คือถ้าเราเก่งจริงๆเราพูดตรงๆเราก็อยากเรียนเเพทย์ เเต่นี้เรารู้ไงว่าเรา *** ไม่เก่ง *** ขนาดนั้น เเต่เราก็เป็นตัวความหวังของครูหลายๆคนหรือห้องของเราผมถนัดเคมี กับชีวะเเต่ก็ไม่ได้เก่งเท่ากับพวกเด็กที่จะไปเรียนเเพทย์หรือคนอื่นๆที่เก่งๆกันก็เเค่ได้ในห้องเรียนก็เลยถูกเป็นความหวังผมโดนถามคำถามมาปล่อยว่าผมจะเรียนอะไรเพราะผมนั้นคือหนึ่งในความหวัง ผมก็รู้ว่าผมชอบเคมีชีวะ เเล้วอยากเรียนเลขน้อยลงผมเลยสนใจทางด้านเเพทย์เเต่ผมก็คิดเราเอาพยาบาลดีกว่า ผมก็ตัดสินใจ พอมีคนถามผมก็ตอบไปว่าอยากเป็นพยาบาลครูคนเเรกที่ถามผมก็บอกว่าจริงดิเขาก็หัวเราะเเต่เขาไม่ได้กีดกันไรเขาบอกว่าไปเรียนวิศวะดีกว่า จากนั้นก็มีครูหลายๆคนมาถามผมทั้งวิชาสังคม วิชาอื่นๆ จนมีครูคนหนึ่งเเบบยัดเยียดให้ผมเอาวิศวะให้ได้ของม.หนึ่งผมก็เเบบปฎิเสธเเทบทุกคาบผมเบื่อมากๆเเต่เขาก็ใจดีกับผมรักผมมาก จนเขายอมในตัวผมผมบอกเขาว่าผมจะเอาพยาบาลไหนผมก็บอกว่าผมจะเข้ารามาให้ได้ครู จนครูก็บอกว่าเพื่อนเขาก็ทำที่มหิดลได้ดีเหมือนกันเขาก็บอกว่าลองดู เหมือนเขาจะปลงกับผมเเล้ว เเต่ทีนี้เพื่อนห้องผมอยากเป็นวิศวะกันมาก
เเนะนำชักชวนเเล้วเเบบเหมือนบ่นผมว่าจะไปเรียนทำไมพยาบาลคณะผู้ชายเองไม่เหมาะหรอก จะไปเข้ากับผู้หญิงได้หรอ เพราะว่าผมเข้ากับผู้หญิงยากมากๆจริงๆ ผมก็เเบบไปถามเพื่อนๆหลายคนว่าคิดว่าเราควรเรียนไรก็มีเเต่วิศวะ เเพทย์ คือ (ไม่ไหวไงรู้ตัวเองดีว่าเอิ่มไม่ไหว)
เเล้ววันนี้เพื่อนยังมาถามยื่นที่ไหนผมก็บอกมันไม่รู้อะเเต่เล็งพยาบาลไว้มันก็เเบบชักชวนผม "ไม่เหมาะหรอก" เเต่เพื่อนบางคนก็ยอมในตัวผม ตอนเเรกมันก็ว่าผมว่าเป็นผู้ชายจะไปเรียนทำไมมีเเต่ผู้หญิง เเต่เพื่อนบางคนก็เเบบเเอนตี้ผมอยูjเหมือนเดิมเพื่อนคาดหวังกับผมว่าผมได้ฟิสิกส์ 4 ผมเรียนวิศวะดีกว่าไรประมาณนั้นผมก็เข้าใจว่าเพื่อนหวังดีเเล้วไม่รู้ด้วยว่าตัวเองชอบพยาบาลจริงหรือเปล่าว การเข้ากับผู้หญิง การกลัวอะไรง่ายๆเช่นกลัวเลือดกลัวเข็ม เราเลยคิดหนักมากเเล้วยังไม่ได้ยื่นพอร์ตคณะไหนเลยด้วยการที่ไม่รู้ว่าจะเรียนไร เด็ก ม.6