สวัสดีทุกคน เรามีหนังสือเรื่องแรกในชีวิตที่เก็บเงินซื้อเองตอนแรกไม่คิดจะซื้อมาอ่านเลยด้วยซ้ำไม่รู้ว่าจะอ่านไปทำไม...แต่
เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่าเราได้ดูละคร The Sixth Sense เราชื่นชอบ สุคนธรส คือเราชอบนางมากเลย จนเราต้องค้นหาไอจีนางเลยซึ่งเราก็เข้าไปส่องรูปนางแต่ละรูปดูดีมากสวยทุกรูปเป็นคนที่มีสไตล์เป็นของตัวเองไปดีมากเลย จนวันนึงเพื่อนเราชวนไปซื้อหนังสือที่ร้านเราก็ไปแต่บังเอิญไปเห็นหนังสือเล่มเล็กๆรูปปกคือรูปเด็กหญิงคนนึงกางร่มและข้างๆมีหญิงสาวที่กางร่มเหมือนกันเราก็ไม่ได้สนใจอะไรนะก็ลองเปิดอ่านๆผ่านไปแต่เอ๊ะใจตรงคำที่ว่า ''ไม่สำคัญว่าภาพถ่ายจะต้องคมชัด เพราะความรู้สึกขณะลั่นชัตเตอร์สำคัญกว่า''เราก็อ่านไปจนมาดูผู้แต่งก็คือ กมลเนตร เรืองศรี (ทั้งๆที่ชื่อผู้แต่งก็อยู่ตรงปกแต่ไม่ได้มอง)
เราเริ่มสนใจกับเนื้อหาเรื่องราวต่างๆของเธอที่เขียนผ่านตัวอักษรมันเหมือนมีชีวิตมากเลยไม่รู้ว่าเรารู้สึกแบบนี้คนเดียวหรือเปล่าสุดท้ายเราก็เอาหนังสือเก็บไว้ตรงที่เดิมและเดินไปบอกเจ้าของร้านว่าหนังสือเล่มที่เราอ่านมันเหลือเพียง2เล่มสุดท้ายที่มีอยู่เราเลยบอกให้เจ้าของร้านช่วยเก็บไว้ให้ก่อนได้มั้ย เราจะเก็บเงินซื้อแต่เจ้าของร้านเขาบอกว่ารอมีเงินพอค่อยมาสั่งซื้อเอาดีกว่ามั้ย...เราก็เลยออกมาและก็ภาวนาว่าอย่าให้มีคนมาซื้อเลย5555 พอกลับมาดูละคร..อ้าว อายส์ กมลเนตร ในทีวี กับเจ้าของหนังสือเป็นคนเดียวกัน!!! อ้าวอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนี้ยยยย
ผ่านไป 1อาทิตย์เราก็เก็บเงินจากค่าขนมได้เท่าราคาหนังสือ...แต่ที่น่าตกใจมากก็คือมีคนมาซื้อหนังสือ!!แต่มันยังเหลือแต่เหลือเป็นเล่มสุดท้ายสุดท้ายเราก็ได้หนังสือนั้นมาเป็นหนังสือที่ภูมิใจมากมากเลยที่เก็บเงินซื้อเอง....และเราก็ได้ซื้อหนังสือเล่มที่นางไปญี่ปุ่นมาโอ้ยยยย....รูปสวยมากกกกก
เนื้อหาน้อยแต่เต็มไปด้วยกว่าสุขของนักเขียน
ติดตามนางมาหลายปีมาก ทั้งงานเขียน ทั้งละคร
อายส์ กมลเนตร เป็นไอดอลที่ชอบมากเลย อยากเจอเธอมาก (เดือนที่ผ่านมานางจัดมีตติ้งและตรงกับวันเกิดเราอีกอยากไปมากอยากเจอมาก...แต่ไปไม่ได้เสียดายยยยย) ไว้มีโอกาสคงจะได้เจอกัน....กมลเนตร
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา.....
Eye On Narita ใกล้ตานาริตะ...
หนังสือเรื่องแรกของคุณคือเรื่องอะไร?
เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่าเราได้ดูละคร The Sixth Sense เราชื่นชอบ สุคนธรส คือเราชอบนางมากเลย จนเราต้องค้นหาไอจีนางเลยซึ่งเราก็เข้าไปส่องรูปนางแต่ละรูปดูดีมากสวยทุกรูปเป็นคนที่มีสไตล์เป็นของตัวเองไปดีมากเลย จนวันนึงเพื่อนเราชวนไปซื้อหนังสือที่ร้านเราก็ไปแต่บังเอิญไปเห็นหนังสือเล่มเล็กๆรูปปกคือรูปเด็กหญิงคนนึงกางร่มและข้างๆมีหญิงสาวที่กางร่มเหมือนกันเราก็ไม่ได้สนใจอะไรนะก็ลองเปิดอ่านๆผ่านไปแต่เอ๊ะใจตรงคำที่ว่า ''ไม่สำคัญว่าภาพถ่ายจะต้องคมชัด เพราะความรู้สึกขณะลั่นชัตเตอร์สำคัญกว่า''เราก็อ่านไปจนมาดูผู้แต่งก็คือ กมลเนตร เรืองศรี (ทั้งๆที่ชื่อผู้แต่งก็อยู่ตรงปกแต่ไม่ได้มอง)
เราเริ่มสนใจกับเนื้อหาเรื่องราวต่างๆของเธอที่เขียนผ่านตัวอักษรมันเหมือนมีชีวิตมากเลยไม่รู้ว่าเรารู้สึกแบบนี้คนเดียวหรือเปล่าสุดท้ายเราก็เอาหนังสือเก็บไว้ตรงที่เดิมและเดินไปบอกเจ้าของร้านว่าหนังสือเล่มที่เราอ่านมันเหลือเพียง2เล่มสุดท้ายที่มีอยู่เราเลยบอกให้เจ้าของร้านช่วยเก็บไว้ให้ก่อนได้มั้ย เราจะเก็บเงินซื้อแต่เจ้าของร้านเขาบอกว่ารอมีเงินพอค่อยมาสั่งซื้อเอาดีกว่ามั้ย...เราก็เลยออกมาและก็ภาวนาว่าอย่าให้มีคนมาซื้อเลย5555 พอกลับมาดูละคร..อ้าว อายส์ กมลเนตร ในทีวี กับเจ้าของหนังสือเป็นคนเดียวกัน!!! อ้าวอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนี้ยยยย
ผ่านไป 1อาทิตย์เราก็เก็บเงินจากค่าขนมได้เท่าราคาหนังสือ...แต่ที่น่าตกใจมากก็คือมีคนมาซื้อหนังสือ!!แต่มันยังเหลือแต่เหลือเป็นเล่มสุดท้ายสุดท้ายเราก็ได้หนังสือนั้นมาเป็นหนังสือที่ภูมิใจมากมากเลยที่เก็บเงินซื้อเอง....และเราก็ได้ซื้อหนังสือเล่มที่นางไปญี่ปุ่นมาโอ้ยยยย....รูปสวยมากกกกก
เนื้อหาน้อยแต่เต็มไปด้วยกว่าสุขของนักเขียน
ติดตามนางมาหลายปีมาก ทั้งงานเขียน ทั้งละคร
อายส์ กมลเนตร เป็นไอดอลที่ชอบมากเลย อยากเจอเธอมาก (เดือนที่ผ่านมานางจัดมีตติ้งและตรงกับวันเกิดเราอีกอยากไปมากอยากเจอมาก...แต่ไปไม่ได้เสียดายยยยย) ไว้มีโอกาสคงจะได้เจอกัน....กมลเนตร
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา.....
Eye On Narita ใกล้ตานาริตะ...