คือผมอ่ะเป็นคนไม่มีเพื่อนสนิท อยู่คนเดียวแต่วันนึงที่โรงเรียนกิจกรรม มีพระมาพูดบลาๆ เเละเขาบอก มีไรจะบอกก็บอกเพื่อนไป ด้วยที่ไม่มีเพื่อนเลยยืนอยู่เฉยๆ แต่สักพักก็มีเพื่อนร่วมห้องคนนึง ยื่นมือมาหาผม ผมก็จับมือนั้นเเละกอดเขาและร้องไห้ดังมาก หลังจากเราก็สนิทกันเเละผมก็เริ่มมีเพื่อน เราไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นบาสด้วยกัน งานกลุ่มเนี่ยแยกกันแทบไม่ได้ ด้วยความผมกับเขาตัวติดกัน เพื่อนผู้หญิงในห้องก็ชอบแซวแต่ผมก็ปฏิเสธแบบโมโหหน่อยๆ แต่เขาไม่พูดอะไรเลย จนวันที่จะจบม.ต้น เราเล่นบาสกันเเล้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย (ผมส่งลูกพลาดไปโดนน้องมันน่ะ) เขาก็เล่นตามปกติ จนผมกาดเเล้วมือลงต่ำ แต่ต่ำมากเกินจนไปโดนตรงนนั้นเข้า ผมหน้าแดงทำไรไม่ถูก แต่เขาก็ไม่แสดงอาการอะไรเลย หลังจากนั้นผมก็รู้สึกแปลกๆ ใจเต้นแปลกๆ เวลาเขาหลับผมก็รู้สึกว่าน่ารักดี ผมว่าผมอาจจะชอบเขาจริงก็ได้
ปล.บ้านผมผมเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้างพ่อหย่ากับแม่ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เเทบไม่เคยเลี้ยงผมเลย ถูกเลี้ยงโดยแม่ นี่อาจเป็นเหตุด้วยหรือป่าวครับ