เราชอบเพื่อนร่วมห้องเรียนแต่ไม่กล้าขอคบเขาคนนั้นเป็นแฟน  (เส้นบางๆระหว่างคำว่าเพื่อน และ คำว่าแฟน)
เหตุผลที่ 1. ถ้าสักวันหนึ่งเราได้คบกับเขาจริงๆแล้วมีเหตุต้องเลิกราไป เรากลัวที่จะไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนกันอีก คำว่าเส้นบางๆระหว่างเพื่อนกับแฟน สำหรับเราแล้วมันเลือกอยาก แต่เราเลือกที่จะไม่ก้าวข้ามเส้นนั้นไป เลือกที่จะเป็นแค่เพื่อน แม้ความรู้สึกนั้นมันเกินคำว่าเพื่อนไปแล้วก็ตาม
เหตุผลที่ 2. กลัวเสียฟอร์ม เสียหน้า อาย ยอมรับไม่ได้ ที่โดนปฏิเสธ
........ทุกวันนี้ ก็รู้สึกยินดีที่และรุู้สึกว่าคิดถูกที่ไม่ข้ามเส้นนั้นไป คำว่าเพื่อนไม่มีวันตาย.....

ปล.มีสปอยล์ เรื่องราวความรัก รักเพื่อน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มีเหตุการณ์หนึ่ง ช่วงเข้าเรียนมหาลัยฯแรกๆ.....ช่วงที่ไม่คิดเรื่องเขาไปสักพักแล้ว
...........ช่วงหยุดเรียนเสาร์อาทิตย์ เมื่อไม่มีเรียนเราก็กลับบ้าน ก็มีโทรศัพท์เข้ามา ก็หยิบขึ้นมาดูก็เป็นเขาโทรมา เราก็มองอยู่นานจะรับหรือไม่รับดี จนสายตัดไป แต่เขาก็พยายามโทรเข้ามาใหม่ เราก็ตัดสินใจรับๆไป พยายามพูดในเสียงปกติ ทักทายเหมือนเพื่อนกันปกติไม่มีอะไร ในใจความว่า..

เขาคนนั้น : ทำอะไรอยู่
เราเอง : ไม่ได้ทำไร เดินเล่น...นึกยังไง ถึงโทรมาหากูเนี้ย ผีเข้าหรอ ?
เขาคนนั้น : ไม่มีอะไร จะถามว่า อาทิตย์หน้าว่างใหม ? (เสียงเครียด)
เราเอง : ทำไมมีไรวะ...มีอะไร ?
เขาคนนั้น  : ไปงานแต่งกู เป็นเพื่อนกูหน่อยสิ (เสียงเสียใจ + อ้อนวอน)
เราเอง : สตั้น!!!!!! ค้าง!!! เงิบ!!!
เราเอง : จะให้กูไปในฐานะอะไรวะ ก็รู้ว่ากูรู้สึกไงกับ อยากให้กูไปร้องไห่หน้างานงั้นหรอ (น้ำตาคลอเบ้า)
เขาคนนั้น : ไม่ใช่..กูแค่อยากให้ไปกับกู ไปกับกูได้ใหม กูไม่อยากไปเลย....เหตุการณ์มันบังคับ
เราเอง : กูขอโทษนะ กูคงไปไม่ได้จริงๆ แต่กูขออวยพรทางนี้แหละ ขอให้พวก รักกันนานๆ นะ ดีกันมากๆ โชคดี
.......................... วางสายย..........................
ในความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนโดนถีบให้ตกจากตึกสูง.....แต่มานึกย้อนกลับไปก็นึกขำในความรักของเด็กน้อย