ขอสอบถามต่อผู้มีหลักธรรมความรู้เกี่ยวกับการบำรุงรักษามารดา
ตัวข้าพเจ้าเป็นผู้มีศีล 5 ปรกติ เพียรระมัดระวังกรรมที่จะทำให้ใจตกต่ำลง

ข้าพเจ้ามีข้อสงสัยต่อการปฏิบัติตนต่อมารดาตัวเอง
รู้สึกว่ามันช่างขัดกับเหตุผลที่เป็นอยู่ . เหตุใดเหตุผลก็ไปทาง .  หลักธรรมก็ไปอีกทาง

ข้าพเจ้ารู้สึกหวาดกลัวต่อกรรมที่เกิดขึ้นกับตนเองที่มีต่อมารดา
ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนว่า ข้าพเจ้าจะตกนรกหมกไหม้ เพราะคำกล่าวที่ว่ามารดาเป็นพระอรหันต์ของข้าพเจ้า

มารดาของข้าพเจ้า เสียใจกับทุกอย่างที่ข้าพเจ้าทำไม่ได้ดั่งใจ .  ทั้งที่ข้าพเจ้าก็ไม่สามารถทำอย่างนั้น
ไม่อาจที่จะเป็นอย่างนั้น .  ไม่สามารถเป็นอย่างนั้น .   เรื่องเหล่านี้พอกพูดขึ้นทุกวัน
มารดาของข้าพเจ้าก็แก่ชราลง .  อารมณ์ท่านก็แปรปรวนไปตามอายุ .  ข้าพเจ้าควรทำอย่างไร?