ตามหัวข้ออะค่ะ คือเราเรียนอยู่มัธยมนะคะ คืออันเราไม่ได้เพ้อเจ้อหรืออะไรนะคะ คือเรารู้สึกอยากอยู่คนเดียว เเต่ไม่ได้มองว่าตัวเองไร้ค่า เราอยากไปอยู่ไหนสักทีที่เราไม่ต้องรู้จักใคร เเล้วก็ไม่ต้องมีใครรู้จักเรา คือบางทีเราก็รู้สึกใจมันโล่งๆๆเเบบเบาๆๆเหมือนคิดอยู่กับตัวเองเหม่อๆ ไม่ค่อยมีสมาธิหรือสติมากเท่าไหร่ รู้สึกเเย่มากๆ บางทีเราก็ไม่พูดกับคนในครอบครัวเลย อยู่คนเดียวเเบบเงียบๆ ไม่สนใจใครเเต่เป็นเเค่บางครั้งนะคะ เรารู้สึกว่าบางทีเราไม่อยากตื่นเลยอยากติดอยู่กับความฝันนานๆ บางทีเราก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมโนอะไรขึ้นมาเองเหมือนจินตนาการภาพว่าเราอยากให้ชีวิตเราเป็นเเบบนี้เเบบนี้อะคะ คือเมื่อก่อนเราก็เป็นเเบบที่ว่ามาทั้งหมดนะคะ เเต่ไม่มากไม่บ่อยเท่าตอนนี้ เราเป็นคนเรียนเก่งมนุษย์สัมพันธ์ เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะคะ เราเป็นคนฝืนยิ้ม คือบางทีเราก็ไม่ได้อยากยิ้มให้เเต่ไม่ได้หมายความว่าเกลียดหรือไม่ชอบเเต่เราไม่อยากฝืนยิ้มให้กับคนที่เราไม่ได้รู้สึกอยากจะยิ้มให้จริงๆอะคะ เราเป็นเด็กที่เเข่งขันเเข่งเยอะมากจริงๆค่ะทั้งในเเละนอก รร.บางอย่างที่เราเเข่งเราไม่ได้รู้สึกว่ามันคือตัวเราเอง เเต่คือเราปฏิเสธมันได้เพราะเราก็คิดว่าครูหยิบยื่นโอกาสให้เราเเล้วเพราะครูเค้าเชื่อมั่นในตัวเรา เราก็เลยต้องยอมเเข่ง ซึ่งการเเข่งขันของเราก็จะมีรางวัลกลับมาเสมอๆ พอเราได้รางวัลราก็รู้สึกดีนะคะ เเต่ที่ดีกว่านั้นคือเราเห็นคุณครูดีใจเราก้อรู้ดีใตมากกว่าเดิมอะคะ หรือบางทีได้รางวัลเเต่ไม่หน้าเป็นที่พึ่งพอใจครูก็อาจจะมีไม่ดีใจนักเรารู้สึกได้คะเราก็จะรู้สึกเฟลๆ หรือบางทีเป็นการเเข่งขันที่ส่งสองคนเราไม่ได้เเต่เพื่อนเราได้ มันเป็นความรู้สึกที่เเย่มาก คือเราทราบนะคะว่ามันต้องมีเเพ้มีชนะ เเต่ที่เรารู้สึกเเย่คือเราทำมันออกมาไม่ได้ตามที่เราต้องการอะคะ บางทีเราก็รู้สึกอยากเด่นอยากทำให้ได้ เเต่พอมาช่วงหลังๆนี้คือเราเเข่งเยอะมากจริงๆคะมีกิจกรรมที่เราต้องทำหลายอย่างมากจนเรารู้สึกเหนื่อยท้อ เรารู้สึกอยากโยนทุกอย่างทิ้งเเล้วเดินหนีไปไกล เราเคยคิดนะคะเราอยากมีชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นที่ไม่ต้องมีใครรู้จักมาก มา รร. เพื่อเรียนหนังสือเล่นกับเพื่อนกินข้าวกลับบ้านทำการบ้านด้วยกัน ได้เข้าเรียนทุกวิชา ได้ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ได้เเข่งขันในสิ่งที่เราอยากเเข่งจริงๆ ได้มีชีวิตที่ง่ายๆเหมือนเด็กบ้านๆคนนึงอะคะ เเต่เราเข้าใจนะคะว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันเป็นการสร้างชื่อเสียงให้กับ รร.วงศ์ตะกูล เป็นการเสียสละเวลาเรียนเวลาส่วนตัวต่างๆ เราก็ภูมิใจในตัวเองนะคะ เเต่เราไม่ได้รู้สึกมีความสุขอะคะ จนมันเกิดความรู้สึกด้านบน
          คืออยากมาหาที่ระบายนะคะคือปกติเราจะไม่เล่าอะไรให้ใครฟังเเม้เเต่พ่อเเม่เพื่อนพี่สาว มีเเต่เล่าให้ตัวเองระบายกับตัวเองนี่เเระค่ะ