ทุกคนมีความเห็นแก่ตัวทั้งนั้น...แต่ควรมีให้น้อยที่สุด โดยเฉพาะกับคนที่รัก

ตัวเราเองอายุไม่มากหรอกค่ะ ยังไม่ถึง25 แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คำบอกเล่าจากคนในครอบครัว ก็พอจะสรุปได้ว่า ถ้าหากมีความทุกข์เกิดขึ้นมากกว่าความสุขแล้ว ไม่ว่าจะก่อนแต่งงานหรือหลังแต่งงาน สุดท้ายก็จบไม่ดี ฝ่ายที่เห็นแก่ตัวมาก ก็อาจทุกข์น้อยกว่า แต่ใครได้อะไร? เหมือนมาร่วมสร้างกรรมให้กันและกันเพิ่มอีกชาติมากกว่า

ทีนี้มาพูดถึงคนที่ไม่ได้เห็นแก่ตัวในเรื่องเงินทอง (เขาคือแฟนเก่าของเรา) แต่ก็ยังมีเหตุให้เลิกกัน เพราะ”คำพูดบั่นทอนจิตใจ” อีกนิดเดียวก็กลายเป็น”การพูดดูถูก เหยียดหยามแล้ว” คนเราถ้าไม่ให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน ก็เท่ากับขาดความเคารพ แปลว่าจะทำอะไรกับอีกคนก็ได้ ไม่ได้เห็นคุณค่าของคนๆนั้นอีกต่อไป

แฟนเก่าเราคนนี้ไม่ค่อยมีเงินหรอกค่ะ แต่เขาก็ยินดีเลี้ยงข้าวเราแทบทุกมื้อ พอถึงจังหวะที่เขาไม่มีบ้าง เราก็จัดเต็ม อยากกินอะไรว่ามา เรายินดีเลี้ยงคืนเช่นกัน ในสายตาเราเขาเป็นคนดี อยู่ที่บ้าน เขาก็จะทำงานบ้านแทบทุกอย่างแทนแม่ของเขา เป็นคนรับผิดชอบ ที่สำคัญไม่เจ้าชู้เลย ไม่เคยมีสายตาแพรวพราวกับผู้หญิงอื่น ไม่เคยคุยกับผู้หญิงอื่นนอกจากเรื่องงานจริงๆ คบมาได้4ปี วางแผนอนาคตไว้ตั้งแต่แรกคบ สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน

ถามว่าทำไมเลิกกัน ทั้งที่ก็ดี?
1. ทัศนคติแตกต่างกัน
จริงๆรู้แต่แรกแล้ว แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นปัญหาอะไร เพราะเขาก็ไม่ได้มาดูถูกความเห็นของเรา เพียงแต่เวลาพูดคุยกัน ไม่เกิดอารมณ์ร่วม ประมาณว่าไม่อยากคุยต่อ จะลงท้ายด้วยประโยคว่า “ก็แล้วแต่” แทบทุกครั้งที่คุย

2. คำพูดของเขาที่บางครั้งมันบั่นทอนจิตใจเรา
เรื่องนี้สำคัญ ที่ผ่านมาไม่ว่าจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะทำให้เราเสียใจแค่ไหน แต่ความรักของเราที่มีต่อเขาไม่เคยลดน้อยลง ยังรักมาก ยังรับฟังทุกปัญหาของเขา ไม่ว่าเขาจะมีหรือไม่มี เราก็อยู่ข้างเขาเสมอ แต่พอมาเป็นเรื่องนี้ บอกเลยว่ามีผลกับความรู้สึกมากที่สุด เขาจะใช้ความสามารถในการพูดของเขาเนี่ยแหละมาทำร้ายเรา เขาพูดเก่ง พูดดี แต่ก็เฉพาะกับคนอื่น

2.1 เขาไม่เคยพูดชมเราเลย จริงๆเราไม่ใช่คนขี้เหร่เลย แต่ไม่ว่าเราจะแต่งตัวสวยแค่ไหน พอถามเขาเพราะอยากได้คำชมบ้าง เขาก็จะบอก “ก็ดี” หรือ “อืม” พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆแบบไม่เต็มใจ

2.2 เวลาทะเลาะกัน เขาจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเราทุกอย่าง ในขณะที่เวลาเราโกรธ เราสามารถควบคุมตัวเองได้ ไม่ให้พูดสิ่งที่คิดออกไป เพราะมันย้อนเวลาไปแก้ไม่ได้

2.3 เขาชอบสบถคำหยาบคายใส่เรา เวลาไม่พอใจ พวกสวนสัตว์ทั้งหลายนั่นแหละ โดยที่เราไม่เคยพูดเลยแม้แต่คำเดียว

2.4 เวลาเราทำผิดพลาดเรื่องเล็กๆน้อยๆ (หลายคนมองว่าไม่ใช่ประเด็นด้วยซ้ำ) เขาก็เก็บมาตำหนิเราต่อหน้าคนอื่น(เพื่อนเราด้วย) แบบไม่เกรงใจเลย จนเพื่อนมาถามว่า “ทนคบได้ยังไง ทำไมอีกคนไม่รักษาน้ำใจเลย แกอย่าเป็นคนดีเกินไปสิ ตอบโต้บ้าง” ด้วยความที่เราอาจจะเป็นคนเรียบร้อย ไม่มีเรื่องกับใคร เพื่อนเลยมองว่าเราดี แต่จริงๆก็สีเทาๆ เพียงแต่เราจะไม่ตอบโต้กลับไปแรงๆในทันที เราจะรอให้มีพื้นที่ส่วนตัวก่อน แล้วถึงบอกเขาว่าทำแบบนี้ เราเสียใจนะ มันจะส่งผลอย่างนี้ๆ เขาก็เหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่รับปากว่าจะแก้ไข ซึ่งก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คบมา4ปี แต่ต้องอดทนเกือบ3ปี ช่วงความสุขหมดไปตั้งแต่ปีแรก

ถึงข้อดีของเขาจะมีอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่เล่ามาก็ทำให้ใจเราเปลี่ยนได้ ไม่ได้เปลี่ยนไปหาคนอื่นนะคะ เพราะเราก็ยึดมั่นใน”รักเดียวใจเดียว”เช่นกัน สิ่งที่เราเหลือคือ ความผูกพันที่เหนี่ยวรั้งเราไว้ พูดง่ายๆว่าตัดไม่ขาดสักที จนถึงจุดที่เรามีสติ มองย้อนที่ผ่านมา ว่าชีวิตเราเป็นยังไง พบว่าร้องไห้บ่อยกว่ายิ้มอีก อยู่กับเขาแล้วใจไม่เคยสงบเลย คนในครอบครัวของเราก็ไม่เห็นด้วยที่คบกัน เพราะพวกท่านสังเกตว่าเราดูเป็นคนซึมเศร้าขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดก็ตัดสินใจเลิก มันทำใจได้ยากมากๆ เพราะเคยมีเขาอยู่ข้างๆตลอด ปัจจุบันเลิกมาเกือบ2ปีแล้วค่ะ แต่ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เรายังคงเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับเขาเหมือนเดิม

สิ่งที่อยากบอกคือ...”เมื่อเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ ก็ให้รีบถอนตัวออกมา ก่อนที่เวลาจะล่วงเลยผ่านไปจนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก”

ขอบคุณคนที่อ่านจนจบค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังทุกข์ใจเพราะคนรักนะคะ