สวัสดีครับเพื่อนพันธ์ทิพย์ทุกท่าน  เผอิญช่วงนี้ผมนั่งขุดคุ้ยนิยายกำลังภายในเก่าๆมานั่งอ่านแล้วเกิดอยากทดลองเขียนบทความเกี่ยวกับนิยายกำลังภายในขึ้นมา พอนั่งตั้งความได้แล้วเลยทดลองกับเรื่องแรกที่ผมลองซื้อผ่านOokbeeeขึ้นมา

ตาขอจำพราก

ตะขอจำพรากเป็นหนึ่งในนิยายสั้นใน"ชุดศาตราวุธ"ของโกวเล้ง ที่ประกอบด้วย กระบี่อมตะ,เดชขนนกยูง,ดาบมรกต,แค้นสั่งฟ้า,ยอดมือปราบ,ตะขอจำพรากและทวนทมิฬ

เรื่องเล่าถึงมือปราบเอี่ยเจ็งผู้ถูกปรักปรำว่าขโมยเงินของกลางไปจากหลวง มือปราบผู้นี้เป็นตัวเอกนิยายกำลังภายในที่ประหลาดคนนึง โดยส่วนตัวผมว่าเอี่ยเจ็งเหมือนพระเอกฟิลม์นัวร์มากกว่าจอมยุทธ์ เขาไม่ได้มีชีวิตโลดโผนโจนทะยานดั่งผู้กล้า หากแต่มีชีวิตยากจนอยู่ชานเมือง เขาไม่ได้คบหาจอมยุทธ์หญิงใดๆหากแต่พอใจกับอดีตนางโลมที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กอย่างลื่อซู่บุ้น

แต่ที่ประหลาดสุดคือเอี่ยเจ็งนั้นเป็นตัวเอกที่ไม่มีเพลงยุทธ์

ครับ นิยายกำลังภายในเรื่องนี้มีพระเอกที่ไม่เป็นมวยจีน เป็นแต่มวยวัด

เอี่ยเจ็งนั้นต่อสู้จับโจรโดยใช้แค่สามสิ่ง หนึ่งคือสองมือที่ไร้อาวุธ สองคือเล่ห์เหลี่ยม และสามคือจิตใจที่มุ่งเสี่ยงเป็นตาย

เอี่ยเจ็งมือไม่คิดจับอาวุธ กระบวนท่าที่เขาใช้นั้นผิดมาตรฐานจากจอมยุทธ์ทั่วไป ความเป็นตายของเขาไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาไม่คิดจับอาวุธจนกว่าเขาพบว่าภัยอันตรายกำลังมาเยือนลื่อซู่บุ้นผู้เป็นที่รัก เมื่อเขาต้องเผชิญกับคู่มืออย่างเต็กแชลั้ง ผู้ที่เหนือกว่าทั้งฝีมือ และฐานะ แต่หากเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและไร้เมตตา

เมื่อนั้นเอี่ยเจ็งถึงจับอาวุธของเขา

ตะขอจำพราก

ตะขอจำพรากนั้นเป็นอาวุธประหลาดที่เอี่ยเจ็งได้รับถ่ายทอดจากบิดา มันมีทรงแหลมยาวเหมือนกระบี่หากแต่ตรงปลายนั้นงุ่มงอ ตะขอเล่มนี้จัดว่าเป็นอาวุธที่เหี้ยมโหด ไม่ว่ามันเกี่ยวเข้าที่ใดนั้นล้วนก่อให้เกิดการจำพราก หากมันเกี่ยวที่มือของท่าน มือของท่านก็จะจำพรากจากข้อมือ หากมันเกี่ยวเข้าที่เท้า เท้าของท่านก็จะพรากจากช้อเท้า

หากมันเกี่ยวที่หัวของท่าน หัวของท่านก็จะพรากออกจากร่างไป

แต่ที่เอี่ยเจ็งใช้อาวุธที่ก่อให้เกิดแต่การจำพราก เพราะมันต้องการจะอยู่ร่วมกับคนรักของมัน

เมื่อชายทั้งสองเจอหน้ากันแม้ว่าเอี่ยเจ็งฝีมือจะเป็นรองอยู่มากแต่มันก็ใช่ว่าจะด้อยกว่า เพราะเหนีอกว่าฝีมือยุทธ์นั้นคือความมุ่งมั่นและความเข้าใจในชีวิต เต็กแซลั้งนั้นเป็นคนสิ้นเปลือง มันฆ่าคนมากมายรวมถึงอาจารย์และสตรีที่รักมันเพียงเพราะไม่ต้องการอยู่ร่วมและเปิดใจให้ มันสนใจแต่ตัวเอง ไม่เข้าใจและไม่ใส่ใจกับความทุกข์และสุขที่มาจากการอยู่ร่วมและพลัดพลาก

เอี่ยเจ็งนั้นต่างออกไป มันเข้าใจว่าการอยู่ร่วมและการจำพรากนั้นเป็นของคู่กัน เพราะอยู่ร่วมจึงต้องมีวันจำพราก เพราะจำพรากจึงมีการอยู่ร่วม ถ้าเรายึดติดกับสิ่งเล็กน้อยไม่สามารถจำพรากมันออกไป เราก็ไม่มีทางรับถึงความสุขของการอยู่ร่วม

ฉะนั้นเมื่อสองบุรุษเผชิญหน้ากัน  ชัยชนะจึงตกเป็นของเอี่ยเจ็ง เพราะมันรู้ว่าสิ่งไหนในตัวมันที่สำคัญ สิ่งไหนที่ต้อง"จำพราก" เพื่อที่จะอยู่ร่วมกับคนรักของมันในที่สุด