สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัว จขกท. ซักนิด ซึ่งก็เป็นผู้หญิงในวัยทำงานธรรมดาๆ หน้าตาบ้านๆ บ้าๆบอๆ คนนึง ซึ่งวัยก็เริ่มจะเข้าเลข 3 เข้าไปทุกที
ทุกวันนี้ไลฟ์สไตส์ เช้าไปทำงาน เย็นมาก็หาของอร่อยๆกิน วันหยุดอยากไปไหนก็ไป ชอบการท่องเที่ยวและถ่ายรูปมาก จะว่าติสก็คงมีบ้างบางมุม
ไปเที่ยวคนเดียวก็ไป เพราะบางครั้งก็ไม่ชอบชวนใคร เพราะถ้าชวนแล้วไม่ไปก็จะมีอารมณ์ 555+
พอกลับบ้านทีไร บางทีพ่อกับแม่ก็ยังถามคำถามเดิมๆด้วยความไม่เชื่อว่า "ไม่มีแฟนจริงๆหรอ?"
พอไปงานอะไรก็ตามแต่ที่ต้องเจอญาติ ก็จะโดนถามว่า "โตแล้วยังไม่มีแฟนจริงๆหรอ?"
พอนัดเจอเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนๆที่มีครอบครัว ก็จะถามว่า "ซุ่มรึเปล่า?"
พอเจอเพื่อนผู้ชาย ก็จะโดนมันด่าว่า "เลือกมากรึเปล่า?"
คำถามเหล่านี้เป็นปัญหาโลกแตก ที่บางทีก็ไม่รู้จะตอบยังไง..ว่าทำไมถึงยังไม่มี
แน่นอนปัญหานึงของคนที่ยังโสด คือ "ในชีวิตเคยเจอมุมDark ของความรักมา" เลยเข็ด
ถามว่าตอนนี้เปิดใจมั๊ย แน่นอนมันก็เปิดใจ แต่พอเราอยู่ในวัยทำงานมันก็เริ่มใช้ชีวิตที่ทุ่มเทไปกับงาน
จนวันๆ ไม่ค่อยได้มองหน้าใคร (แล้วชีวิตนี้จะไปเจอใคร? ยังไง? 555+) ถามว่าเหงามั๊ย มันก็มีแหละ
แต่คงจะเหงาจนชิน เหงาจน Strong คิดอยู่เสมอว่า #ถ้าคนที่ใช่สุดท้ายคงต้องหากันเจอ
#แก่แล้วปวดเข้าคงวิ่งตามหาไม่ทันหรอก อิอิ

**เลยอยากรู้ว่าคนโสดทั้ง ญ/ชในวัยทำงานมีอารมณ์แบบนี้กันบ้างมั๊ย แล้วคิดจะทำไงต่อ?
***ตั้งกรุ๊ป Line เม้ามอยเป็นเพื่อนกันได้นะ