เราคบกันแฟนมาสิบปีแล้วค่ะ
รักกันดี ทะเลาะกันเล็กน้อยตามประสา เรากับแฟน ฐานะปานกลางทั้งสองคน เลยอยากเก็บเงินสร้างฐานะให้มั่นคงก่อนค่อยแต่ง แต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ เราอยู่หอพักของที่ทำงาน ส่วนแฟนเช่าห้องพักอยุ่อีกที่นึง และต้องไปทำงานต่างจังหวัด ทุกอาทิตย์
เราผ่านอะไรด้วยกันมาค่อนข้างเยอะ เจอทั้งสุข ทั้งทุกข์ มาตลอดเวลาที่คบกัน แต่ก็ผ่านมันมาได้ ไม่เคยมีปัญหามือที่สามเลยค่ะ เขาใส่ใจและดูแลเราดีมาตลอด แม้จะไม่ได้เลิศหรูแต่มันดีมากๆสำหรับผู้หญิงคนนึง
แต่ช่วงปีสองปีมานี้แฟนเราทำงานหนักขึ้น ทำงานหลายที่ ทั้งกรุงเทพ ต่างจังหวัด เจอหน้ากันเดือนล่ะ 1-2 ครั้งเองมั้ง จากที่เคยสนใจกันดีก็เริ่มหาย เริ่มเงียบๆ ไม่ค่อยโทรหา ไลน์คุยกันไม่กี่ประโยค วันสำคัญต่างๆนี่อย่าหวังเลย แต่เราก็เข้าใจนะเพราะว่าคงเหนื่อย และกำลังพยายาม เพื่อเราทั้งคุ่ งานเราเองก็ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน แต่หลังๆมันชักจะห่างเหินไป เงียบเกินไป คุยก็ถามคำตอบคำ มีปัญหาอะไรก็ไม่คุยไม่เล่า เราแทบไม่รู้เลยว่าเขาเจอเรื่องอะไรมาบ้าง สุข ทุก ยังไง เจอก็หน้าก็ไม่หยอกล้อเล่นเหมือนเก่า นิ่งๆ เฉยๆ ไม่รุ้ดีใจไหมที่มาเจอกัน ไม่ชม ไม่กอด ไม่หอม และแทบไม่แตะต้องตัวเราเลยด้วยซ้ำ เราเคยแอบเช็คนะว่าเขาแอบมีใครรึเปล่า ก็ไม่เจออะไรผิดปกติ เขาแทบจะไม่โซเซี่ยลเลย แค่เลื่อนดูนิวฟีดในเฟสบุ๊คแต่ไม่เคยอัพอะไรเลย นี่แอบไปค้นประวัติแชทก็ไม่เจออะไ เราไลน์ไปเช้า ตกเย็นนู่นถึงมาตอบ ตอบแค่สองสามประโยคบอกว่าเหนื่อยขอพัก แล้วก็หายไปเลย เวลาเขาไลน์มาเราต้องรีบตอบทันทีถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียวเราจะไม่ได้คุยกับเขาแล้ว เราเคยโมโหใส่เพราะเรื่องนี้นะกลายเป็นว่าเรางี่เง่าทั้งที่เขาทำงานหนักเพื่อเราแท้ๆ แต่เรากลับมางี่เง่าเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราเลยพยายามเข้าใจและไม่แสดงอาการอะไร ทั้งที่ในใจมันเหงามากนะ
ส่วนนึงเราเดาว่าอาจมาจากงานของเขาเพราะมันไม่เป็นไปตามคาด มีหลายอย่างที่เขายังทำไม่ได้ตามที่หวัง เขาเคยบอกให้เราไปจากเขาไปเจอคนที่ดีกว่า แต่เราก็ไม่ไปเราเชื่อว่ามันจะผ่านไปด้วยกันได้ เราไม่เคยกลัวปัญหาหรือความลำบาก สุ้อุตส่าลำบากมาด้วยกันตั้งนานทำไมจะไปต่อด้วยกันไม่ได้ แต่มาตอนนี้เราเริ่มหวั่นๆแล้วล่ะ เพราะถ้าจะอยู่ด้วยกันอย่างน้อยเราก็ควรจะสำคัญกับเขามากกว่านี้ไหม อย่างน้อยใส่ใจ หรือแสดงความรักความห่วงใยกันบ้าง ยิ่งอยู่ไกลกันแบบนี้ มันเหงาจริงๆนะ เมื่อก่อนเวลาเพื่อนแต่งงานเราก็ยังพูดถึง แล้วคุยกันเรื่องงานแต่ง เรื่องครอบครัวของเราไปด้วย แต่ตอนนี้เราไม่กล้าจะพูดอะไรทั้งนั้น กลัวจะกดดันเขาเกินไป กลัวว่ายิ่งจะทำให้เรารุ้สึกไม่ดี กลัวเราเองที่จะนอยด์จนทนไม่ไหว
คือตอนนี้เราค่อนข้างสับสน เขาเป็นคนดีนะ ขยันทำงาน ซื่อสัตย์ และเรารุ้ว่าเขายังเรามาก แต่ตอนนี้เขาห่างเหิน ไม่ใส่ใจ และเหมือนจะจัดลำดับเราไว้เป็นอย่างสุดท้ายในชีวิตเขาเลย ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาหา ว่างเมื่อไหร่ค่อยนึกถึง (เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ) แบบนี้มันทำใจยากนะ ผู้หญิงทุกคนอยากได้รับการเอาใจใส่ ไม่ต้องมากมายหรอก แต่ทำให้เห็นบ้าง คือขนาดอยู่ด้วยแล้วแฟนไม่กอดนี่เป็นใครก็ต้องรุ้สึกบ้างไหม เคยพูดตรงๆแล้วนะว่าต้องการอะไร เขาก็บอกแต่ว่านี่เขาทำงานนะ ไม่ได้ทำตัวเหลวไหลเลย เราจะงองแงทำไม? คุณผู้ชายค่ะ ถ้าคุณจริงจังกับงานมากๆจำเป็นต้องเฉยชากับแฟนขนาดนี้เลยหรอ... คือเราเป็นผู้หญิงและอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วถ้าจะไม่จริงจังกับเราก็ควรบอกเราแต่ตอนนี้เลยดีไหม จะได้ก้าวออกมา ไม่อยากรอแบบไม่มีจุดหมายแถมรอแบบใจเหี่ยวๆด้วย...
คบกันมานานมันก็ห่างเหินมากขึ้นเป็นธรรมดา....จริงไหม
รักกันดี ทะเลาะกันเล็กน้อยตามประสา เรากับแฟน ฐานะปานกลางทั้งสองคน เลยอยากเก็บเงินสร้างฐานะให้มั่นคงก่อนค่อยแต่ง แต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ เราอยู่หอพักของที่ทำงาน ส่วนแฟนเช่าห้องพักอยุ่อีกที่นึง และต้องไปทำงานต่างจังหวัด ทุกอาทิตย์
เราผ่านอะไรด้วยกันมาค่อนข้างเยอะ เจอทั้งสุข ทั้งทุกข์ มาตลอดเวลาที่คบกัน แต่ก็ผ่านมันมาได้ ไม่เคยมีปัญหามือที่สามเลยค่ะ เขาใส่ใจและดูแลเราดีมาตลอด แม้จะไม่ได้เลิศหรูแต่มันดีมากๆสำหรับผู้หญิงคนนึง
แต่ช่วงปีสองปีมานี้แฟนเราทำงานหนักขึ้น ทำงานหลายที่ ทั้งกรุงเทพ ต่างจังหวัด เจอหน้ากันเดือนล่ะ 1-2 ครั้งเองมั้ง จากที่เคยสนใจกันดีก็เริ่มหาย เริ่มเงียบๆ ไม่ค่อยโทรหา ไลน์คุยกันไม่กี่ประโยค วันสำคัญต่างๆนี่อย่าหวังเลย แต่เราก็เข้าใจนะเพราะว่าคงเหนื่อย และกำลังพยายาม เพื่อเราทั้งคุ่ งานเราเองก็ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน แต่หลังๆมันชักจะห่างเหินไป เงียบเกินไป คุยก็ถามคำตอบคำ มีปัญหาอะไรก็ไม่คุยไม่เล่า เราแทบไม่รู้เลยว่าเขาเจอเรื่องอะไรมาบ้าง สุข ทุก ยังไง เจอก็หน้าก็ไม่หยอกล้อเล่นเหมือนเก่า นิ่งๆ เฉยๆ ไม่รุ้ดีใจไหมที่มาเจอกัน ไม่ชม ไม่กอด ไม่หอม และแทบไม่แตะต้องตัวเราเลยด้วยซ้ำ เราเคยแอบเช็คนะว่าเขาแอบมีใครรึเปล่า ก็ไม่เจออะไรผิดปกติ เขาแทบจะไม่โซเซี่ยลเลย แค่เลื่อนดูนิวฟีดในเฟสบุ๊คแต่ไม่เคยอัพอะไรเลย นี่แอบไปค้นประวัติแชทก็ไม่เจออะไ เราไลน์ไปเช้า ตกเย็นนู่นถึงมาตอบ ตอบแค่สองสามประโยคบอกว่าเหนื่อยขอพัก แล้วก็หายไปเลย เวลาเขาไลน์มาเราต้องรีบตอบทันทีถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียวเราจะไม่ได้คุยกับเขาแล้ว เราเคยโมโหใส่เพราะเรื่องนี้นะกลายเป็นว่าเรางี่เง่าทั้งที่เขาทำงานหนักเพื่อเราแท้ๆ แต่เรากลับมางี่เง่าเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราเลยพยายามเข้าใจและไม่แสดงอาการอะไร ทั้งที่ในใจมันเหงามากนะ
ส่วนนึงเราเดาว่าอาจมาจากงานของเขาเพราะมันไม่เป็นไปตามคาด มีหลายอย่างที่เขายังทำไม่ได้ตามที่หวัง เขาเคยบอกให้เราไปจากเขาไปเจอคนที่ดีกว่า แต่เราก็ไม่ไปเราเชื่อว่ามันจะผ่านไปด้วยกันได้ เราไม่เคยกลัวปัญหาหรือความลำบาก สุ้อุตส่าลำบากมาด้วยกันตั้งนานทำไมจะไปต่อด้วยกันไม่ได้ แต่มาตอนนี้เราเริ่มหวั่นๆแล้วล่ะ เพราะถ้าจะอยู่ด้วยกันอย่างน้อยเราก็ควรจะสำคัญกับเขามากกว่านี้ไหม อย่างน้อยใส่ใจ หรือแสดงความรักความห่วงใยกันบ้าง ยิ่งอยู่ไกลกันแบบนี้ มันเหงาจริงๆนะ เมื่อก่อนเวลาเพื่อนแต่งงานเราก็ยังพูดถึง แล้วคุยกันเรื่องงานแต่ง เรื่องครอบครัวของเราไปด้วย แต่ตอนนี้เราไม่กล้าจะพูดอะไรทั้งนั้น กลัวจะกดดันเขาเกินไป กลัวว่ายิ่งจะทำให้เรารุ้สึกไม่ดี กลัวเราเองที่จะนอยด์จนทนไม่ไหว
คือตอนนี้เราค่อนข้างสับสน เขาเป็นคนดีนะ ขยันทำงาน ซื่อสัตย์ และเรารุ้ว่าเขายังเรามาก แต่ตอนนี้เขาห่างเหิน ไม่ใส่ใจ และเหมือนจะจัดลำดับเราไว้เป็นอย่างสุดท้ายในชีวิตเขาเลย ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาหา ว่างเมื่อไหร่ค่อยนึกถึง (เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ) แบบนี้มันทำใจยากนะ ผู้หญิงทุกคนอยากได้รับการเอาใจใส่ ไม่ต้องมากมายหรอก แต่ทำให้เห็นบ้าง คือขนาดอยู่ด้วยแล้วแฟนไม่กอดนี่เป็นใครก็ต้องรุ้สึกบ้างไหม เคยพูดตรงๆแล้วนะว่าต้องการอะไร เขาก็บอกแต่ว่านี่เขาทำงานนะ ไม่ได้ทำตัวเหลวไหลเลย เราจะงองแงทำไม? คุณผู้ชายค่ะ ถ้าคุณจริงจังกับงานมากๆจำเป็นต้องเฉยชากับแฟนขนาดนี้เลยหรอ... คือเราเป็นผู้หญิงและอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วถ้าจะไม่จริงจังกับเราก็ควรบอกเราแต่ตอนนี้เลยดีไหม จะได้ก้าวออกมา ไม่อยากรอแบบไม่มีจุดหมายแถมรอแบบใจเหี่ยวๆด้วย...