ไม่รุคนอื่นเป็นแบบผมป่าวนะ.สมมติบ้านมีหนู.หนูเปนพาหะนำโรคใช่ไหม.ผมรุสึกลำบากใจมากที่จะผิดศีลข้อ 1 พอทำไปแล้วก็จะรุสึกบาปวนลูปในขณะที่ผมถามคนคริสต์เขาชิวๆมากเลย.เขาว่าไม่บาปเพราะเป็นสัตว์นำโรค.แบบนี้ตามหลักแล้วใจก็เศร้าหมองกว่าป้ะเพราะขณะทำรู้สึกบาปแต่อีกคนชิวๆ อีกเรื่องก็เรื่องกินปู.บางทีก็คิดมากอีก.ถ้าเราจะกินก็เหมือนเราสั่งประหารชีวิตมัน.บางทีรุสึกบาปนะแต่ทำไงได้ดันเกิดมาอร่อย.เรื่องกินเหล้าก็เหมือนกันถ้าคนคิดมากว่ามันผิดแต่สุดท้ายดื่ม.ใจก็เศร้าหมองกว่าคนที่ไม่ได้คิดว่ามันบาปป้ะ.แบบนี้กลายเป็นว่าการกระทำผิดแบบเดียวกัน.คนที่คิดว่ามันบาปก็ดูจะมีโอกาสลงอบายมากกว่าคนที่ไม่คิดอะไรมากมายรึป่าวเพราะใจเศร้าหมองกว่า รุสึกผิดกว่า คิดวนลูปกว่า