ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนว่า นี่เป็นกระทู้แรกที่เราตั้งใจที่จะระบายความรู้สึกออกมา เพราะส่วนตัวไม่เคยได้มีโอกาสปรึกษาเรื่องความรักกับใครจริงๆจังๆเลย เพราะเรารู้สึกกลัวกับเรื่องแบบนี้มากๆ 5555 ไม่ใช่อะไรนะ เราไม่เคยคบกับใคร และไม่เคยมีแฟน แต่ก็เอาเถอะ เราจะถือว่านี่คือประสบการณ์ใหม่ที่เราจะได้รู้จักกับผู้คนมากขึ้น และได้รับความคิดเห็นเพิ่มเติมจากเพื่อนๆเพิ่มมากขึ้น

เหตุการณ์ทั้งหมดเริ่มขึ้นจาก ตอนนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์เราไปเรียนภาษาอังกฤษช่วงก่อนขึ้น ม.6 เราเริ่มเรียนภาษาอังกฤษที่.... ตั้งแต่ ม.ต้น เรียนมาเรื่อยๆจนรู้จักและสนิทกับครูที่เรียนพิเศษ ซึ่งครูคนนี้ก็เป็นป้าของพี่ที่เราชอบ  ที่จริงก่อนที่จะรู้สึกดีกับพี่เค้า เราก็พอจะเคยเห็นพี่เค้าอยู่แหละ แต่แค่ตอนนั้นมันมีอะไรบ้างอย่างที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง 5555 ม.ต้นอะเนาะ ใสใสอะ ยังไม่กล้าแอบชอบใคร 5555 เราห่างกับพี่เค้าประมาณ 4 ปี เรามีโอกาสได้เจอกันก็เพราะที่เรียนพี่เศษที่นี่ วันนึงเราก็นั่งเรียนตามปกตินั่นแหละ อยู่ดีๆพี่เค้าก็เดินเข้ามาประมาณแบบหาเก้าอี้นั่ง ละคือตอนนั้นที่ข้างๆเรามันว่างไง เราก็ขยับเก้าอี้ของเรานิดหน่อย พอให้พี่เค้าเห็นว่าเออที่ข้างๆเราก็ว่างนะไรงี้ แล้วเป็นไงละ พี่เค้าก็เข้ามานั่งจริงๆไง เราก็เออหันไปละก็ยิ้มให้ เอาจริงนะตอนนั้นอะยังไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่หลังจากที่พี่เค้ายิ้มกลับเท่านั้นแหละ มันจุกอยู่ตรงนี้โว้ยย พี่เค้าน่ารักมาก ยิ้มทีนึงนี่แทบละลาย หลังจากนั้นพี่เค้าก็นั่งเรียนตามปกติ
วันต่อมาพี่เค้าก็มาเรียนเหมือนเดิม แต่คราวนี้เรานั่งตรงข้ามกัน เราก็เออทำเป็นนั่งอ่านนั่งสือของตัวเองไป แอบทำเป็นเนียนๆมองพี่เค้าบ้าง จนกระทั่งถึงตอนเย็น วันนั้นเรามีโอกาสได้คุยกับพี่เค้าเป็นครั้งแรก ตอนได้คุยกันครั้งแรก รู้สึกได้เลยว่าพี่เค้าเป็นคนดี ชวนคุย ถามนู้นถามนี่ จนเราจะกลับบ้านแล้วเพราะมีคนมารับ วันนั้นทำให้เราได้คุยกันแค่นิดเดียว แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีใช่มั้ยล่ะ ? เราได้แต่คิดว่าได้รู้จักกันแค่นี้ก็ดีแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเราก็เริ่มที่จะหาช่องทางที่จะรู้จักกับพี่เค้าให้ได้ เรานั่งหาเฟสพี่เค้าจนเจอ ตอนนั้นเราดีใจมาก พอเราเจอปุ๊บ เราก็รีบแอดเลย แต่เราก็จำไม่ได้ว่าพี่เค้ารับแอดเราเมื่อไหร่ เอาเป็นว่ามารู้อีกทีก็ได้รับการแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คว่า N..... รับคุณเป็นเพื่อนเเล้ว เราก็โล่งละ แล้วหลังจากที่พี่เค้ารับแอดเราไม่นาน โรงเรียนเราก็เปิดเทอม ช่วงนั้นเราเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสได้ไปเรียนพิเศษที่นั่นต่อ เพราะช่วง ม.6 เป็นอะไรที่วุ่นวายมากทั้งงาน ทั้งการบ้าน แล้วก็อะไรอื่นๆอีกเยอะแยะ เราเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเลย แต่มันมีจุดนึงที่ทำให้เราเอะใจก็คือ วันนั้นพี่เค้าทักมา เราทั้งตกใจ ละก็ดีใจ มันจะมีโอกาสเป็นไปได้จริงๆหรอ เราไม่ได้คิดเองเออเองไปจริงๆใช่มั้ย ข้อความแรกที่พี่เค้าส่งมา ''น้องวันนี้ไมไม่มาเรียนอะ'' คือเราสะดุ้งอะ  สะดุ้งแบบดีใจนะ ดีใจแบบสุด เราก็ตอบๆไป จนได้คุยกันเรื่อยๆ แม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้ไปเรียนพิเศษที่นั่นอีก หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มทักหากัน บางวันพี่เค้าก็ทักมาบ้าง บางวันเราก็ทักไปบ้าง เราได้คุยกับพี่เค้าไปเรื่อยๆ และเราก็ชอบประโยคนึงที่พี่เค้าบอกกับเราว่า คุยกับน้องแล้วสนุกอะ ตอนนั้นทำไงละ นั่งพิมพ์ไปยิ้มไปเลยอะดิ คือมันเป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆอะ จนนานๆไป พี่เค้าเริ่มตอบเราช้าลง ส่งแต่อิโมจิบ้าง เราพยายามคุยพี่เค้าก็เลี่ยงๆตอบ ส่งสติกเกอร์บ้าง อิโมจิบ้าง จนนานๆไป บทสนทนาก็เริ่มหายไป เเล้วก็ค่อยๆหายไป จนกระทั่งตอนนี้เราอยู่ ปี 2 ผ่านมาแล้ว 2 ปี เราก็ยังรู้สึกดีกับพี่เค้าเหมือนเดิม อยากทัก อยากคุย แต่มันก็ทำไม่ได้เเล้ว เพราะไม่รู้ว่าถ้าทักไปแล้วเราจะเป็นแค่ฝ่ายที่อยากคุยด้วยอย่างเดียวรึป่าว เราเลยตัดปัญหาโดยการไม่ทักไป แต่เอาจริงๆนะ ทุกวันนี้เรายังรู้สึกดีกับพี่เค้าเหมือนเดิมเลย เราไม่เคยชอบใครนานขนาดนี้มาก่อน เราชอบพี่เค้ามากๆ แต่เรากลัวว่าตอนนนี้พี่เค้าจะไม่ได้รู้สึกกับเราแบบเดิม ทุกวันนี้เราทำทุกอย่างที่จะได้เห็นชีวิตประจำวันของพี่เค้า ไม่ว่าจะเป็น ig facebook หรือแม้กระทั่ง twitter เราก็ไปหามาหมดเพื่อที่จะได้เห็นพี่เค้า เราเลยตั้งกระทู้นี้มาเพื่อว่าพี่เค้าจะได้อ่าน อยากให้พี่เค้ารู้ว่าเราชอบพี่เค้านะ แล้วที่ผ่านมาพี่เค้ารู้สึกยังไงกับเราบ้าง แล้วตอนนี้พี่เค้ารู้สึกยังไงกับเราบ้างเเค่นั้นแหละ