สวัสดีคะ เรามีเรื่องอึดอั้นตันใจมาตั้งแต่เรายังเด็ก ตอนนี้เราอายุ18แล้วค่ะ
เราขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่า พ่อแม่เราแยกทางกันค่ะตั้งแต่เราอยู่อ.1 และหลังจากที่พ่อแม่เราได้แยกทางกัน เราก็อยู่กับแม่ค่ะ แม่เราได้ไปมีแฟนใหม่ โดยตอนแรกเราไม่ชอบเค้าค่ะ เพราะเราคิดว่าไม่มีใครมาแทนที่พ่อเราได้ แต่เค้าเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เราเลยยอมเรียกเค้าว่าพ่อ แต่แม่เราก็ไปทำเรื่องไม่ดีใส่เขา ทำให้ต้องเลิกรากัน ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ป.2-ป.3 คะ เราก็ได้ย้ายโรงเรียน ย้ายบ้านมาอยู่กับยาย ซึ่งคนละอำเภอ แต่จังหวัดเดียวกัน ตอนนั้นเราไม่เก่งคณิต ยายเราก็แก่ สอนอะไรไม่ได้มาก พ่อเราเลยมาหาค่ะ ช่วยสอน จนวันนึงเราโดนยายด่า แบบปาของใส่ เราเลยร้องไห้แล้วไปอยู่กับพ่อเรา แต่ยายเราไปบอกคนอื่นว่า ที่ไปอยู่กับพ่อเพราะให้ช่วยสอนหนังสือ ส่วนแม่เรา ก็ไปมีแฟนใหม่ พอตอนนี้เราช่วงขึ้นม.1  พอปิดเทอมเรามาบ้านยาย แม่เราก็แวะมาหาพร้อมกับแฟนใหม่เขา แม่ให้เราเรียกว่าน้า อยู่กับคนนี้มาจนแม่เราตั้งท้อง แต่หลังๆ เขาเริ่มทำนิสัยไม่ดีใส่แม่เราจนเลิกกันไปในที่สุด  เพราะเขาไม่ทำงานหาเงิน อารมณ์แบบเกาะแม่เรากิน ส่วนเราเองก็ใช้ชีวิตอยู่บ้านพ่อเราเหมือนเดิมค่ะ ส่วนน้องเรา ยายเราก็เอามาเลี้ยงอยู่ที่บ้านเหมือนแทนเราไปเลยค่ะ แม่เราก็ไปอยู่กับญาติต่างจังหวัด ออกจากงาน ไปสร้างตัวใหม่  พอเราเริ่มอยู่ ม.3 เราก็โตพอแล้ว มีผู้ชายคนนึง เค้าได้เข้ามาในชีวิตแม่เรา ทำให้ชีวิตแม่เราดีกว่าเก่า พื้นเพแม่เราแต่งตัวอยู่แล้วค่ะ พอมามีคนนี้ก็เหมือนมีเงินมีทอง แต่แม่เราก็ทำงานนะคะ กับเขานี่แหละค่ะ เรารู้สึกดีนะ ที่เห็นแม่กลับมายิ้มและจิตใจสดใสขึ้น แต่แม่เราก็ทำเกินตัวไปค่ะในบางเรื่อง  กับคนนี้เขารู้แค่ว่ามีน้องค่ะ แต่ไม่รู้ว่ามีเรา เวลาเราปิดเทอม เราจะไปบ้านยาย ไปอยู่เล่นกับน้องด้วย เวลาแม่มาหายายโดยจะมาพร้อมเขา เราอยากเจอหน้าแม่มาก แต่เราก็ต้องหลบ เก็บซ่อนตัวในบ้าน ไม่มีโอกาสได้คุยต่อหน้าหรือเจอ (สมัยนี้ก็เริ่มเล่นไลน์แล้ว) แม่เราไม่เคยโทรหาเรา ไม่เคยทักไลน์มาก่อน เวลาเราทักไป แม่เราจะบอกค่อยคุย แม่เราจะทำการแค่โอนเงินให้เรา แต่สิ่งที่เราอยากได้จากแม่ มันไม่ใช่เงินเลย เราอยากได้ความรัก ความใส่ใจ น้องเราได้ทุกอย่างจากแม่ แต่เราไม่เคยเลย เราไม่ได้อิจฉาน้องนะคะ แต่ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้กับเรา เหมือนคนในบ้านเราปิดบังเรื่องเรากัน ตอนนั้นมีงานทำบุญบ้าน ยายให้เราอยู่ที่บ้านค่ะ ไม่ให้ไป แต่น้องเราไปได้ ทั้งๆที่ก็บ้านเรา แต่ไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปเหยียบเลย .. พอปิดเทอมใหญ่เราก็ไปอยู่กับยายตามเคย แต่วันนี้ยายจะไปทำความสะอาดบ้าน ตอนนั้นแม่เราไม่อยู่ เราก็นั่งเล่นบ้านเราตามปกติ จนเราส่งรูปรองเท้าแม่เราไป เราบอกแม่ว่า คู่นี้แม่ใส่ไหม ถ้าไม่ใส่หนูขอนะ (แม่เราไม่เคยจะซื้อเสื้อผ้าให้เราแบบใหม่ๆค่ะ เรามีเสื้อผ้าดีๆใส่เพราะก็เอามาจากแม่เราอีกที เราคงไม่ต่างอะไรจากการที่มีคนบริจาคให้ถูกมั้ยคะ ) แม่เราตอบไลน์มาว่า เอาไปสิ ให้ แม่เราก็พิมไลน์มาบอก อีก5นาทีจะถึงบ้านแล้ว ไปหาที่หลบก่อน เราน้ำตาไหลค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่แบบทำไมถึงไม่ต้องการเรา เราเลยบอกยายเราว่า ขอกุยแจรถหน่อย แม่บอกให้หาที่ซ่อน ยายเราบอกว่าก็นั่งตรงนี้เฉยๆไปสิลูก (ทั้งที่ตอนแรกทุกคนก็ปิดบังเรากันหมด) เราไลน์บอกแม่ว่า ยายให้นั่งที่เดิม แม่เราบอก รีบไปหลบเลย เราเลยเข้าไปแอบบนรถทั้งน้ำตา เปิดกระจกก็ไม่ได้ สตาร์ทเครื่องก็ไม่ได้ เราอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วแม่ก็ขับรถออกไป ยายเราให้น้องวิ่งมาตาม แม่เราก็ไม่ไลน์ถามหรืออะไรเราเลย ได้คุยกันในไลน์แต่ละครั้งคือเราต้องเป็นฝ่ายทักหา เวลาพ่อเราติดธุระ ไปประชุมผปค.ที่โรงเรียนไม่ได้ เราจะติดต่อน้องสาวแม่เราแทน (น้องสาวแม่เราเขาก้อเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก น้าเราจะให้แต่ของดีๆ พาไปกินอาหารดีๆ ยายและน้าเราส่งเสียเราเรียนและให้เราทุกอย่างตั้งแต่เด็ก) จนน้าเราทนไม่ไหว บอกว่าทำไมแม่เราไม่รับผิดชอบบ้าง ถามเราทำไมไม่ทักไปหาแม่ เราบอกเราไม่กล้า เดี๋ยวแม่บ่น เพราะมันหลายครั้ง จนเรารู้นิสัยแม่ว่ายังไงก็ไม่มา แม่เรารีบโทรมาหาเรา บอกวันนั้นเป็นวันเกิดแม่ แม่ไม่ว่าง ทั้งที่วันเกิดแม่เรา เราก็จะเอาของขวัญให้พอดี แม่เราบอก ให้โทรไปหาแม่นมเราที่เลี้ยงเราตอนเด็ก บอกเดี๋ยวแม่จ้าง
จะจ่ายเงินให้ แล้วบอกเราไม่ต้องไปบอกน้านะ เดี๋ยวแม่จะโดนด่า เราเลยตัดสายแม่เราทิ้ง ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พอถึงวันนั้น เราก็ไม่มีใครไปด้วยค่ะ วันนั้นแม่เราทั้งโทรมาและไลน์มา แต่เราไม่สนใจเลย จนเรามาตอบทีหลังวันถัดไป  พอต่อมาเป็นวันเกิดเรา แม่เราไม่ทักมาแฮปเราหรืออะไร ทั้งที่เรารอเขาทั้งวัน จนหลังวันเกิดเรา เราเลยตัดสินใจคุยกับเขา บอกเมื่อวานวันเกิด แฮปหนูหน่อย ขอพรหน่อย แม่เราส่งมาแค่สตก.ในไลน์เท่านั้น และเราก็มีที่เรียนแล้ว เราส่งไปให้แม่ดู แม่เราตอบมาแค่สตก.ตามเคย ประมาณว่า ว้าวววว เท่านั้น เราเสียความรู้สึกมากค่ะ แม่เราเห็นแก่ตัวไปรึเปล่าคะ เราพยายามทำความเข้าใจในธรรมชาติของแม่เรามา18ปีแล้วตั้งแต่เราเกิดมา แต่ปัญหานี้มันอยู่กับเราตลอดเวลา เราไม่อยากเป็นเด็กมีปัญหานะ แต่เราไม่ไหวจริงๆแล้วค่ะ