นิราศร้าง ห่างไกล ไปจากบ้าน
หนี หูแหลม แมวเมายา ฮ่า ! ได้การ
สอง จุนยาย ผู้เชี่ยวชาญ งานไม่ทำ

จะเดินทาง เก้าวัน แสนลั้นลา
สู่ ไชน่า มหัศจรรย์ กันขำขำ
จะกินนอน ในเรือ ล่องแม่น้ำ
หัดพูดจีน ได้ สิบกว่าคำ เรา ลุย ลุย...

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

บทนำ

สมัยสาวรุ่น ดรุณวัย จุนยาย ได้อ่าน จอมโจรจอมใจ-ชอลิ้วเฮียง ตอน กลิ่นหอมกลางธารเลือด
อยากจะล่องเรือไปตามแม่น้ำแบบนั้นบ้าง มีแม่นางทั้ง 3 ปรนนิบัตืพัดวี แสนสำราญ
มาถึงวัยกล้วยไม้ (~ ใกล้ม้วย) ต้องลงมือทำกันเสียทีละ

ตอนแรก จุนยายไปติดต่อ กับบริษัทในไทย ที่ขายทัวร์ ล่องแม่น้ำแยงซี เพื่อที่จะรอ รอ รอ
โทรตามถามทุกวัน ได้รับคำตอบว่า คนไม่เต็มคณะ เลื่อนแล้วเลื่อนเล่า จนหายเงียบไปเฉยๆ
ครบ 20 วัน จุนยาย เลิกรอ ไปเองก็ได้วะ มันไม่ได้ยากตรงไหนนี่

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่ เมื่อ ทำเรื่ องขออนุมัติ ผู้ปกครอง (จุนแม่หูแหลม) ด้วยวาจา ว่า
'จุนยาย จะไปล่องเรือแยงซีนะ'
'ไปกะใคร ยังไง ?'
'ไปเอง คนเดียว'
'ไม่ให้ไป !'
............
'ให้ จุนยาย ไปเหอะ ทริปนี้สุดท้ายละ ปีหน้าก็เดินไม่ได้แล้วมั้ง'
'ถ้ามีคนยอมไปด้วย จาให้ไป' ลูกกล่าว
............
จุนยาย โทสับหาน้องสาว 'เดือนตุลาว่างป่าว ไปเมืองจีนกัน'
จุนยายน้อง 'ไปได้ แต่ เค้าต้องไปใต้ก่อน กลับมาวันที่ 19 นะ'

แล้วขบวนการ เที่ยวมวงจิน ของวัยรุ่น  วัยกล้วยไม้ ก็ออกสตาร์ท


วีซ่าจีน เจ้ากรรม

ห่างหายจากการไปนอกมา 6 ปีเต็ม(เท่าอายุ หูแหลม)
เมื่อจะไปเที่ยว มวงจิน จุนยาย จึงต้องไปทำพาสปอร์ตใหม ได้มาอย่างรวดเร็ว 3 วันถึงมือ
(ศูนย์พาสปอร์ต อยู่ไกลลล 1.5 ก.ม. จากบ้าน)

เตรียมทำวีซ่าจีน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อุปสรรคของวีซ่า :
สำนักงานวิซ่า ปิดวันหยุดจีน ทั้งสัปดาห์แรกของเดือนตุลา
ผู้ร่วมทริป (จุนยายน้อง) ต้องเอาพาสปอร์ตไปใช้ที่ปีนัง และเลยไปติดเกาะหลีเป๊ะ จนถึง 19 ตุลา
เขาส่งพาสปอร์ต กลับมาทาง Kerry ถึงมือ จุนยายพี่ 14 ตุลา (13 ตุลา เป็นวันหยุดทั้งประเทศไทย)

เมื่อนำพาสปอร์ต ทั้ง 2 ไปยืนขอวีซ่า ในวันที่ 17 โดนไล่กลับมาถ่ายรูปใหม่ทั้งคู่ ให้ถูกใจ จนท จีน
จุนยายพืไปถ่ายรูปสำเร็จ ยื่นไป พร้อมรับแจ้งว่า ได้วันที่ 24 ตุลา (เพราะติดวันหยุด 23 ตุลา)
จุนยายน้องไม่สามารถกลับมา ต้องไปถ่ายรูปพร้อมยื่นขอด่วนในวันที่ 20 ได้วันที่24 ตุลา เหมือนกัน

เราจะบินเช้า 25 ตุลา ทั้ง 2 บ้านจึงเอา จุนยายทั้ง 2 (รับวีซ่าเสร็จแล้ว) มานอนโรงแรมข้างสนามบินสุวรรณภูมิซะเลย เพื่อไม่ต้องลุ้นเพิ่ม
และคิดถูกเพราะฝนตกรถติดน่าดูเย็นนั้น

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จุนยายพี่ มาด้วยสภาพ ไวรัสสายพันธุ์ใหม่ (แก่) คือ ตามัว (50%), หูอื้อ (ปวดนิดๆ), จมูกตัน หายใจไม่ออก,
และ ไม่มีเสียงพูด มีแต่เสียงไอ ใสแจ๋ว (สรุป บวมทั้งตัว)
จุนยายน้อง ลั้นลามากกกก มีหวัดสายพันธุ์มาเลย๋ติดมาเลย เซ็งพองาม
แต่ก็ต้องมาเล่นเป็น พยาบาล ให้ จุนยายพี่ (หลังจากไม่ได้เป็นมา 20 กว่า ปี)

สรุป เราขึ้นเครื่องบินออกจาก กทม ได้ ตามกำหนด 555 เช้าวันที่ 25 ตุลา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เมื่อเดินผ่าน ต.ม. จุนยายน้อง นึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเองเป็นนายทหารอากาศชั้นผู้ใหญ่(เกษียณ)
หันมาถามจุนยายพี่ 'เอาคนอำนวยความสะดวกไหม ?' (ตามวิสัยผู้มีลูกน้องบริการมาตลอดชีวิต)
จุนยายพี่ 'อย่าเลย วิ่งเหอะ'
เรากลิ้งตะลุ้บตุ้บตั้บไปถึงเกทจนได้ หล้งจากแวะซื้อ ยา แซนวิข และ นม
หมายเหตุ ;
แซนวิช 2 นมร้อน 1 หน้าเกท เทอมินัล C (ราคา 600+ บาท) กลายเป็นอาหารเย็นมื้อแรก ในฉงชิ่ง

สายการบิน ไทยสไมล์ บริการพร้อมยิ้มหวาน ให้ จุนยายทั้ง 2 กินข้าว+ ปลาซอสมะขาม อร่อยคะหนาด
มีน้ำร้อนแก้วใหญ่ ให้บรรเทาอาการหวัดนรก ตลอดทาง หลังจ่ากกินไอติมกระเจี๊ยบ (แหะ แหะ)

ป.ล. มีตอนต่อ สาบานได้ (ถ้ามีคนอ่านนะเจ้าคะ)