ก่อนอื่นนะครับผมคบกับแฟนมาได้สักระยะหนึ่งครับ แรกๆเขาดีกับเรามากๆเอาใจใส่โทรหาวิดิโอคอลเกือบทุกวันคุยกันเฮฮา พอ4-5เดือนผ่านไปทุกอย่างเริ่มจืดจางลงไม่มีแม้แต่วิดิโอคอลหรือโทรหากัน วันๆคุยกันผ่านตัวหนังสือคือเฟสบุ๊คกับไลน์ เขามีเวลาให้กับทุกคนยกเว้นผม เขาคุยดีกับทุกคนยกเว้นผม บางทีเขาขับรถมาทานข้าวจากบ้านเขามาทานข้าว70กว่าโลแต่เพียงอีก10โลกว่าๆจะถึงบ้านของผมเขาไม่ขับมาหาเราหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายเดือนอันนี้ร้องไห้ไปหลายวัน เราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องตัวอย่างเช่น ผมตอบเขาช้า10นาทีเขาก็จะว่าผม แต่ในขณะที่เขา 2-3 ชั่วโมงตอบที คือผมก็มีหน้าที่ที่ต้องทำคือเรียน เวลาเขาด่าหรือหงุดหงิดอะไรมาเขาก็จะมาลงที่ผม และผมต้องเป็นฝ่ายขอโทษเขาเองผมยอมทุกอย่างเพราะรักเขามากเขาคือแฟนคนแรกของผมตลอดที่ผ่านมาผมจะพยายามทำให้ทุกอย่างปกติแม้ในหัวผมจะคิดเรื่องมากมาย ปกติเราจะเจอกันอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง เขาก็มีโกหกผมบ้างเพราะเขาไม่น่าอยากจะเจอผมผมรู้ตัวเองครับ บางเรื่องผมไม่ได้ผิดเลยแต่ผมก็ขอโทษละการขอโทษของผมมันก็ไม่ได้ดีขึ้นนะครับเขาก็จะหายไปเลย บางวันไม่ได้ทะเลาะกันก็อ่านและไม่ตอบไม่อะไรทั้งนั้น บางทีผมท้อ ร้องไห้ออกมา ว่าตัวเองทำไรผิดว่ะ จากวันที่เขาเข้ามาในชีวิตผมรักเขายังไงวันนี้มันก็เหมือนเดิม ผมรักเขาพยายามทำให้มันเสมอต้นเสมอปลายผมไม่เคยโกรธไม่เคยงอนเขาเลยมีบางทีที่ผมจะบอกกับเขาตรงๆบ้างแรกๆเขาก็ขอโทษผมบ้าง แต่พอมาเดี๋ยวนี้ผมพูดความในใจอะไรออกไปเขากลับด่าผมซ้ำอีก จนตอนนี้เรื่องทุกเรื่องในใจ ผมเก็บไว้คนเดียวไม่กล้าบอกออกไปกลัวทำลายความสัมพันธ์ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าสักวันเขาต้องเห็นค่าเราบ้างแม้ว่าตอนนี้ยังไร้ค่าอยู่ก็ตาม เจ็บปวดมากครับ