กระทู้แรกในชีวิตครับ
อยากระบายความรู้สึก ที่มันอึดอัดอยู่ตอนนี้
ผมคบกับแฟนมา3 ปี เธอเป็นคนสวย นิสัยดี เรียบร้อย ไม่ค่อยดื่ม
เราทั้งคู่ อายุไล่เลี่ยกัน  ผมอายุมากกว่า
ผมทำงานในกทม. เป็นคนที่จริงจังกับการทำงานค่อนข้างมาก

ผมกับแฟนเราคบกันมาได้เกือบ 4 ปี ช่วงเวลาที่ผ่านมามีความสุขดี ไม่มีปัญหาใดๆ
อาจมีงอนกันบ้างเล็กน้อง งานของเธอเป็นลักษณะฟรีแลนด์  ส่วนผมเป็นงานประจำที่บริษัท
จึงทำให้เธอมีเวลาว่างมากกว่าผม เราใช้ชีวิตมาด้วยกันปกติอย่างคนรักทั่วๆไป
เธอจะทำกับข้าวรอผมบ้างในบางวัน ผมเลิกงานดึก
หรือบางครั้งก็ออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน เพราะส่วนใหญ่งานผมจะเลิกดึก ราวๆ 4-5 ทุ่ม

จนวันนึงผมก็แจ็คพอต สัมผัสได้ว่า เธอกำลังแอบคุยกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน ขอเรียกว่านายB
นายB ทำงานอยู่ตจว. เมียทิ้งไปแล้ว มีลูกเล็กอยู่ 2 คน ไม่ได้มีฐานะมากมาย หน้าตาบ้านนอก
นายB เป็นเพื่อนของแฟนผมตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย ซึ่งเคยเข้ามาจีบแฟนผมช่วงสมัยเรียน แต่ตอนนั้นผมกับแฟนเรายังไม่เจอกัน

ผมสังเกตุเห็นความผิดปกติของเธอ เลยคอยดูอยู่ห่างๆจนไปพบว่า ทั้งสองคนคุยกันอยู่ลับๆ
คุยผ่านแชทต่างๆ เวลาผมไปทำงาน พอผมกลับเธอจะลบทิ้ง
มีนัดแอบไปเที่ยวกันที่ ตจว. โดยโกหกผมว่าไป ทำบุญกับญาติๆ
ผมเงียบ คอยติดตามดูจนพบ ข้อความที่คุยกัน จีบหากัน หยอดคำหวานใส่กัน เรียกฉายากันฉันผัวเมีย
ซึ่งทางนายB รู้ดีว่าเธอคบกับผมอยู่
ทั้งสองคนพูดถึงอนาคตกันและกันอย่างหวานชื่น เรียกลูกๆของนายB ว่าลูกของเรา และลูกนายBเองก็เรียกแฟนผมว่าแม่
มันเป็นความรู้สึกที่ เข็มพันเล่มแทงหัวใจ เจ็บ ชา มึน งง และไม่เข้าใจ


ผมเสียใจมาก และไม่เข้าใจ เธอเป็นคนดีมาตลอด ทำไมเธอทำกับผมแบบนี้
อาจพราะผมทำงานมากไป ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ?
เราคุยกัน ถึงอนาคตเสมอ ผมตั้งใจทำงานเก็บเงินทุกอย่างเพื่อเธอ เพื่อเรา

คนเราปรบมือข้างเดียวไม่ดัง ผมนั่งฟังเพลง มือลั่นของพี่แจ็สวนไปมา  สูบบุหรี่ไป 4 มวน
เธออาจไม่ใช่คู่บุญแต่ชาติปางก่อนของผม สารพัดที่ผมครุ่นคิดและหาคำตอบให้ตัวเอง
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจไปขอเลิกกับเธอ หัวใจผมยอมรับความจริง ผมเลือกเดินหน้าต่อไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเอง เป็นมารขวางทางรัก เค้าทั้ง2 อยากอยู่ด้วยกันใช่มั้ย ผมยกให้เลย

แต่เหตุการณ์กลับตรงข้าม เธอร้องไห้ ทั้งรั้ง ทั้งดึงขาผมไม่ให้ไป
ผมให้เธอโทรหานายB แล้วพูดกันให้เข้าใจชัดๆ ว่าเธอเลือกใคร
เธอพูดว่า เลือกผม นายBเองก็เล่นละครตบตาทำไม่รู้ไม่ชี้
ทำประสาว่า ใจเย็นๆเพื่อนค่อยๆคุยกัน แต่ทุกวันนี้ในสื่อออนไลน์ของนาย B
ก็ยังคงเพ้อถึงแฟนผมตลอดเวลา รออยู่นะ รอให้กลับมา คิดถึงห่วงหา ผูกพัน ...สิ(ขออภัยความในใจสั่งมา)
ผมรำคาญและรังเกียจที่สุด

ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้
ตอนนี้ ผมสับสนมาก เราควรทำยังไง ใจหนึ่งอยากไปให้ไกล อีกหนึ่งใจก็ยังรัก
ใครเคยอยู่ในเหตุการณ์แบบเดียวกับผม ช่วยแชร์ทีครับ คุณทำยังไง