ความรู้สึกนั้นมัน....

ทำไมผมจำไม่ได้แล้ว

ผมคิดถึงมัน ผมอยากได้มันกลับมา

ตอนนั้นทำไมผมโพสอะไรไปได้โดยที่ไม่กลัวคนอื่นเห็น ทั้งที่ตอนนี้ก็เล่นเฟสบุ๊กทั้งวัน เหมือนตอนเริ่มเล่นใหม่ๆ

.
.

2012 ตอนที่เล่นเฟสบุ๊กครั้งแรกๆ ผมยังจำได้ว่า ตัวเองชอบโพสนั่นๆนี่ๆลงเฟสบุ๊กบ่อยๆ
รูปโปรไฟล์ก็คัดรูปที่คิดว่าตัวเองดีดูที่สุดลง

กดไลค์ให้เกือบทุกอย่าง
คอมเมนต์โพสของเพื่อน
บางที่ก็คอมเมนต์คุยกันเพื่อนคนนั้นโดยที่มันก็มีหน้าต่างแชทอยู่
ผมจัดการกับความไม่อาย ที่จะให้คนอื่นจะอ่านความพวกนั้นได้ยังไง


ผมแทบไม่กดไลค์หรือคอมเมนต์อะไรเลยในตอนนี้
ผมกดดูรูปคนอื่น อ่านโพส ดูคลิปไปเรื่อยๆ
.
..
จะว่าไปแล้วผมแทบจะไม่ทักเฟสบุ๊กไปหาเพื่อนๆก่อนเลย
เพื่อนๆ ก็ไม่ค่อยทักอะไรมาหาผมก่อนเหมือนกัน
.
ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว
อยู่ในที่ๆ ห่างจากคนเพื่อนอยู่พอสมควร
.
ผมกินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ทุกอย่างที่ทำแทบจะคนเดียวทั้งหมด
.
.

กลับที่เรื่องโพสเฟสบุ๊ก
ตอนนั้น

ความรู้สึกหลังแชร์อะไรลงไปเฟสบุ๊กนั้น.....
ผมก็ยังคิดไม่ออก


ความรู้สึกในตอนนี้ของผมคือ
เรื่องบางเรื่อง ผมก็อยากให้คนที่ผมอยากให้เค้ารู้ได้รู้
... หรือว่าไม่ได้อยากให้รู้วะ


ผมคิดว่าคนที่โพสอะไรลงไปในเฟสคือคนไม่ฉลาด หรือว่าผมฉลาดอยู่คนเดียววะ
มันเป็นไปได้ไหม?

ตอนนี้ในเฟสของผม ส่วนมากจะมี หมา แมว แมวน้ำกลิ้งลงทะเล meme หรืออะไรแปลกๆ ที่คนอื่นไม่เข้าใจ
15 ครั้ง หรือมากว่า จะแชร์อะไรพวกนี้หนึ่งครั้ง

รูปโปรไฟล์ก็รูปเดิมที่ไม่ได้เปลี่ยนมาเป็นปีแล้ว แน่นอนว่าไม่ใช่รูปผมเองด้วย

ผมมีแค่รูปที่เพื่อนๆ แท็กมา ไม่กี่รูป

เพจที่ผมติดตามส่วนใหญ่คือหมา-แมว
ข่าวเทคโนโลยี ข่าวการเมือง ข่าวฟุตบอล ข่าวผู้หญิง ผมกดไลค์โพสจากเพจพวกบ้างในวันดีๆ

เพื่อนเคยบอกว่าเฟสผมเหมือนคนไม่มีตัวตน
หรือแค่เหงา

ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองเหงาหรือไม่เหงา

หรือผมเหงาจริงๆ

ผมก็คิดว่าผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

หรือผมแค่ขี้อาย.....
แต่ผมไม่เคยได้ยินคนอื่นบอกผมว่าขี้อายเลยนะ

จะว่าอยากมีแฟนก็ไม่ใช่ ไม่อยากมีแฟนก็ไม่ใช่
.
.
.
.
มันน่าจะเพราะเรื่องพวกนี้สินะครับ ที่ทำให้ผมเล่นเฟสแบบนั้น สไตล์การเล่นเฟสของผม...

ทำไมผมไม่กล้าที่จะโพสอะไรลงไปในเฟสบุ๊ก ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่าให้คนอื่นมากๆ
หรือมันไม่น่าให้เห็นวะ

แต่รูปหมาแมวพวกนั้น ทำไมทำให้ผมกล้าแชร์
.
.
เพราะอะไรกัน ผมกลับมาคิดถึงความรู้สึกตอนหลังจากโพสลงอะไรลงเฟสบุ๊ก
.
.
.
หรือผมไม่มีตัวตนจริงๆ
แต่ในชีวิตประจำวันผมคิดว่าผมมีตัวตนมากๆนะครับ
.
.
.
หรือผมแค่เป็นคนแปลกๆ
ชุดความคิดที่ผมชอบคิด อยู่เรื่อยๆ ก็คือ

ตอนที่ตัวเองเป็นคนมีเงินที่กำลังขับรถบนเล่นถนนโล่งๆ
แล้วก็การคิดว่าจะที่ทิ้งชีวิตบนโลกไปอยู่ดาวอังคารดีหรือไม่ ถ้าเป็นไปได้
.
.
หรือผมแค่คนบ้า
แต่ผมไม่บ้าแน่นอน ผมมั่นใจ


หรือเพราะไม่มั่นใจในตัวเอง
จริงๆ ผมไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจนะ หรือผมไม่มั่นใจวะ
ผมคิดว่าคนโพสลงเฟสบุ๊กคือคนชอบอวด หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเราอยู่ไหน ทำอะไร
.
แล้วผมไม่ได้เป็นคนชอบอวดหรือแบบนั้นอยู่คนเดียวหลอ
เป็นไปได้ไหม?
.

หรือ มีคนอื่นที่เป็นแบบผมอยู่

ผมเห็นเฟสหลายๆคนที่เป็นแบบผม
.
.
แต่เค้าเป็นแบบผมปบบนี้จริงๆหลอ
.
.

หรือผมเป็นโรคซึมเศร้า
.
.
.
.
.



.
ผมก็ไม่ได้เศร้าอะไรเลยนะ ผมมั่นใจมากๆ ไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายด้วย
.
.
.
.

ความรู้สึกหลังโพสเฟสเป็นความรู้สึกที่ผมคิดถึงพอๆ กับความรู้สึกที่ผมเคยรู้สึกมาก่อนเลย

ผมคนไม่มีวันได้มันกลับมาแล้วสินะ หลังจากวันนั้น
ผมเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนวะ
.
.
.

ผมอยากได้ความรู้สึกนั้นีกครั้ง

หรือผมจะโพสลงเฟสดี

ถ้าทำอย่างนั้นผมจะได้ความรู้สึกนั้นกลับมาจริงๆหลอ
ทั้งที่ผมไม่ได้อยากโพสลงไปจากความรู้สึกจริงๆเลย

ใครที่อธิบายอะไรเก่งๆ ช่วยให้ผมได้อ่านความรู้สึกนั้นด้วยนะครับ