ขอแค่ฝันก็....(คง)พอ.....
สวัสดีครับทุกท่าน ขออนุญาตใช้พื้นที่นี้เพื่อระบายเรื่องราวหน่อยนะครับ
แนะนำตัวก่อน ผมคนๆหนึ่ง อายุ30+ โปรไฟล์กลางๆ เชื้อสายจีน ทำธุรกิจที่ได้รับสืบทอดมาจากครอบครัว สังคมธุรกิจถือว่ากว้างพอสมควร(คนรุ่นก่อนสร้างมาครับ)
นอกจากมีหน้าที่ทำธุรกิจของครอบครัวแล้ว ยังมีหน้าที่คอยดูแลผู้ใหญ่ในบ้าน รับส่ง พาหาหมอ เฝ้าไข้ ฯลฯ แล้วเนื่องจากเข้าออก รพ. บ่อยๆ ทำให้พบกับแพทย์หญิงท่านหนึ่ง เจ้าของไข้ผู้ใหญ่ในบ้าน นัดfollowทุกหนึ่งเดือน ผมก็มีโอกาสเจอ พ.ญ.ท่านนั้น เดือนละ1ครั้ง ตามนัด แรกพบ ผมไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก ผ่านไปเป็นสองปี ผมกลับรู้สึกว่า ทำไมผมต้องนั่งเสิร์จชื่อ พ.ญ.ท่านนี้บ่อยๆ อยากรู้อยากเห็นชีวิตส่วนตัวเธอ จนวันหนึ่งผมได้เจอ FB เธอ ผมก็แอบส่องทุกวัน เริ่มสร้างFBใหม่ ไปส่อง เริ่มส่องหนักทุกวัน รู้ตัวอีกทีผมหลงรักเธอแล้ว รู้สึกคิดถึง รู้สึกอยากรู้เรื่องราวของเธอ ลามไปส่องของเพื่อน ของคนในครอบครัวเธอ คิดถึงมากขึ้นทุกวันๆ จนวันหนึ่งผมได้ทำสิ่งที่ผมก็ไม่คิดว่าจะกล้าทำ ผมใช้นามแฝง แอบส่งดอกไม้ไปให้เธอที่ รพ. แล้วผมก็เงียบๆนิ่งๆ และสับสนกับความรู้สึกตัวเองมาก สับสนมากจนเครียด กลัวเธอจะรู้ว่าเป็นผม ผมคิดมากจริงๆ คิดมากจนทะเลาะกับตัวเอง ผมได้ตัดสินใจอีกครั้ง เป็นตายให้มันรู้กัน!!! ผมใช้FBที่สมัครเพื่อส่องเฟสเธอ ทักเธอไปบอกกับเธอ ในสิ่งที่ผมรู้สึก ผมเขียนประมาณว่า “อยากรู้จัก แต่ด้วยคอนเนคชั่นที่ผมมี คงเข้าถึงเธอยาก เลยเลือกที่จะบอกทางนี้” ผ่านไปสามวัน เธอได้อ่าน และ พิมพ์ถามกลับมาว่า ผมทำงานที่ไหน อยู่ไหน อะไร อย่างไร ผมรู้สึกใจชื้นมาก รู้สึกทุกอย่างไปได้ดี(เข้าข้างตัวเอง) เธอคงคุยตามมารยาทมากกว่า แล้วผมก็ส่งดอกไม้ใช้นามแฝงเดิมให้เธออีก แล้วถามเธอได้รับมั้ย เธอบอก “ขอบคุณ” และเลือกตัดความสัมพันธ์ผมทันที เธอบอก แฟนเธอรู้สึกแปลกๆกับการกระทำแบบนี้ จริงๆผมเข้าใจนะครับ ผมไม่ได้เปิดเผยตัวตน ก็ไม่แปลกที่เธอจะเลือกเซฟตัวเอง ผมได้แต่บอกกับเธอว่า ผมชื่นชมในความสามารถเธอ ไม่ได้คิดจะจีบ(เอาจริงๆที่ผมทำเรียกว่าจีบมั้ยครับ??) ผมบอกเธอ ขอโทษที่รบกวน แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกความรู้สึกผมกับเธอบ้าง แล้วทุกอย่างก็เงียบไป ผ่านมาเป็นเดือน ผมพิมพ์ทักเธอไปอีกครั้ง เธออ่านแล้วบล็อคผมเลยครับทีนี้ ที่จริงแล้วที่ผมส่องFBเธอ และเพื่อนๆเธอ เธอยังโสดครับ เธอยังใช้ชีวิตหลักๆกับครอบครัว ทริปเที่ยวต่างๆคือไปกับกลุ่มเพื่อนๆ คงโสดสนิทจริงๆครับ ผ่านมาหลายปี ความรู้สึกผมก็ยังอยู่ หลังจากเธอบล็อคผม ผมก็ไม่เคยทักไปรบกวนเธออีกเลย แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก เพราะผู้ใหญ่ที่ไปรักษากับเธอก็เสียไปแล้ว แต่สิ่งที่ผมรู้สึกและเป็นอยู่ มันก็ยังอยู่กับผม รู้สึกหน่วงๆ ทรมาน คิดถึง ทั้งที่จริงแล้ว ผมก็ยังอยากสร้างความสัมพันธ์กับเธอ แต่ด้วยเหตุที่ผมทำ ผมกลับสร้างกำแพงและยกเธอไว้ซะสูง เพื่อไม่ให้ผมเอาความรู้สึกไร้ค่าสำหรับเธอไปรบกวนเธออีก ได้แต่ห้ามตัวเองทำสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ ห้ามยังไงละครับ ห้ามจนมันล้นไปหมด รู้สึกไม่มีความสุขกับการทำสิ่งตรงข้ามกับใจตัวเอง แอบรัก แอบชอบ แอบคิดถึง บางทีก็หลอกตัวเอง ว่าแค่นี้ก็สุขมากพอ หลอกก็คือหลอก ไม่กล้าปีนขึ้นไป ไม่กล้าทัก ไม่กล้ารบกวน ทั้งที่เคยวาดฝันไว้มากมาย คงมีหลายท่านคิดว่าทำไมผม ไม่เอาตัวตนที่จริงไปคุยกับเธอ เซครับ ตั้งหลักได้ แต่ใจมันไม่กล้าแล้ว ได้แต่รู้สึกแบบนี้วนๆไป พยายามลืม พยายามไม่คิด แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง จริงๆแล้วผมควรทำยังไง ตัดใจ หรือ ลุยต่ออีกครั้ง??
เสียหลักมากครับกับสิ่งที่ตัวเองเป็น รู้สึกอ่อนแออ่อนไหว นอนร้องไห้ก็มี แทบจะบ้าอยู่แล้วครับ
ขอแค่ฝันก็.....(คง)พอ.....
สวัสดีครับทุกท่าน ขออนุญาตใช้พื้นที่นี้เพื่อระบายเรื่องราวหน่อยนะครับ
แนะนำตัวก่อน ผมคนๆหนึ่ง อายุ30+ โปรไฟล์กลางๆ เชื้อสายจีน ทำธุรกิจที่ได้รับสืบทอดมาจากครอบครัว สังคมธุรกิจถือว่ากว้างพอสมควร(คนรุ่นก่อนสร้างมาครับ)
นอกจากมีหน้าที่ทำธุรกิจของครอบครัวแล้ว ยังมีหน้าที่คอยดูแลผู้ใหญ่ในบ้าน รับส่ง พาหาหมอ เฝ้าไข้ ฯลฯ แล้วเนื่องจากเข้าออก รพ. บ่อยๆ ทำให้พบกับแพทย์หญิงท่านหนึ่ง เจ้าของไข้ผู้ใหญ่ในบ้าน นัดfollowทุกหนึ่งเดือน ผมก็มีโอกาสเจอ พ.ญ.ท่านนั้น เดือนละ1ครั้ง ตามนัด แรกพบ ผมไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก ผ่านไปเป็นสองปี ผมกลับรู้สึกว่า ทำไมผมต้องนั่งเสิร์จชื่อ พ.ญ.ท่านนี้บ่อยๆ อยากรู้อยากเห็นชีวิตส่วนตัวเธอ จนวันหนึ่งผมได้เจอ FB เธอ ผมก็แอบส่องทุกวัน เริ่มสร้างFBใหม่ ไปส่อง เริ่มส่องหนักทุกวัน รู้ตัวอีกทีผมหลงรักเธอแล้ว รู้สึกคิดถึง รู้สึกอยากรู้เรื่องราวของเธอ ลามไปส่องของเพื่อน ของคนในครอบครัวเธอ คิดถึงมากขึ้นทุกวันๆ จนวันหนึ่งผมได้ทำสิ่งที่ผมก็ไม่คิดว่าจะกล้าทำ ผมใช้นามแฝง แอบส่งดอกไม้ไปให้เธอที่ รพ. แล้วผมก็เงียบๆนิ่งๆ และสับสนกับความรู้สึกตัวเองมาก สับสนมากจนเครียด กลัวเธอจะรู้ว่าเป็นผม ผมคิดมากจริงๆ คิดมากจนทะเลาะกับตัวเอง ผมได้ตัดสินใจอีกครั้ง เป็นตายให้มันรู้กัน!!! ผมใช้FBที่สมัครเพื่อส่องเฟสเธอ ทักเธอไปบอกกับเธอ ในสิ่งที่ผมรู้สึก ผมเขียนประมาณว่า “อยากรู้จัก แต่ด้วยคอนเนคชั่นที่ผมมี คงเข้าถึงเธอยาก เลยเลือกที่จะบอกทางนี้” ผ่านไปสามวัน เธอได้อ่าน และ พิมพ์ถามกลับมาว่า ผมทำงานที่ไหน อยู่ไหน อะไร อย่างไร ผมรู้สึกใจชื้นมาก รู้สึกทุกอย่างไปได้ดี(เข้าข้างตัวเอง) เธอคงคุยตามมารยาทมากกว่า แล้วผมก็ส่งดอกไม้ใช้นามแฝงเดิมให้เธออีก แล้วถามเธอได้รับมั้ย เธอบอก “ขอบคุณ” และเลือกตัดความสัมพันธ์ผมทันที เธอบอก แฟนเธอรู้สึกแปลกๆกับการกระทำแบบนี้ จริงๆผมเข้าใจนะครับ ผมไม่ได้เปิดเผยตัวตน ก็ไม่แปลกที่เธอจะเลือกเซฟตัวเอง ผมได้แต่บอกกับเธอว่า ผมชื่นชมในความสามารถเธอ ไม่ได้คิดจะจีบ(เอาจริงๆที่ผมทำเรียกว่าจีบมั้ยครับ??) ผมบอกเธอ ขอโทษที่รบกวน แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกความรู้สึกผมกับเธอบ้าง แล้วทุกอย่างก็เงียบไป ผ่านมาเป็นเดือน ผมพิมพ์ทักเธอไปอีกครั้ง เธออ่านแล้วบล็อคผมเลยครับทีนี้ ที่จริงแล้วที่ผมส่องFBเธอ และเพื่อนๆเธอ เธอยังโสดครับ เธอยังใช้ชีวิตหลักๆกับครอบครัว ทริปเที่ยวต่างๆคือไปกับกลุ่มเพื่อนๆ คงโสดสนิทจริงๆครับ ผ่านมาหลายปี ความรู้สึกผมก็ยังอยู่ หลังจากเธอบล็อคผม ผมก็ไม่เคยทักไปรบกวนเธออีกเลย แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก เพราะผู้ใหญ่ที่ไปรักษากับเธอก็เสียไปแล้ว แต่สิ่งที่ผมรู้สึกและเป็นอยู่ มันก็ยังอยู่กับผม รู้สึกหน่วงๆ ทรมาน คิดถึง ทั้งที่จริงแล้ว ผมก็ยังอยากสร้างความสัมพันธ์กับเธอ แต่ด้วยเหตุที่ผมทำ ผมกลับสร้างกำแพงและยกเธอไว้ซะสูง เพื่อไม่ให้ผมเอาความรู้สึกไร้ค่าสำหรับเธอไปรบกวนเธออีก ได้แต่ห้ามตัวเองทำสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ ห้ามยังไงละครับ ห้ามจนมันล้นไปหมด รู้สึกไม่มีความสุขกับการทำสิ่งตรงข้ามกับใจตัวเอง แอบรัก แอบชอบ แอบคิดถึง บางทีก็หลอกตัวเอง ว่าแค่นี้ก็สุขมากพอ หลอกก็คือหลอก ไม่กล้าปีนขึ้นไป ไม่กล้าทัก ไม่กล้ารบกวน ทั้งที่เคยวาดฝันไว้มากมาย คงมีหลายท่านคิดว่าทำไมผม ไม่เอาตัวตนที่จริงไปคุยกับเธอ เซครับ ตั้งหลักได้ แต่ใจมันไม่กล้าแล้ว ได้แต่รู้สึกแบบนี้วนๆไป พยายามลืม พยายามไม่คิด แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง จริงๆแล้วผมควรทำยังไง ตัดใจ หรือ ลุยต่ออีกครั้ง??
เสียหลักมากครับกับสิ่งที่ตัวเองเป็น รู้สึกอ่อนแออ่อนไหว นอนร้องไห้ก็มี แทบจะบ้าอยู่แล้วครับ