ผมมีแฟนคนหนึ่ง อายุท่าๆกัน แฟนผมไม่เชื่อใจผมเลยเพราะเขาเคย มีแฟนที่คบสมัยเรียนที่ดีมากๆ(เลิกกันห่างไกล) ทำให้แฟนผมใช่ ผช คนนั้นเป็นมาตรฐาน พอผมทำอะไรก็มักจะพูดว่าถ้าเป็นคนนั้นคงไม่ทำแบบนี้เสมอไป เช่น ผมถึงที่ทำงานไม่ได้บอก ก็จะบอกว่าคนนั้นบอกเขาตลอดว่าทำอะไรที่ไหนอย่างไรงี้  พอผมทำแบบนั้นบางเขากับพูดว่านายไปทำไรผิดมาถึงรายงานเราตลอด(เอิ่มนะ)  วนเวียนอย่างงี้ต่อไปไม่ทำก็บ่น ทำก็ บ่น นี้ละครับแฟนผม      
แต่ผมก็ไม่ท้อนะผมก็ทำของผม แต่ที่ผมหัวร้อนคงจะเป็นเรื่อง ชอบบ่นว่าผมแอบคุยกับคนอื่นแล้วลบแชทใช่ไหม ผมก็บอกว่าไม่เคยทำ (ก็ไม่เคยทำจะให้ตอบว่าไง) บางครั้งหัวร้อนมากก็อยากระเบิดใส่นะแต่พอเห็นน่าเขาผมก็ยิ้มตลอดในหัวมีแต่ภาพวันเวลาที่ผ่านมาที่ดีๆ ทำให้ผมหายโกรธทันที  จนมาช่วงหนึ่ง ผมเห็นเขาอยากกินขนมไทย พอเลิกงานก็ไปหาซื้อให้ ผมเข้ากะดึก ก็มีมานะวิ่งไปซื้อให้แต่กรุงเทพรถติดมากๆ ผมก็ไปซื้อจนได้ แล้วผมก็ได้นอนแค่ไม่ กี่ ชม  แล้วก็ไปรับแฟนและวมาเข้ากะทำงานต่อ เขาก็ดีใจที่ได้ขนมที่อยากกินแต่ประโยคต่อท้ายเหมือนเดิมไปทำอะไรผิดมา (คือบางครั้งโรแมนติก บางเขาใจใส่บางนี้ต้องทำไรผิดด้วยหรอ)  ผมก็บอกไม่มีสุดท้ายก็ทะเลาะกันเพราะทำดี และเขาขอเลิก  ( จริงๆผมทำเรื่องเซอร์ไพรส์บ่อยก็โดนบอกเลิกบ่อย )
*** เหตุที่แฟนผมไม่เชื่อใจเพราะเมื่อก่อนผมมีแฟนแล้วผมนิสัยแย่ง(กับแฟนก่อนน่านี้) แล้วแฟนผมก็รู้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นแบบนั้นเลยคิดไปว่าผมต้องเป็นแบบนั้นเสมอไป คงเป็นเวรกรรม ***  ผมก็อยากระบายเฉยๆไม่รู้ชีวิตผมโดนแบบนี้คนเดียวหรือเปล่า (แต่ผมก็รักเทอเสมอนะ)