นาฬิกาปลุกดังตอน 6 โมงเช้า... เราเอามือกวาดไปบนเตียงเพื่อหาเจ้าโทรศัพท์มือถือต้นเสียง พอคว้ามาได้ก็รีบกด Stop เพราะกลัวจะรบกวนเพื่อนร่วมห้องจนเขาตื่นกันหมด

เรานอนนิ่งอีกครู่หนึ่งในห้องพักรวมหญิง ที่มีสมาชิกอีก 5 คน ตอนนี้ในห้องมืดสนิทและเงียบสงัด จะขยับพลิกตัวทีเตียงก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดแอ๊ดจนอดเกรงใจเพื่อนร่วมห้องไม่ได้
เราไม่ได้หลับต่อ แต่เรากำลังลังเลว่าจะลุกขึ้นไปแต่งตัว เพื่ออออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่หอไอเฟลตามที่ตั้งใจไว้เมื่อคืนดีไหม
เราเดินทางมาถึงปารีสเมื่อสองวันก่อน เป็นการเดินทางมาปารีสครั้งที่สามของเรา แต่เป็นการมาเที่ยวปารีสคนเดียวครั้งแรก
เราเลือกที่พักอยู่นาน สุดท้ายก็มาลงเอยที่ Adveniat Hostel โฮสเทลของสมาคมผู้นับถือศาสนาคริสคาทอลิก ตั้งอยู่ในเขต 8 ของปารีส ไม่ไกลจากถนนชองเอลิเซ่ ราคาคืนละ 36 ยูโร รวมอาหารเช้า

ที่พักเราอยู่ห่างจากหอไอเฟลไม่ไกล เดินประมาณ 20 นาทีก็ถึง
หลังจากลังเลอยู่สักพักเราก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปแปรงฟัน และเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะคว้ากล้อง พาสปอร์ตและมือถือ โดยตัดสินใจทิ้งกระเป๋าตังไว้เพราะกลัวโดนจี้ปล้นระหว่างทาง...

เมื่อเราออกมาหน้าโรงแรมและสัมผัสกับอากาศภายนอก เราถึงกับลังเลว่าควรกลับขึ้นไปเอาเสื้อเพิ่มอีกสักชั้นไหม แต่ก็คิดว่าเดี๋ยวอากาศก็จะอุ่นขึ้นเอง จึงรีบจ้ำเดินไปหอไอเฟลโดยพยายามไม่สนใจความกังวลและความคิดแง่ลบมากมายในหัวขณะนั้น
ถนนข้างนอกค่อนข้างมืดและไร้ผู้คน มีเพียงไฟแสงจันทร์ที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาได้บ้าง

การเดินไปหอไอเฟลจากที่พักเรานั้นง่ายมาก แค่เดินออกมาจนถึงริมแม่น้ำแซน ก็เห็นยอดหอไอเฟลโผล่มาทักทายแล้ว จากนั้นก็เดินเรียบแม่น้ำไปเรื่อยๆ ความยากนั้นอยู่ที่การเอาชนะความกลัวอันเกิดจากข่าวคาวเกี่ยวกับอาชญากรรมที่ค่อนข้างสูงในปารีส โดยเฉพาะกับนักท่องเที่ยวหัวดำแบบเรา

ริมแม่น้ำมืดกว่าถนนหน้าที่พักเราเสียอีก เรามโนไปหลายครั้งว่าได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตามหลัง แต่จริงๆแล้วเป็นแค่เสียงใบไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นเท่านั้น ความจริงคือตลอดระยะทางกว่า 2 กิโลเมตร เราแทบไม่เจอมนุษย์เลย มีเพียงคนที่วิ่งออกกำลังกายตอนเช้า วิ่งสวนมาสองสามคนเท่านั้น
แต่ก็นะ ไม่รู้ว่าถ้าเกิดมีใครมาเดินอยู่ใกล้ๆด้วยจริงๆจะรู้สึกดีขึ้นหรือกลัวกว่าเดิมกันแน่

ในที่สุด เราก็เดินมาถึงหอไอเฟล... การถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นที่หอไอเฟลควรถ่ายจาก Trocadero เนื่องจากเราจะหันหน้าไปทางทิศตะวันออกที่พระอาทิตย์ขึ้นพอดี
เมื่อเราเดินไปถึง Trocadero ก็ต้องประหลาดใจกับจำนวนมนุษย์ช่างภาพที่มาพร้อมกล้องถ่ายรูป (บางคนก็แบกขาตั้งกล้องมาด้วย) ประมาณด้วยสายตาน่าจะไม่ต่ำกว่าครึ่งร้อยที่มารอพระอาทิยต์ขึ้น ณ หอไอเฟลที่มุมนี้ เราถึงกับถอนหายใจให้กับตัวเอง จะกลัวทำไมตั้งแต่แรกหนอออ มาถึงก็เพื่อนเยอะแยะมากมาย

หลังจากยืนอยู่ท่ามกลางความมืดกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ไม่นาน แสงอาทิตย์แรกของวันที่เรารอคอยก็ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า
...
...
...