เท่าที่เห็น ..
เราจะรู้สึกขัดใจ ก็ต่อเมื่อ ยังมีคนมาทำบุญที่ยังไม่ได้ทานอีกมาก
แต่วัดที่มีระบบดีๆ ก็จะไม่มีใครกล้าทำตอนนั้นนะคะ
เพราะจะมีการปรามกันเอง ด้วยสายตา ของบรรดาเหล่านักบุญ
หรือปรามด้วยวาจา จากเจ้าหน้าที่ของวัด

หากเป็นช่วงที่เขาใกล้จะปิดครัว กำลังจะล้างหม้ออยู่แล้ว
ตรงนี้เราไม่รู้สึกอะไรค่ะ
เพียงแต่หวังว่าเขาจะเอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้
เพราะอาหารเหลือเยอะมากเหลือเกิน รู้สึกเสียดาย และสะท้อนใจถึงคนที่อดอยากทั่วมุมโลกมากกว่า ...

ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชาวบ้านแถวละแวกนั้น หรือคนงานของวัดค่ะ
เขาจะตระเตรียมอุปกรณ์มาใส่ของขนกลับด้วย

คนมาทำบุญจริงๆ ที่มีฐานะปานกลางขึ้นมา..
ส่วนมาก ถ้าจะเอากลับก็เท่ากับที่ปิ่นโต หรือตะกร้าซึ่งตนถือมาเท่านั้นแหละ

สรุปคือ ..
เวลาไปทำบุญ เราไม่อาจคาดหวังได้หรอกนะคะ ว่าจะเจอแต่คนหมดสิ้นแล้วด้วยกิเลส
ตรงกันข้าม เราจะเจอคนหลากหลายประเภทมาก

ไปวัด ก็ถือว่าวัดใจตัวเองดู ... ว่าเราปล่อยวางเรื่องใดออกจากใจได้บ้าง
หากเราถือสาหาความอะไรต่อมิอะไรได้น้อยลงเรื่อยๆ... ก็ถือว่าการไปวัดแต่ละครั้ง ... คุ้มค่าต่อใจเราค่ะ

.......
ปล. ส่วนการแจกอาหารตามสถานที่อื่น ตามงานเฉพาะกิจที่ไม่ใช่วัด
เรามองปลงๆ กับพวกคนที่เขามาขนนะ เพราะเชื่อว่างานแบบนั้น จะต้องเจอคนแบบนั้นเสมอ ..

ส่วนใหญ่เมื่อเห็น ใจจะนึกไปถึงว่า
"จะมีทางป้องกันไหม จะมีทางใด ที่ของจะได้แจกกระจายไปถึงผู้คนให้มากที่สุด ไม่กระจุกอยู่ที่ผู้ใดผู้หนึ่ง"