เราเพิ่งแท้งตอนท้องอ่อนๆค่ะ แต่ถึงเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เราก็ดูแลตัวเอง ประคบประหงมสิ่งที่อยู่ในท้องเราอย่างดีที่สุด ช่วงท้องเราเบื่ออาหารมาก ไม่อยากกินอะไรเลย แต่ก็ต้องฝืนกินเข้าไปเพื่อลูก แฟนก็ดูแลดีค่ะ

จนวันที่คุณหมอนัดซาวด์ล่าสุด ซึ่งก็พบข่าวร้ายว่าหลุดแล้ว เรากับแฟนก็เสียใจมาก พากันไปทำบุญและเดินหน้าใช้ชีวิตกันต่อไป เรากับแฟนยังไม่ได้แต่งงานกันค่ะ (แต่อายุจะ40แล้ว) และไม่ได้คิดว่าจะมีพิธีการแต่งงานอะไรด้วย เราอยู่คนละบ้านค่ะ แต่บ้านใกล้ๆกันขับรถ10นาทีถึง ... ช่วงหลังแท้งเราไม่อยากอยู่คนเดียวเลย แฟนก็มาหา เจอกันกินข้าวกันตามปกติ แต่ไม่ค้างกับเรา ... ปัญหามันอยู่ตรงนี้หล่ะ (ยาวหน่อยนะคะ)
.
.
.
เรา2คนเคยมีช่วงที่เลิกกันไปเป็นเดือนๆ และหลังจากเลิกกัน เราเองเริ่มคบคนใหม่ คนใหม่ที่ว่าเนี่ยก็เคยมาค้างบ้านเราบ้าง แต่สุดท้ายคบได้แปปเดียวก็เลิกกัน จนมีเหตุการที่ทำให้จขกท.กลับไปคบพ่อของลูกคนนี้อีกครั้ง ทุกอย่างที่กลับมาคบกันเราเหมือนเดิมกันทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องจะนอนค้างบ้านเรา แฟนเราจะพูดเหตุผลกับเราว่า "ไม่นอน คงจะนอนบ้านเธออีกแล้วไม่ได้ ไม่อยากทับที่" ... โอเคค่ะ เราเข้าใจ

เพียงแต่ตอนนี้ สถานการณ์อะไรๆมันก็ผ่านมานานแล้ว เราอยากให้เค้าลืมเรื่องนี้จัง ยิ่งในตอนนี้ เราเพิ่งแท้งลูก เหมือนฮอโมนในตัวยังอยู่เยอะมั้งคะ เจออะไรอ่านอะไรเกี่ยวกับเด็กหรือคนที่แท้งลูก เราจะร้องไห้มากๆเลย หรือไม่ก็ก่อนนอนหลังปิดไฟแล้ว ก็จะชอบคิดอะไรฟุ้งซ่าน ทำให้นอนร้องไห้ หลับๆตื่นๆ เราเลยบอกเค้าค่ะ ว่าช่วงนี้รู้สึกแบบนี้ ว่าเราเป็นยังไง เราแค่อยากให้แฟนมาค้างด้วยช่วงนี้แค่นั้นเอง บางทีได้แค่นอนกอด เราอาจจะไม่ฟุ้งซ่านหรือนอนร้องไห้คนเดียวอีกได้ค่ะ

เราควรทำไงดีคะ ต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองกว่านี้ใช่มั้ยคะ
ขอบพระคุณทุกความเห็นนะคะ ^^