เราอายุ 30 ปี  ตอนนี้ ป่วย มีโรคประจำตัว ซึ่งเป็นโรคที่รักษาไม่หาย โรคนี้ มีผลทำให้ เดินลำบาก ทรงตัวได้ไม่ดี ฝเพราะเกิดจาก ประสาทไขสันหลังส่วนกลาง ซึ่งตอนเข้าโรงพยาบาลเรายังเดินได้ แต่ด้วยตัวโรคมันรวดเร็ว บวกกับ ร่างกายไม่ค่อยตอบสนองยาเท่าที่ควร ทำให้ขาทั้งสอง ยกไม่ขึ้น เดินไม่ได้ อละต้องใส่แพมเพิส ตลอด เพราะ ยังควบคุมการปัสาวะมากไม่ได้ ส่วนการขับถ่ายก็ต้องถ่ายที่เตียง ซึ่งทรมาน เพราะท้องผูก ต้องสวนตลอด นอนติดเตียงพักรักษาตัว เกือบเดือน ช่วงเวลาที่นอนที่โรงพยาบาล แม่ต้องคอยดูแล ช่วงกลางวัน ช่วงกลางคืนจะเป็นหน้าที่พยาบาล สงสารแม่มาก ท่านอายุมากแล้วยังต้องมาดูแลเราอีก ทั้งที่น่าจะเป็นลูกที่ต้องคอยดูแล ท่าน เห็นแววตา ของพ่อกับแม่ พี่สาว รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด เป็นห่วง ที่ต้องมาเห็นสภาพของเราตอนนั้น
ช่วงไกล้ออกจากโรงพยาบาล 2 วัน ได้ไปฝึก กายภาพ เป็นอะไรที่ทรมานมาก ขาขวายกได้แต่ไม่สูง ขาซ้าย ยกได้นิดหน่อย
มีอาการชา ตั้งแต่สะโพก และหลังตึงมาก และกลับมาต่างจังหวัด ก็มาฝึกกายภาพต่อ แต่เดินได้ไม่ไกลมาก บวกกับพอเดินมาก และ ฝึกกายภาพมากหน่อย มีอาการเกร็ง มาก บางทีเป็นข้างซ้ายบางทีข้างขวา บางทีก็ทั้ง 2 ข้าง  เกร็งมากๆ นี่ เราตัวงอแทบจะเป็นลูกบอลเลย ช่วงเวลาเกร็งจะฉี่ไม่ออกเลยที่เดียวเราร้องให้ บอกแม่ว่า ทรมานจังแม่ หนูเป็นโรคอะไรแบบนี้ ทำไมไม่เป็นแล้วตายไปเลย จะได้ไม่ทรมานพ่อกับแม่ ที่ต้องคอยดูแบ หาเงินมาดูแลหนู( ซึ่งก่อนหน้านี่เราทำงาน ได้เงินเดือน แต่ ลาป่วยครบ 30 วัน แล้ว /ต่อจากนั้นจะไม่ได้ค่าแรง ) ค่าเดินทางไป กทม เวลาไปหาหมอ ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าผ่อนบ้าน ตกมาอยู่ ที่พ่อแม่ หมด ตอนนี้เราพอเดินได้แต่เดินได้ไม่ไกล จะปวดที่หลังมาก ตึงหลังสะโพก ชาที่ขา ที่ปลายเท้า แสบๆร้อนๆที่ขา ที่หลัง  รัดเกร็งบ้าง  ขาไม่ค่อยมีแรงมาก
ทั้งที่เราก็ฝึกกายภาพ ทุกวัน เช้าเย็น  บางทีก็ 3 เวลา เช้า. กลางวัน เย็น กลัวไม่หาย  แต่ก็เหมือนไม่ดีขึ้น เรากลัวไม่หาย บางทีท้อมากๆ จนไม่อยากอยู่ ไม่อยากเป็นภาระใคร  มันท้อแท้ไปหมด