เรื่องมีอยู่ว่า น้าเรากับยายซึ่งเป็นแม่ของแม่เราชอบนินทาแม่ให้เรากับน้องฟังตั้งแต่เด็กๆ ว่าสมัยก่อนแม่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เราคิดว่า มันเป็นแค่เรื่องอดีต ตอนนี้แม่ก็เลี้ยงเราดีทุกอย่าง พวกเขาก็นินทาเล่าเรื่องเดิมๆ จนวันนึงเราทนไม่ไหว ใครจะยอมให้คนอื่นมาว่าแม่ตัวเองทุกวันแบบนี้ ก็พูดไปว่า จะเล่าอะไรนักหนา มันก็แค่อดีต ทำไมไม่คิดว่าพรุ่งนี้จะหาเงินจากไหนมาซื้อข้าวกิน เพราะบ้านค่อนข้างจน เอาแต่นินทาคนอื่นแล้วนอนทั้งวัน วันๆไม่ทำอะไร น้าก็นินทาเราให้น้องฟังว่าเพราะสงสารหรอกเลยเลี้ยงมาจนโต ไม่อยากจะดูเเลหรอกอะไรประมาณนี้ แต่เราจำได้เด็ก เราโดนตีประจำ ไม่เห็นเขาจะดูแลตรงไหน แต่น้องเขื่อน้าฟังคำพูดของน้าทุกอย่าง จนตอนนี้คนทั้งบ้านเกลียด

มีครั้งนึงเราไม่มีรถกลับและประมาณ1ทุ่ม วินก็ไม่มีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ โทรหาแม่20สายก็ไม่รับ เราก็โทรหาน้องให้มารับ น้องก็ไม่รับ โทรหาน้องอีกคนก็ไม่รับ เลยโทรหาน้องอีกคนพอน้องรับก็มีเสียงน้าดังขึ้นในโทรศัพท์ว่าให้เดินมา ไม่มีรถไปรับหรอกนะ เราก็เดินค่ะ เดินประมาณ2กิโล เราเดินเข้าบ้านพร้อมกล่องพิซซ่าที่มันลดราคา กับกระเป๋าเรียน2ใบพะรุงพรัง เรากะไว้ว่าซื้อมาจะเลี้ยง คิดว่าน้องๆน่าตะอยากกิน พอเดินมาก็เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตานั่งเล่นโทรศัพท์ รถก็มีเต็มบ้าน คนก็อยู่ทั้งบ้าน แต่ไม่มีคนไปรับ ความรู้สึกมัน อธิบายไม่ถูกเลยค่ะ..

เราอยู่บ้านแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต บ้านที่เอาแต่นินทาคนอื่นและไร้นํ้าใจแบบนี้ เราไม่เคยหวงอะไรพวกเขาเลย น้ายืมเงินก็ให้ ยืมกระเป๋าก็ให้ ขอมาม่าขอผ้าอนามัยกับข้าวรองเท้า ทุกอย่าง แต่พวกเขาเห็นแก่ตัวมาก เป็นน้าที่แย่มากๆเห็นเพื่อนมีญาติอบอุ่นนํ้าตาก็คลอทุกครั้ง

ใครว่าที่บ้านคือความสุข สำหรับเรา มันคือนรก ไม่รู้สิ บางคนอาจจะคิดว่ามันเรื่องเล็ก แต่เราเครียดตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้าใจมั้ย เรื่องหนักกว่านี้มีมากมายแต่เราคงเล่าไม่ได้เพราะไม่อยากจะนึกถึงคนเลวๆพวกนั้นอีก

ไม่อยากกลับมาเลย แม่ เมื่อไหร่จะรับหนูไปอยู่ด้วยสักทีคะ หนูเหนื่อย :,)