หมาเราพึ่งเสียเมื่อวานนี้ อายุได้ 11 ปีกว่า ยังทำใจไม่ได้เลย เพราะตอนเสีย เราไม่ได้อยู่กับเขา เพราะเรามาเรียนต่างบ้าน วันก่อนคอลวีดีโอที่รพ.สัตว์ก็ยังดี ๆ อยู่ วันต่อมาทำไมเป็นอย่างงี้ จากเราไปโดยไม่ร่ำลาเลย เรารู้สึกเหมือนเสียเพื่อน เสียคนรู้ใจไป เราสนิทกับหมาเรามาก ซี้กันสุด ๆ เราเสียใจตรงที่เรามีลางสังหรณ์แปลก ๆ ที่ควรจะกลับบ้าน แต่เราไม่กลับ เพราะเราติดโปรเจกงาน เลยอาจกลับพฤศจิกานี้ แต่ทำไมเขาไม่รอเราเลย เขาทิ้งเราให้อยู่บนโลกนี้คนเดียว ต่อจากนี้ใครจะมอบความสุขให้เรา เวลาทุกข์คงไม่มีเขามานั่งข้าง ๆ อีกแล้ว เราสัญญากันว่ารอฉันกลับบ้านก่อนคราวหน้าแล้วจะพาไปเดินเล่น .... กลับบ้านครั้งนี้ คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว บางทีก็เจ็บใจตัวเองที่ทำไมไม่กลับบ้านตั้งแต่ตอนนั้น  เรารู้สึกผิดกับตัวเองตลอดว่าเป็นความผิดของเรา ยอมโดดซักวันนึง เพื่อที่จะได้เจอเขาครั้งสุดท้าย มันคุ้มมาก เขาอาจรอเราก็ได้ จนรอไม่ไหวจริง ๆ จนได้จากไปอย่างสงบ 24/10/2560 :~9.00น. อยากจะขอบคุณสำหรับทุกเรื่องน่ะที่ทำให้เรามีชีวิตอย่างมีความสุขจนถึงทุกวันนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาในบ้าน เธอมอบความสุขให้คนในบ้านอย่างที่หาซื้อไม่ได้จริง ๆ ดีใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิตอย่างน้อยเราก็ได้เจอกัน รักเสมอ หลับให้สบายน่ะต้อยๆ ฉันจะคิดถึงเธอไม่มีวันลืม