เท่าที่สังเกตปกติช่วงวัยรุ่นหลายๆคนจะสนุกเฮฮา ยิ้มแย้มแจ่มใส เราก็อยู่ในช่วงวัยรุ่นนะทำไมไม่รู้สึกแบบนั้นเลย พยายามจะยิ้มจะหัวเราะบ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่ตัวเรา... เราคิดว่าเราไม่ควรมีความสุขด้วยซ้ำ หลายคนชอบมองเราแปลกๆอาจเป็นเพราะเราชอบทำหน้านิ่ง แต่มันคือตัวเรา แต่เราก็กลับไม่มีความสุขที่เป็นแบบนี้ แล้วถึงเราจะพยายามยิ้ม พูดคุยกับคนอื่นมากขึ้นเราก็รู้สึกไม่มีความสุขเช่นกันเพราะไม่ใช่ตัวเรา และบางทีเราเป็นคนที่โดนใครว่านิดๆหน่อยๆจะร้องไห้ง่ายมาก ไม่รู้สิ ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่มันเป็นเอง ก็คงไม่มีใครเข้าใจหรอก ตั้งแต่เกิดมารู้สึกมีความสุขนับครั้งได้ คงมีแค่ช่วงอนุบาล... จะบอกว่าช่วงอนุบาลมีความสุขที่สุดยังไม่กล้าเรียกเต็มปากสักเท่าไหร่เลย หรืออาจจะเป็นเพราะโลกของเรามันหยุดไปแค่คนเดียว เคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็นะ...โชคดีที่ผ่านมาได้ ไม่รู้จะทำยังไง จะใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขเหมือนคนอื่น เคยฟังธรรมะแล้วไม่กี่วันก็กลับมาเป็นอีก เข้าวัดแล้วทำบุญแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเลย ไม่ช่วยให้จิตใจดีขึ้นเลย..........
ปล.ใครอ่านของเราช่วยตอบหน่อยนะ ช่วยชี้แนะเราหน่อยก็ยังดี เราจะขอบคุณมาก