ถ้าถามผม ผมค่อนข้างเชื่อแนวคิดของ สตีเฟ่น ฮอว์กิ้ง นะ ที่เปรียบมนุษย์เหมือนคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง ถ้าวันนึงคอมตัวนั้นเกิดพังหรือหมดอายุการใช้งานขึ้นมา ทุกอย่างก็จะมืดดับ ไม่รับรู้ ไม่รู้สึก พังแล้วพังเลย ไม่มีการรีเมคหรือรีสตาร์ทอะไรทั้งนั้น สาบสูญไปตลอดกาล

พอนึกถึงแนวคิดนี้ทีไร ผมรู้สึกหดหู่ใจทุกที ในเมื่อชีวิตหลังความตายไม่มีจริง แล้วบาปบุญคุณโทษที่ทำมาทั้งหมด เราจะทำไปเพื่ออะไร “สะสมความดีความชั่วแทบตาย สุดท้ายก็ตายไปแบบเฉยๆ”

แล้ววันนึงถ้าผมตายขึ้นมา ก็ขอตายแบบได้ทำประโยชน์อะไรบ้าง จะเอาร่างผมไปศึกษา บริจาค ทำอาหารปลา หรือเอาไปทำปุ๋ย ก็ทำไปเหอะ ยังดีกว่าปล่อยให้ตายไปโดยเปล่าประโยชน์

ส่วนช่วงเวลาที่ผมยังมีชีวิตอยู่นี้ ผมขออยู่แบบไม่เบียดเบียนใครก็พอแล้ว