กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อขอบพระคุณกับคำตอบทุกท่าน ที่เข้ามาตอบกระทู้คำถามวันอังคารที่ผ่านมา
https://ppantip.com/topic/36961899
ตามหัวข้อธรรมที่ยกขึ้นมาเลยครับ  ปกติเรามักจะไม่ยอมรับความเป็นจริงกับความทุกข์ทั้งหลายทั้งมวล คือความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพรากจากสิ่งต่างๆที่ผ่านมา ความไม่ได้กับสิ่งต่างๆที่ตั้งใจไว้ เมื่อความทุกข์เหล่านี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆ เรามักจะไม่คิดถึง ไม่คำนึงถึง ไม่อยากจะรับรู้ มักจะหนีปัญหากับสิ่งเหล่านี้ โดยการทำอย่างอื่น เช่น ทำงาน ท่องเทียว ดูหนังฟังเพลง พูดคุยเรื่องราวต่างๆกับคนรอบข้างกับคนรู้ใจ ให้ลืมเรื่องราวเหล่านี้ แต่ปัญหานี้กับเป็นปัญหาที่อยู่กับเราทุกคนมาตั้งแต่เกิด ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่กล้าเผชิญ
แต่พุทธองค์กับสอนให้เรากล้าเผชิญความจริงกับสิ่งเหล่านี้อย่างกล้าหาญและมีสติปัญญา
เมื่อก่อนผมอ่านศึกษาธรรมะแต่ในพระไตยปิฎก การอ่านหนังสือก็เหมือนกับการอ่านนิยายหรือการดูหนัง เพราะมันไม่ใช่ชีวิตเราจริงๆ เราไม่ได้ตาย เราไม่ได้แก่ เราไม่ได้เจ็บ เหมือนตัวละครในหนังสือ เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แค่อ่านผ่านๆแล้วจำมาใคร่ครวญโดยอาศัยเหตุและผล แต่เมื่อเผชิญกับความทุกข์จริงๆเรากับหนี เพราะในสถาวะขณะนั้นจริงๆยากที่จะทานทน หากเรากล้าหาญที่จะเผชิญยอมเอาชีวิตเข้าแลก ความทุกข์เหล่านี้ก็แค่ฝุ่นละออง ไม่มีค่าอะไรเลย เพี่ยงแต่ในชีวิตเราจริงๆเราไม่กล้าเผชิญมันแค่นั้น หวังว่ากระดานนี้จะพอมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะครับสำหรับผู้ปฎิบัติธรรม ผมแค่ผู้ศึกษาใหม่ หากท่านใดมีข้อชี้แนะ ก็เข้ามาเพิ่มเติมสนทนากันได้นะครับ อนุโททนา สาธุ