเกียจผมเดินไปเรียนไปกินข้าวคนเดียวตลอดตอนอยู่ในชั้นเรียนผมชอบนั่งหน้าชั้นเพราะผมจะไม่ค่อยได้ยินเวลาครูสอนแต่การนั่งหน้าชั้นมันทำให้ผมเรียนไม่ได้เลยเพราะจะโดนพวกนั่งหลังผมกลั่นแกล้งปาของใส่อยู่ตลอดผมทนไม่ไหวจะคอยเดินไปฟ้องครูอยู่หลายครั้งเพราะผมคิดว่าครูคือความหวังเดียวที่จะช่วยผมได้...แต่สิ่งที่ผมได้รับคือผมโดนครูด่าว่าเป็นเด็กมีปัญหาเพราะผมไปฟ้องอยู่หลายครั้งครูบอกผมว่ามีปัญหามากนักก็ไปนั่งหลังห้องจะได้ไม่โดนแกล้งผมโดนไล่ให้ไปนั่งมุมห้องฝั่งที่วางถังขยะและไม้กวาดและนรกก็มาเยือนแบบเต็มรูปแบบเพราะช่วงพักเที่ยงเพื่อนร่วมห้องกลุ่มที่ชอบก่อกวนผมมันจะพากันมาฉี่ใส่ถังขยะตรงข้างๆโต๊ะเรียนผมและอื่นๆต่างๆนาๆจนขึ่น ป.5 ผมกลายเป็นเด็กหลังห้องอย่างถาวรและผมไม่เคยมีเพื่อนชายเลยจนน้องผมเข้าเรียน ป.1กับป.2 ผมมีน้อง2คน ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมผมถึงเจอเพื่อนแกล้งและไม่ยอมคบผมเป็นเพื่อนมีครั้งนึงครูไม่เข้าสอนเพราะครูใหญ่เรียกประชุมพวกหัวโจกในห้องพากันมาล้อมโต๊ะเรียนผมด่าผมล้อผมต่างๆนาบ้างก็ตบหัวผมเล่นจนผมทนไม่ไหวลุกขึ้นถามพวกมันทั้งน้ำตาว่ากูทำอะไรให้พวกถึงชอบมาแกล้งกูเหตุผลที่พวกนั้นตอบมาคือเป็นลูกตำรวจพ่อแม่กูไม่ให้คบลูกตำรวจผมก็ถามว่าทำไมพวกนั้นบอกว่าพ่อแม่มันบอกว่าพวกลูกตำรวจนิสัยไม่ดีชอบให้พ่อตัวเองไปจับพ่อแม่กูเวลาเล่นไพ่แต่ทีเวลาแม่เล่นพ่อทำไมไม่จับผมโมโหมากเพราะแม่ผมไม่ได้เป็นอย่างนั้นผมก็ยืนเถียงอยู่พักนึงแต่ก็เถียงสู้พวกมันไม่ได้จนถึงขีดสุดผมกำหมัดซัดหน้าหัวโจกที่เป็นตัวพากันมาล้อผมและมันก็เป็นแค่หมัดเดียวที่ผมทำได้ที่เหลือลุมยำผมเป็นลูกบอลเลยนั่นเป็นครั้งแรกที่ชุดนักเรียนผมเปื้อนเลือดหลังจากที่น้องสาวและน้องชายเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมมันก็โดนไม่ต่างจากผมมันจะร้องไห้มาฟ้องว่าเพื่อนแกล้งต่างๆนาด้วยความเป็นพี่ใครจะยอมไปคอยช่วยน้องจนมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นแทบทุกวันผมโดนแม่ตีเพราะเสื้อผ้าเลอะเลือดซักไม่ออกอยู่หลายครั้งแต่ทุกครั้งที่ได้เลือดกลับบ้านผมไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลยว่าไปทำไรมาบอกแต่แค่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุวิ่งชนนู่นบ้างชนนี่บ้างเตะบอลกับเพื่อนบ้างแต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลยจนผมขึ้น ป.6 ช่วง ป.1ถึง ป.6 เพื่ิอนกลุ่มเดียวที่ผมมีคือเพื่อนผู้หญิง ส่วนมากเพื่อนผู้หญิงก็จะชวนเล่นพวก หมากเก็บ กระโดดยาง กระทั่ง ตุ๊กตากระดาษ โดนล้อว่าเป็นไอตุ๊ดจนชินหู ผมก็ไม่สนใจอย่างน้อยผมก็ไม่ต้องนั่งเหงาคนเดียวเวลาพักเที่ยง...ผมเคยพยายามจะเข้ากลุ่มเพื่อนผู้ชายอยู่หลายครั้งซึ่งผมยอมทำทุกอย่างเพียงแค่อยากให้เพื่อนคบและยอมรับในตัวผมแต่ละอย่างที่มันให้ทำถ้าทำได้มันจะยอมคบกับผม..เช่นตอน ผมอยู่ ป.6 มันให้ผมเดินไปตบหัวพี่ ม.3 ผลที่ได้คือ พอผมเดินไปตบพี่ ม.3 คนที่มันชี้ ตบปั๊บหันกลับมาพวกมันวิ่
งหนีหายหมดพอหันกลับมาหาพี่ม.3คนที่ผมตบเท่านั้นแหล่ะพี่แกจับคอเสื้อผมยกลอยจากพื้นและก็ทุ่มผมลงใส่พื้นจุกจนร้องไม่ออก555 และอีกเหตุการที่เฉียดตายสุดพวกมันหลอกให้ผมเดินไปเก็บมะม่วงที่บ้านหลังนึงข้างโรงเรียนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้เลี้ยงงหมาไว้ดุมากผมวิ่งแบบไม่คิดชีวิตปีนขึ้นต้นไม้และต้องอยู่บนนั้นจนเจ้าของบ้านกลับมาซึ่งโรงเรียนก็เลิกแล้วจนเย็นมากพอถึงบ้านแม่ก็ถือไม้เรียวรอแล้วข้อหากลับบ้านผิดเวลาขาลายอีกตามเคย 555 จนผมขึ้น ม.1 ผมย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนนึงซึ่งผมเริ่มจะมีเพื่อนอย่างคนอื่นเขาแล้วแต่ก็ไม่มากเพื่อนของผมก็คือลูกตำรวจที่โตไล่ๆกันมามาจากโรงเรียนปถมหลายๆโรงเรียนขนาดขึ้น มัธยมแล้วผมก็ยังถูกตราหน้าจากลูกชาวบ้านว่าพวกลูกตำรวจเกเรครบไม่ได้ผมก็จะมีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำจนคะแนนจิตพิสัยเกินจะโดนย้ายโรงเรียนอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังจบมัธยมมาได้จนเข้าสู่วัยทำงานผมก็ไม่เคยบอกกับใครเลยว่าผมเป็นลูกตำรวจนอกจากเพื่อนสนิทผมชีวิตลูกตำรวจอย่างผมไม่เคยสุขสงบตั้งแต่เข้าเรียน ป.1จนจบมัธยม ต้องผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายมาแต่เด็กพ่อแม่ผมเลิกกันตอนผมประมาณ 4-5 ขวบผมต้องคอยปกป้องน้องช่วยน้องด้วยตัวผมเองเพราะตอนนั้นผมคิดแค่ว่าไม่มีใครที่จะช่วยเราได้นอกจากตัวเราเองตั้งแต่ผมโดนครูไล่ให้ไปนั่งหลังห้องเพราะผมไปฟ้องครูว่าโดนแกล้งแต่ครูกับมองว่าผมเป็นตัวปัญหานับจากนั้นผมก็คอยปกป้องน้องและตัวเองด้วยกำปั้นทั้งสองของผมเป็นต้นมาจนใครต่อใครพากันมองว่าผมเห็นว่าพ่อเป็นตำรวจเลยทำตัวเป็นอันธพาลเป็นนักเลงชอบมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นทุกวันจนผ่านมาตอนนี้ ชีวืตผมหมกมุ่นวกวนแต่ในสังคมที่เลวร้ายมาตลอดยอมทำทุกอย่างเพียงแค่อยากมีเพื่อน พอผมเริ่มทำงานผมเริ่มติดเหล้า ติดบุหรี่ เพียงแค่อยากไปสนุกกับเพื่อนร่วมงานใครไม่ว่ามาจากไหนผมก็มองว่าเป็นเพื่อนไปหมดช่วยเหลือเขาทุกอย่างโดยไม่สนว่าตัวเองจะเดือดร้อนแค่ไหนจนวันนึงผมลงสู่ก้นเหวแห่งชีวิตเมื่อเพื่อนกลุ่มนึงบอกให้ผมลองยานรกจนผมแทบจะไม่เหลือความเป็นคนจนวันนึงมีจุดพีคของชีวิตทำให้ผมมีสติและค่อยๆถอยห่างออกมาแต่ผมก็ยังวนกลับไปหายานรกพวกนี้อีกผมเลิกมันไม่ได้วนเวียนอยู่ในวงจรอุบาทนี้มาหลายปีจนผมโดนตำรวจจับข้อหาขับเสพผมต้องนอนคุก2คืน พ่อ แม่ และ น้อง เสียใจกับสิ่งที่ผมเป็นมาก ผมเสียใจนอนร้องให้กินไรไม่ได้อยู่ในคุก2คืนเต็ม จนถึงวันไปประกันตัวที่ศาล ผมกล้มกราบตีนพ่อกับแม่ขอขมากับสิ่งที่ลูกพลาดไปผมประกันตัวออกมาและก็เลิกทุกอย่างผมต้องไปรายงานตัวที่ศาล4ครั้ง ครั้งละ 12วัน จนมาถึงวันนี้วันสุดท้ายผมถูกส่งตัวไปที่สำนักงานคุมประพฤติจุดพีคของกระทู้มันอยู่ตรงนี้แหล่ะ
ผมต้องโดนเจ้าหน้าที่สอบ สอบไปสักพักเริ่มสอนแระเจ้าหน้าที่บอกว่าการที่เราเป็นลูกตำรวจต้องมีความอดกลั้นสูงพี่แกถามผมว่าเคยมีประวัติคดีทำร้ายร่างกายหรือทะเลาะวิวาทบ่อยไหมผมบอกไม่เคยครับพี่แกบบอกเป็นไปได้หรอเป็นลูกตำรวจไม่เคยมีประวัติคดีพวกนี้ลูกตำรวจส่วนมากมันก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหล่ะ
ผมเลยถามกลับไปว่า มันจำเป็นด้วยหรอครับที่ลูกตำรวจต้องเลวทุกคน ซึ่งความที่ลูกตำรวจมันทำจนเป็นนิสัยก็เพราะว่าสังคมนั่นแหล่ะที่ยัดเยียดให้จนแทบไม่มีที่ให้ยืนในสังคม...
จำเป็นไหมที่ลูกตำรวจต้องเลวและ :)ทุกคน
งหนีหายหมดพอหันกลับมาหาพี่ม.3คนที่ผมตบเท่านั้นแหล่ะพี่แกจับคอเสื้อผมยกลอยจากพื้นและก็ทุ่มผมลงใส่พื้นจุกจนร้องไม่ออก555 และอีกเหตุการที่เฉียดตายสุดพวกมันหลอกให้ผมเดินไปเก็บมะม่วงที่บ้านหลังนึงข้างโรงเรียนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้เลี้ยงงหมาไว้ดุมากผมวิ่งแบบไม่คิดชีวิตปีนขึ้นต้นไม้และต้องอยู่บนนั้นจนเจ้าของบ้านกลับมาซึ่งโรงเรียนก็เลิกแล้วจนเย็นมากพอถึงบ้านแม่ก็ถือไม้เรียวรอแล้วข้อหากลับบ้านผิดเวลาขาลายอีกตามเคย 555 จนผมขึ้น ม.1 ผมย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนนึงซึ่งผมเริ่มจะมีเพื่อนอย่างคนอื่นเขาแล้วแต่ก็ไม่มากเพื่อนของผมก็คือลูกตำรวจที่โตไล่ๆกันมามาจากโรงเรียนปถมหลายๆโรงเรียนขนาดขึ้น มัธยมแล้วผมก็ยังถูกตราหน้าจากลูกชาวบ้านว่าพวกลูกตำรวจเกเรครบไม่ได้ผมก็จะมีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำจนคะแนนจิตพิสัยเกินจะโดนย้ายโรงเรียนอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังจบมัธยมมาได้จนเข้าสู่วัยทำงานผมก็ไม่เคยบอกกับใครเลยว่าผมเป็นลูกตำรวจนอกจากเพื่อนสนิทผมชีวิตลูกตำรวจอย่างผมไม่เคยสุขสงบตั้งแต่เข้าเรียน ป.1จนจบมัธยม ต้องผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายมาแต่เด็กพ่อแม่ผมเลิกกันตอนผมประมาณ 4-5 ขวบผมต้องคอยปกป้องน้องช่วยน้องด้วยตัวผมเองเพราะตอนนั้นผมคิดแค่ว่าไม่มีใครที่จะช่วยเราได้นอกจากตัวเราเองตั้งแต่ผมโดนครูไล่ให้ไปนั่งหลังห้องเพราะผมไปฟ้องครูว่าโดนแกล้งแต่ครูกับมองว่าผมเป็นตัวปัญหานับจากนั้นผมก็คอยปกป้องน้องและตัวเองด้วยกำปั้นทั้งสองของผมเป็นต้นมาจนใครต่อใครพากันมองว่าผมเห็นว่าพ่อเป็นตำรวจเลยทำตัวเป็นอันธพาลเป็นนักเลงชอบมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นทุกวันจนผ่านมาตอนนี้ ชีวืตผมหมกมุ่นวกวนแต่ในสังคมที่เลวร้ายมาตลอดยอมทำทุกอย่างเพียงแค่อยากมีเพื่อน พอผมเริ่มทำงานผมเริ่มติดเหล้า ติดบุหรี่ เพียงแค่อยากไปสนุกกับเพื่อนร่วมงานใครไม่ว่ามาจากไหนผมก็มองว่าเป็นเพื่อนไปหมดช่วยเหลือเขาทุกอย่างโดยไม่สนว่าตัวเองจะเดือดร้อนแค่ไหนจนวันนึงผมลงสู่ก้นเหวแห่งชีวิตเมื่อเพื่อนกลุ่มนึงบอกให้ผมลองยานรกจนผมแทบจะไม่เหลือความเป็นคนจนวันนึงมีจุดพีคของชีวิตทำให้ผมมีสติและค่อยๆถอยห่างออกมาแต่ผมก็ยังวนกลับไปหายานรกพวกนี้อีกผมเลิกมันไม่ได้วนเวียนอยู่ในวงจรอุบาทนี้มาหลายปีจนผมโดนตำรวจจับข้อหาขับเสพผมต้องนอนคุก2คืน พ่อ แม่ และ น้อง เสียใจกับสิ่งที่ผมเป็นมาก ผมเสียใจนอนร้องให้กินไรไม่ได้อยู่ในคุก2คืนเต็ม จนถึงวันไปประกันตัวที่ศาล ผมกล้มกราบตีนพ่อกับแม่ขอขมากับสิ่งที่ลูกพลาดไปผมประกันตัวออกมาและก็เลิกทุกอย่างผมต้องไปรายงานตัวที่ศาล4ครั้ง ครั้งละ 12วัน จนมาถึงวันนี้วันสุดท้ายผมถูกส่งตัวไปที่สำนักงานคุมประพฤติจุดพีคของกระทู้มันอยู่ตรงนี้แหล่ะ
ผมต้องโดนเจ้าหน้าที่สอบ สอบไปสักพักเริ่มสอนแระเจ้าหน้าที่บอกว่าการที่เราเป็นลูกตำรวจต้องมีความอดกลั้นสูงพี่แกถามผมว่าเคยมีประวัติคดีทำร้ายร่างกายหรือทะเลาะวิวาทบ่อยไหมผมบอกไม่เคยครับพี่แกบบอกเป็นไปได้หรอเป็นลูกตำรวจไม่เคยมีประวัติคดีพวกนี้ลูกตำรวจส่วนมากมันก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหล่ะ
ผมเลยถามกลับไปว่า มันจำเป็นด้วยหรอครับที่ลูกตำรวจต้องเลวทุกคน ซึ่งความที่ลูกตำรวจมันทำจนเป็นนิสัยก็เพราะว่าสังคมนั่นแหล่ะที่ยัดเยียดให้จนแทบไม่มีที่ให้ยืนในสังคม...