สวัสดีครับ
เมื่อวานนี้ผมได้หาหนังดูซึ่ง ปกติผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูหนังสักเท่าไร
ใครชวนไปดูหนังอะไร ก็จะไม่ค่อยไปเพราะคิดว่าเนื้อเรื่องหนังก็ดูคล้ายๆ
กับหนังเรื่องเก่าๆเกือบทั้งหมด ไม่มีหนังอะไรน่าสนใจในรอบหลายเดือนสำหรับผม
เมื่อวานรู้สึกเหงาๆ ก็เลยหาหนังดูครับ หาไปก็เจออยู่เรื่องนึง
A monster call ซึ่งเป็นหนังที่เข้าฉายนานแล้ว แต่อย่างที่บอกครับ
ผมไม่ค่อยได้สนใจมากนัก  ผมยุ่งกับการเรียนมากในช่วงนั้น
ผมเป็นคนไม่อ่านรีวิวก่อนดูหนังนะครับ เพราะมันจะทำให้เราคาดหวังกับหนังเรื่องนี้สูง

เริ่มดูตอนแรกๆ ยอมรับครับว่าเบื่อ แต่มันก็น่าสนใจขึ้นมาตามระดับเรื่อยๆ
เมื่อเริ่มเล่านิทานก็เริ่มได้ข้อคิด ซึ่งแต่ล่ะเรื่องก็แฝงด้วยปรัชญาที่บอกตรงๆว่า
ล้ำลึกมาก555 นิทานก็ภาพสวยครับผมชอบมากในเรื่องนี้
หนังจะมีอารมณ์แบบดาร์กๆหน่อย แต่สิ่งที่น่าสนใจของเรื่องก็คือ คอนเนอร์
ผมดูคอนเนอร์ ผมรู้สึกเข้าใจเค้า สิ่งที่เค้าแสดงออกมา  
มันเหมือนสะท้อนถึงตัวผมเมื่อนานมาแล้ว ที่เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้
มันยากมาก อธิบายออกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง มันสับสนและไม่เข้าใจ
ตอนท้ายๆของหนังเรื่องนี้ เหมือนทำให้ผมย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลานั้น
หนังเรื่องนี้เหมือนคลายปมอะไรสักอย่างของผมที่มีอยู่ในใจมายาวนาน
ท้ายๆผมยอมรับว่าร้องไห้ แต่รู้สึกว่าเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรออกมา
ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยครับ

เมื่อดูจบ ผมก็เปิดรีวิวดูมีทั้ง ชอบและไม่ชอบ แต่สำหรับผมแล้ว
ผมไม่ให้เต็ม แต่ให้มากกว่าเต็ม หนังเรื่องนี้มันเหมือนได้ ให้ผมซ่อมแซมตัวเอง
หนังเรื่องนี้มันมีความหมายสำหรับผม อาจเป็นเพราะผมเข้าถึงเนื้อเรื่องได้ดี
แต่คนเราก็มีหลายมุมมอง หลายรสนิยม บางคนบอกเรื่องนี้น่าเบื่อ ผมเข้าใจ
แต่หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องดีที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้