รู้จักกันตั้งแต่เขาเป็น intern ใช้ทุน ที่ รพช. อยู่ในช่วงเรียนรู้กัน อยู่ในสายงานเดียวกัน
จนเขาได้ทุนไปเรียนเฉพาะทางศัลย์ต่างจังหวัดแต่ไม่ไกลกันมาก ได้ 4 เดือนแล้ว เพิ่งคบกันก่อนเขาจะไป
เราเริ่มต้นด้วยการเจอกันทุกวัน ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน ไม่เคยห่าง
พอห่างไปมันจึงกลายเป็นเรื่องยากในการปรับตัว
เขาเคยบอกเลิกในเดือนแรกที่ไปเลย ด้วยเหตุผลว่าทำให้เราไม่มีความสุข เพราะเราเองก็งอแงบ่อยมาก แต่ก็ปรับความเข้าใจกันได้
จากนั้นก็เข้าใจกันดี เจอกันเดือนละ 1-2 ครั้ง เพราะไม่ไกลกันมาก เราเป็นคนสะดวกไปหาเองมากกว่า
นิสัยเขาเป็นคนไม่เจ้าชู้ ขี้อ้อน น่ารัก มีความรับผิดชอบ แต่ชอบพร่องสุขวิทยาส่วนบุคคล เวลาอยู่ด้วยกัน
ส่วนตัวเราเป็นคนชอบดูแลทุกอย่างในชีวิตประจำวันให้เขา เอาแต่ใจ ขี้หวง หงุดหงิดง่ายเพราะหวง ขี้บ่น
มีบ้างที่งอนกันเวลาเขาหายไปนานๆ ไม่ตอบแชท ไม่มีเวลาให้ แต่ไม่เกินแก้ไข แต่ก็เริ่มบ่อยขึ้น หวานกันน้อยลง ขี้หงุดหงิดเอาแต่ใจ หึงหวงบ้าง
ทำให้ทุกอย่างแย่ลง เขาเองก็ไม่ค่อยง้อแล้ว หลายๆอย่างเปลี่ยนไป เขาเย็นชามากขึ้น เราเกรงใจกันแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ระยะห่างเราเพิ่มขึ้น บางทีเจอกันทำตัวไม่ถูกเลยก็มี บรรยากาศก็แปลกๆ อึมครึมชวนอึดอัด จนเกือบจูนกันไม่ติด แต่ก็ยังไม่สายเกินไป (มั้ง)
ก็เลยย้อนกลับมาคิดว่า เออนั่นเขาทำงานหนักกว่าเราอีกนะ เขาเหนื่อยกับงานแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับเรา เขาเองก็เคยบอกว่า
จะมาทะเลาะแทบจะทุกวันแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะ เพราะมันทำอย่างอื่นไม่ได้เลย เขายังต้องอ่านหนังสือเวลาว่างอีก
ก่อนจะสายไป พยายามมองบวกมากขึ้น ไม่คิดเล็กคิดน้อย เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ให้กำลังใจเขาเรื่อยๆ ไม่ยึดติดอดีตที่เคยหวานกว่า ไม่เรียกร้อง เอาแต่ใจน้อยลง
เขาเองเรียนหนักขึ้น เครียดมากขึ้น.. เราคุยกันน้อยลงเรื่อยๆ เพราะไม่อยากรบกวนเขา เขาว่างตอบนานๆที
แต่ก็ยังแอบน้อยใจ เวลาที่ต้องเจอเขาเลื่อนนัดบ่อยขึ้น เพราะเขาอยู่เวรแน่น แต่ก็ต้องอดทน ทำหน้าที่ใครมันต่อไป
เราเป็นมนุษย์เวรทั้งสองคน การเจอกัน จึงต้องนัดล่วงหน้า เดือนต่อเดือน ถ้าเลื่อน คือทั้งเดือนจะไม่ได้เจอกันเลย
มันทำให้แอบผิดหวังไม่น้อย แต่ก็ยังพยายามเข้าใจเขามากๆไปอีก เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากพะวง เขาไม่มีเวลาดูแล
ตัวเราไม่มีเหตุผลอะไรนอกจากอยากใช้เวลาร่วมกันเล็กน้อย เขาจะอยู่เวรจนถึงตีสี่ หรือราวน์แต่เช้าถึงบ่ายก็ไม่ว่า แค่อยากเจอหน้า
เพราะคิดถึงจริงๆ เรื่องอื่นเราดูแลตัวเองได้ แต่ในเมื่อเขาไม่โอเค กับการเจอกัน ฝืนไปเจอก็คงไม่มีความสุขกันทั้งสอง
เราเลือกที่จะยืนข้างๆเขาอย่างเข้าใจ แต่บางทีก็ท้อ.. อยากให้ไปกันให้นานที่สุด อยากดูแลเขา อย่างแบ่งปันเรื่องราวทุกข์สุขกันเหมือนแต่ก่อน
แต่บางทีก็นานมากแล้วที่เราขาดความมั่นใจ ไม่แน่ใจในความรู้สึกว่า เรายังรักกันเหมือนเดิมหรือป่าว พอที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่
จะคุยกันให้เข้าใจ ก็เหมือนไปชวนทะเลาะ ไม่อยากให้เขามากังวลเหนื่อยเรื่องเราอีก..
เหมือนเข้ามาระบายมากกว่ามาถามเลยค่ะ
เพิ่งเคยมีแฟนด้วย ไม่เคยคบใคร
อยากจะถามผู้มีประสบการณ์
เอาตรงๆคือ ยังรักมาก อยากให้เดินหน้ากันไปได้ ทำไงจะไปกันรอดคะ ?
คบกับหมอ (เรียนเฉพาะทาง) ต้องเข้าใจเขามากแค่ไหน ?
จนเขาได้ทุนไปเรียนเฉพาะทางศัลย์ต่างจังหวัดแต่ไม่ไกลกันมาก ได้ 4 เดือนแล้ว เพิ่งคบกันก่อนเขาจะไป
เราเริ่มต้นด้วยการเจอกันทุกวัน ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน ไม่เคยห่าง
พอห่างไปมันจึงกลายเป็นเรื่องยากในการปรับตัว
เขาเคยบอกเลิกในเดือนแรกที่ไปเลย ด้วยเหตุผลว่าทำให้เราไม่มีความสุข เพราะเราเองก็งอแงบ่อยมาก แต่ก็ปรับความเข้าใจกันได้
จากนั้นก็เข้าใจกันดี เจอกันเดือนละ 1-2 ครั้ง เพราะไม่ไกลกันมาก เราเป็นคนสะดวกไปหาเองมากกว่า
นิสัยเขาเป็นคนไม่เจ้าชู้ ขี้อ้อน น่ารัก มีความรับผิดชอบ แต่ชอบพร่องสุขวิทยาส่วนบุคคล เวลาอยู่ด้วยกัน
ส่วนตัวเราเป็นคนชอบดูแลทุกอย่างในชีวิตประจำวันให้เขา เอาแต่ใจ ขี้หวง หงุดหงิดง่ายเพราะหวง ขี้บ่น
มีบ้างที่งอนกันเวลาเขาหายไปนานๆ ไม่ตอบแชท ไม่มีเวลาให้ แต่ไม่เกินแก้ไข แต่ก็เริ่มบ่อยขึ้น หวานกันน้อยลง ขี้หงุดหงิดเอาแต่ใจ หึงหวงบ้าง
ทำให้ทุกอย่างแย่ลง เขาเองก็ไม่ค่อยง้อแล้ว หลายๆอย่างเปลี่ยนไป เขาเย็นชามากขึ้น เราเกรงใจกันแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ระยะห่างเราเพิ่มขึ้น บางทีเจอกันทำตัวไม่ถูกเลยก็มี บรรยากาศก็แปลกๆ อึมครึมชวนอึดอัด จนเกือบจูนกันไม่ติด แต่ก็ยังไม่สายเกินไป (มั้ง)
ก็เลยย้อนกลับมาคิดว่า เออนั่นเขาทำงานหนักกว่าเราอีกนะ เขาเหนื่อยกับงานแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับเรา เขาเองก็เคยบอกว่า
จะมาทะเลาะแทบจะทุกวันแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะ เพราะมันทำอย่างอื่นไม่ได้เลย เขายังต้องอ่านหนังสือเวลาว่างอีก
ก่อนจะสายไป พยายามมองบวกมากขึ้น ไม่คิดเล็กคิดน้อย เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ให้กำลังใจเขาเรื่อยๆ ไม่ยึดติดอดีตที่เคยหวานกว่า ไม่เรียกร้อง เอาแต่ใจน้อยลง
เขาเองเรียนหนักขึ้น เครียดมากขึ้น.. เราคุยกันน้อยลงเรื่อยๆ เพราะไม่อยากรบกวนเขา เขาว่างตอบนานๆที
แต่ก็ยังแอบน้อยใจ เวลาที่ต้องเจอเขาเลื่อนนัดบ่อยขึ้น เพราะเขาอยู่เวรแน่น แต่ก็ต้องอดทน ทำหน้าที่ใครมันต่อไป
เราเป็นมนุษย์เวรทั้งสองคน การเจอกัน จึงต้องนัดล่วงหน้า เดือนต่อเดือน ถ้าเลื่อน คือทั้งเดือนจะไม่ได้เจอกันเลย
มันทำให้แอบผิดหวังไม่น้อย แต่ก็ยังพยายามเข้าใจเขามากๆไปอีก เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากพะวง เขาไม่มีเวลาดูแล
ตัวเราไม่มีเหตุผลอะไรนอกจากอยากใช้เวลาร่วมกันเล็กน้อย เขาจะอยู่เวรจนถึงตีสี่ หรือราวน์แต่เช้าถึงบ่ายก็ไม่ว่า แค่อยากเจอหน้า
เพราะคิดถึงจริงๆ เรื่องอื่นเราดูแลตัวเองได้ แต่ในเมื่อเขาไม่โอเค กับการเจอกัน ฝืนไปเจอก็คงไม่มีความสุขกันทั้งสอง
เราเลือกที่จะยืนข้างๆเขาอย่างเข้าใจ แต่บางทีก็ท้อ.. อยากให้ไปกันให้นานที่สุด อยากดูแลเขา อย่างแบ่งปันเรื่องราวทุกข์สุขกันเหมือนแต่ก่อน
แต่บางทีก็นานมากแล้วที่เราขาดความมั่นใจ ไม่แน่ใจในความรู้สึกว่า เรายังรักกันเหมือนเดิมหรือป่าว พอที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่
จะคุยกันให้เข้าใจ ก็เหมือนไปชวนทะเลาะ ไม่อยากให้เขามากังวลเหนื่อยเรื่องเราอีก..
เหมือนเข้ามาระบายมากกว่ามาถามเลยค่ะ
เพิ่งเคยมีแฟนด้วย ไม่เคยคบใคร
อยากจะถามผู้มีประสบการณ์
เอาตรงๆคือ ยังรักมาก อยากให้เดินหน้ากันไปได้ ทำไงจะไปกันรอดคะ ?